«Κοίτα να δεις, ήμουν μια drag queen και τώρα τραγουδάω στο Ηρώδειο κάτω από την Ακρόπολη» είπε η Anohni όταν κάθισε στο πιάνο της και έβγαλε τα γάντια της για να ακουμπήσει τα πλήκτρα με γυμνά χέρια, έχοντας ήδη ξεκινήσει τη μελωδία του σπαραχτικού «Hope there’s someone», κοιτώντας κατάματα τους θεατές και θυμίζοντάς μας πόσο απρόβλεπτη ή και όχι μπορεί να είναι η ζωή όταν μερικά πράγματα στα μάτια κυρίως άλλων μοιάζουν αδύνατα και απαγορευτικά.
Εχοντας στις μουσικές της αποσκευές το έκτο στούντιο άλμπουμ της με τίτλο «My Back Was A Bridge For You To Cross», εξίσου πολιτικά φορτισμένο και ειλικρινές με τα προηγούμενα, αλλά και τραγούδια από τις προηγούμενες δισκογραφικές της δουλειές, έφτιαξε ένα setlist που τελικά ήταν μια ολόκληρη και ολοκληρωμένη μουσική ιστορία, από την οποία μπορεί μεν να έλειψαν τραγούδια, αλλά στην πραγματικότητα από αυτή τη μουσική ιστορία δεν έλειψε τίποτα.
Η φωνή της Αnohni είναι μια πολύ ξεχωριστή φωνή που σε χαράζει, που τη θυμάσαι, που σου θυμίζει, με έναν θεατρικό χαρακτήρα και μια τεχνική αρτιότητα που επιτρέπουν στον λόγο να ακουστεί, στις λέξεις που έχουν γίνει τραγούδια να φτάσουν στα αυτιά μας μαζί με τα νοήματά τους, μαζί με τις ιστορίες τους, μέσα από τις ερμηνείες της που σαρώνουν μαγικά τις ζωές μας. Αυτή η φωνή έκανε το Ηρώδειο επιτέλους να σωπάσει και μην ακούγεται ούτε ψίθυρος. Γιατί η Anohni μετατρέπει τα τραγούδια σε ενεργούς μουσικούς κυκλώνες που παίζουν με τις στιγμές μας και τις αναμνήσεις μας, περιπαίζουν τις κοινωνικές ταυτότητες και τελικά είναι σαν να αφηγούνται την ιστορία του καθένα μας μιλώντας αυτά για εμάς και όλες τις ανομολόγητες και αποκλεισμένες πλευρές μας. Εκείνη όλα τα τραγουδάει αλλιώς. Τον έρωτα αλλιώς, την αγάπη αλλιώς. Εκείνη αγαπάει τις ιστορίες, έχει συμφιλιωθεί με τις δικές της και ξέρει πώς να τις μετατρέψει σε ιστορίες-τραγούδια που τελικά καταφέρνουν να πουν και τις δικές μας ιστορίες ή έστω να τις χωρέσουν μέσα τους.
Τα τραγούδια της Anohni έχουν έναν τολμηρό λόγο, με λυρικά στοιχεία που συνυπάρχουν με πιο βίαιες λεκτικές παραδοχές. Σαν ο λυρισμός της πολλές φορές να βουτάει και να δανείζεται στοιχεία από τον πιο σκληρό και σκοτεινό κόσμο της Σάρα Κέιν και ξανά πάλι πίσω στο φως. Σαν ο λυρισμός της πολλές φορές να διακόπτεται από τη βία της ζωής και να αντιστέκεται μουσικά και πάλι να επιστρέφει στη φωνή και στις λέξεις της. Αλλιώς.
Μουσικοί της συνοδοιπόροι στη σκηνή εννέα μουσικοί, μεταξύ των οποίων οι Julia Kent (τσέλο), Maxim Moston (βιολί), Doug Wieselman (πολυοργανίστας), Gael Rakotondrabe (πιάνο), Leo Abrahams (κιθαρίστας) και Jimmy Hogarth (κιθαρίστας/παραγωγός), που έφεραν τα αυτιά και τα μάτια μας σε επαφή με σπουδαίες ενορχηστρώσεις. Έντυσαν μαγικά τις καταλήξεις των τραγουδιών, τον απόηχό τους, ενίσχυσαν τα περιεχόμενα, βοηθούσαν τις λέξεις της να μας φτάσουν, με μικρές ανατριχιαστικές μουσικές λεπτομέρειες με διάρκεια στην εκπνοή των τραγουδιών, συνεχίζοντας τις ιστορίες μουσικά από εκεί ακριβώς που τις άφηνε η φωνή της.
Το μόνο δανεικό τραγούδι της βραδιάς ήταν το «Sometimes I Feel Like a Motherless Child», ένα παραδοσιακό spiritual τραγούδι που αναφέρεται στην εποχή της δουλείας στις ΗΠΑ, με την Anohni να το καταπίνει μοναδικά με τη φωνή της, χαρίζοντας την πιο πολιτικά φορτισμένη ζωντανή εκδοχή του ακριβώς γιατί κατάφερε να παραδώσει τολμηρά τις λέξεις στα αυτιά μας.
Η Anohni και οι Johnsons επέλεξαν το Ηρώδειο για την πρεμιέρα της παγκόσμιας περιοδείας τους. Μπορεί να μην κατάφεραν να το γεμίσουν αφού οι τιμές των εισιτηρίων χαρακτηρίστηκαν απαγορευτικές από πολλούς και για πολλούς, αλλά αναμφίβολα χάρισαν σε εμάς τους τυχερούς παρόντες ίσως μία από τις πιο μαγικές μουσικές στιγμές στο Ηρώδειο, που ακόμα την κουβαλάμε και ακόμα δεν έχει τελειώσει ο απολογισμός και ο απόηχός της μέσα μας.
Είναι αλήθεια πως αυτή η σπουδαία performer μετέτρεψε το σκληρό πολλές φορές Ηρώδειο σε φυσικό σπίτι των τραγουδιών της και δεν είχε στην πραγματικότητα ανάγκη καμία Μαρίνα Αμπράμοβιτς να την προλογίσει και να μας μυήσει με ανάσες στον κόσμο της. Εμείς κρατάμε μυστικά, τις λέξεις της, τη φωνή της και τα απαλά της δάχτυλα στο πιάνο στο τέλος της βραδιάς σαν ένα μουσικό ταξίδι που πάει τέλειωσε και αντηχεί ακόμα υποδόρια:
«Hope there’s someone
Who’'ll take care of me
When I die, will I go?
Hope there's someone
Who’ll set my heart free
Nice to hold, when I’m tired
There’s a ghost on the horizon
When I, go to bed».
