Μια άκρως συγκινητική στιγμή ανάμεσα στους πυροσβέστες της Σερίφου, που ρίχτηκαν στη μάχη με τις φλόγες, περιγράφεται σε ανάρτηση στο Facebook.
Όπως αναφέρει ο Θανάσης Αθανασιάδης, κάτοικος του νησιού, την Κυριακή το πρωί «φορτωμένος με νερά και τυρόπιτες για όσους πάλεψαν όλη τη νύχτα», συνάντησε στον δρόμο «ένα σκουτεράκι με τους δύο από τους τέσσερις συνολικά πυροσβέστες του νησιού».
« -“Φάτε κάτι ρε παιδιά”. - “Δεν θέλουμε τίποτα, ψάχνουμε τον Ρόκι στην ιχθυοκαλλιέργεια”. Ένα σκουτεράκι, σε έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο με δύο… εποχούμενους πυροσβέστες. - “Αφήστε το ρημάδι, ανεβείτε στο αμάξι”» είναι ο διάλογος που είχε μαζί τους.
Όπως περιγράφει: «Σε 5’ λεπτά φτάνουμε στην κατηφόρα της ιχθυοκαλλιέργειας. Η φωτιά καίει ακόμη. Ο Ρόκι ανεβαίνει μόνος του με το πυροσβεστικό, προφανώς για να κάνει ότι έκανα εγώ λίγο πριν. Να τους επιβιβάσει στο αμάξι και να επιστρέψουν στη φωτιά. Ο φίλος μας ο Ρόκι. Κατάμαυρος από τις φλόγες. Χωρίς φωνή από τα ουρλιαχτά της νύχτας. Αλλά με μάτια που πέταγαν τις δικές τους φλόγες. Τις φλόγες της μάχης».
Ο ίδιος αναφέρει στη συνέχεια ότι έγινε μάρτυρας μιας πολύ συγκινητικής στιγμής: «Οι νεαροί ένστολοι βγαίνουν από το αμάξι μου και από το ανοιχτό παράθυρο του πυροσβεστικού, σκύβουν, αγκαλιάζουν και φιλούν τον επικεφαλής τους. Μια δυνατή αγκαλιά που έβγαλε όλη την ένταση της νύχτας. Για την μάχη που έδωσαν. Για τον εφιάλτη που τέλειωσε. Μια αγκαλιά αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης στον προϊστάμενο τους, που ρίχτηκε πρώτος στις φλόγες και που δεν έκανε βήμα πίσω».
Και καταλήγει επισημαίνοντας ότι: «Οι τέσσερις πυροσβέστες που υπηρετούν στο νησί μας, μαζί με τα δικά μας παιδιά, τους εθελοντές και τους πυροσβέστες που ήρθαν από Αθήνα και Σύρο, έδωσαν μια μεγάλη μάχη για να σώσουν ό,τι μπορούσαν. Και οι μεγάλες μάχες, έχουν και μεγάλους νικητές. Ένας απ’ αυτούς τους είναι ο δικός μας άνθρωπος. Ο φίλος μας ο ‘Ρόκι’».
Αναλυτικά η ανάρτηση
«Ο φίλος μας ο ‘Ρόκι’.
Κυριακή 30 Ιουνίου. Ώρα 8 το πρωί. Φορτωμένος με νερά και τυρόπιτες για όσους πάλεψαν όλη τη νύχτα, συναντώ στον δρόμο ένα σκουτεράκι με τους δύο από τους τέσσερις συνολικά πυροσβέστες του νησιού.
- “Φάτε κάτι ρε παιδιά”. “Δεν θέλουμε τίποτα, ψάχνουμε τον Ρόκι στην ιχθυοκαλλιέργεια”. Ένα σκουτεράκι, σε έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο με δύο… εποχούμενους πυροσβέστες.
- “Αφήστε το ρημάδι, ανεβείτε στο αμάξι”.
Σε 5’ λεπτά φτάνουμε στην κατηφόρα της ιχθυοκαλλιέργειας. Η φωτιά καίει ακόμη. Ο Ρόκι ανεβαίνει μόνος του με το πυροσβεστικό, προφανώς για να κάνει ότι έκανα εγώ λίγο πριν. Να τους επιβιβάσει στο αμάξι και να επιστρέψουν στη φωτιά.
Ο φίλος μας ο Ρόκι. Κατάμαυρος από τις φλόγες. Χωρίς φωνή από τα ουρλιαχτά της νύχτας. Αλλά με μάτια που πέταγαν τις δικές τους φλόγες. Τις φλόγες της μάχης.
Το επόμενο δευτερόλεπτο, έγινα μάρτυρας μιας πολύ συγκινητικής στιγμής.
Οι νεαροί ένστολοι βγαίνουν από το αμάξι μου και από το ανοιχτό παράθυρο του πυροσβεστικού, σκύβουν, αγκαλιάζουν και φιλούν τον επικεφαλής τους. Μια δυνατή αγκαλιά που έβγαλε όλη την ένταση της νύχτας. Για την μάχη που έδωσαν. Για τον εφιάλτη που τέλειωσε. Μια αγκαλιά αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης στον προϊστάμενο τους, που ρίχτηκε πρώτος στις φλόγες και που δεν έκανε βήμα πίσω.
Οι τέσσερις πυροσβέστες που υπηρετούν στο νησί μας, μαζί με τα δικά μας παιδιά, τους εθελοντές και τους πυροσβέστες που ήρθαν από Αθήνα και Σύρο, έδωσαν μια μεγάλη μάχη για να σώσουν ό,τι μπορούσαν.
Και οι μεγάλες μάχες, έχουν και μεγάλους νικητές. Ένας απ’ αυτούς τους είναι ο δικός μας άνθρωπος.
Ο φίλος μας ο ‘Ρόκι’».
