Οντως ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο Ζωρζ Σιμενόν, από τη Λιέγη του Βελγίου, ξεκίνησε να γράφει λαϊκά μυθιστορήματα με ψευδώνυμο. Στα 1933 άρχισε να δημοσιεύει με το αληθινό του όνομά εμφανίζοντας στη λογοτεχνική σκηνή τον επιθεωρητή Ζυλ Μαιγκρέ, δευτεραγωνιστή στο βιβλίο του «Πιέτρ ο Λετονός» (1929). Είναι τότε που ο εκδότης του, Fayard, πρότεινε στον Βέλγο συγγραφέα να εκδώσει «μια σειρά βιβλίων Μαιγκρέ» - με τον οποίον συμπορεύτηκαν για σαράντα ολόκληρα χρόνια! Τόσο τα αστυνομικά αλλά και τα περίφημα «romans durs», τα «σκληρά μυθιστορήματα», όπου το έγκλημα είναι απλώς η αφορμή κοινωνικής περιγραφής και ψυχολογίας χαρακτήρων, όλα τούτα απετέλεσαν προπομπό (μαζί με άλλους γραφιάδες) του μεταπολεμικού νουάρ.
Στις «Αναμνήσεις του Μαιγκρέ» (εκδ. Άγρα), σε μετάφραση Αργυρώς Μακάρωφ, ο Σιμενόν κάνει μια ανατροπή: ο Μαιγκρέ, έχοντας κρατήσει σημειώσεις από τις διάφορες υποθέσεις του, αποφασίζει να γράψει αυτός ένα βιβλίο! Είναι γνωστό το χιούμορ του Σιμενόν, αλλά εδώ ξεπερνάει κάθε προσδοκία: ο αληθινός συγγραφέας μετατρέπεται σε χαρακτήρα μυθοπλασίας. Ο επιθεωρητής αφηγείται τη ζωή του στο γραφείο, ενίοτε δε συνεργάζεται με τον νεαρό, τότε, συγγραφέα. Στο κείμενο ονομάζεται με ψευδώνυμο, ως Ζωρζ Σιμ, ως ανερχόμενος συγγραφέας που επιθυμεί να γνωρίσει πώς δουλεύει το Εγκληματολογικό της Αστυνομίας - τροφή σκέψης και δράσης για τα μυθιστορήματά του. Έτσι, δημιουργείται μια παράξενη σχέση του δημιουργού με το δημιούργημά του, ένας έντονος διάλογος ανάμεσά τους, με τον Μαιγκέ να κριτικάρει αυστηρά τον Σιμενόν για τον θεαματικό αν και απλουστευμένο τρόπο που τον παρουσιάζει:
«Μαιγκρέ: Πόσες φορές, μετά την έκδοση ενός βιβλίου του Σιμενόν, οι συνάδελφοί μου δεν με κοίταξαν με χλευαστικό ύφος τη στιγμή που έμπαινα στο γραφείο! Διάβαζα στα μάτια τους τη σκέψη τους: “Για δες! Νά κι ο Θεός!”».
Είναι η εικόνα που ζωγραφίζει ο συγγραφέας για τον επιθεωρητή, την οποία ο τελευταίος καθόλου δεν συμμερίζεται. Υπάρχει ένας συνεχής διάλογος ανάμεσα στους δύο, διανθισμένος με διάφορες υποθέσεις εγκλημάτων που εξετάζει η υπηρεσία. Εδώ περιγράφεται η «βαρετή» καθημερινότητα στα γραφεία της Εγκληματολογικής, που διαφέρει αρκετά από την, μάλλον, ποιητική εικόνα των βιβλίων. Χαρακτηριστική η πιο κάτω στιχομυθία:
«Σιμενόν: “Διηγηθείτε οποιαδήποτε ιστορία σε κάποιον. Αν δεν την αλλάξετε κάπως, θα τη βρει απίστευτη, πλαστή. Τροποποιήστε την και θα δείξει πιο αληθοφανής κι από τη φύση της… όλα εδώ εναπόκεινται. Ε, λοιπόν, εγώ σας έκανα πιο αληθινό κι από τή φύση σας”. Έμεινα άφωνος. Προς στιγμήν, ο κακόμοιρος επιθεωρητής που ήμουν, ο επιθεωρητής ο “λιγότερο αληθινός από τη φύση του”, δεν βρήκε τίποτα να απαντήσει. Κι εκείνος, με μια πληθώρα κινήσεις και ελαφριά βελγική προφορά, μού αποδείκνυε ότι οι έρευνές μου, έτσι όπως τις είχε αποδώσει, ήταν πιο αποδεκτές -μήπως είπε πιο ακριβείς;- από αυτές που είχα ζήσει».
Τελικά, όλο αυτό το παιχνίδι μεταμόρφωσης του Ζώρζ Σιμενόν σε επιθεωρητή Μαιγκρέ υπηρετείται απολαυστικά μέσα από τις σελίδες των «Αναμνήσεων».
INFO
Simenon, «Αναμνήσεις του Μαιγκρέ»
Εκδόσεις Άγρα
Σελίδες : 208
Τιμή: 11,25 ευρώ
