Πόσο δίκιο είχε ο μεγάλος Banksy όταν, πάνω από δέκα χρόνια πριν αρχίσει η τελευταία μέχρι στιγμής και πιο αιματοβαμμένη απόπειρα τελικής γενοκτονίας των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, έλεγε, στο ντοκιμαντέρ (σκηνοθεσία του ίδιου) «Banksy: Η τέχνη στον δρόμο» (υποψήφιο για Oscar καλύτερου ντοκιμαντέρ 2011), πως ανάμεσα στα εννέα συνθήματα του graffiti artist που αξίζει να θυμόμαστε και το εξής:
«Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στον κόσμο δεν διαπράττονται από ανθρώπους που παραβιάζουν τους κανόνες αλλά από ανθρώπους που ακολουθούν τους κανόνες. Οι άνθρωποι που ακολουθούν τις διαταγές είναι αυτοί που ρίχνουν τις βόμβες και αιματοκυλάνε χωριά».
Ανθρωποι που ακολουθούν τις διαταγές ενός κράτους - φονιά σφάζουν ένα πολύτιμο κομμάτι της ανθρωπότητας μπροστά στα μάτια μας. Άνθρωποι που ακολουθούν διαταγές και κυβερνούν ισχυρές χώρες συμμετέχουν στο έγκλημα (παρά την εντεινόμενη διαρκώς κατακραυγή και την πληθώρα κρατών που αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης), σιωπώντας και τιμωρώντας όσους διαμαρτύρονται. Είναι όλοι εκείνοι που ακολουθούν τις διαταγές τού 1% που ρουφάει τον πλούτο και τις ζωές τού 99%, μέσα στη μαύρη τρύπα της απύλωτης ισχύος. Είναι η παγκόσμια τάξη πραγμάτων που δεν εμποδίζει τη σφαγή, γιατί επιθυμεί τη σφαγή, θεωρώντας ότι ένας παγκόσμιος πληθυσμός προβάτων παγωμένων από τον απόλυτο τρόμο είναι ο Παράδεισος της χαλύβδινης απολυταρχίας. Πόσο άφρονες, πόσο τρελαμένες (από τα ίδια τους τα εγκλήματα) οι ψυχές που προσπαθούν τον αφανισμό όλης της ζωής. Δεν έγινε και δεν θα γίνει. Η γη μπορεί να κρέμεται από τα δάκρυά της, όμως ποτέ δεν έπεσε στο χάος. Κι αν πέσει, δεν θα γλιτώσει κανείς.
Αυτό πρώτοι από όλους θα έπρεπε να το ξέρουν οι σημερινοί σφαγείς των Παλαιστινίων και οι άλλοι με το λεπίδι της σιωπής ανάμεσα στα δόντια και το δίκοπο μαχαίρι της ίσης απόστασης στις γενοκτονίες και όλες τις άλλες μαζικές εκκαθαρίσεις. Και θα έπρεπε να το ξέρουν όλες οι συνειδήσεις που σαπίζουν μέσα στα λύματα των νόμων και των διαταγών.
«Από το στάσιμο νερό να περιμένεις δηλητήριο» λέει ο Ουίλιαμ Μπλέηκ (1757 - 1827) στις «Παροιμίες της Κόλασης» κι είναι αυτό το δηλητήριο που αρδεύει τη στάσιμη ανθρωπότητα. Και είναι «η οσμή των πτωμάτων» (Οδ. Ελύτης) που δηλητηριάζει τον αέρα που ανασαίνουμε. Όσες φορές η ανθρωπότητα ξεδίψασε από το στάσιμο νερό της Ιστορίας και ανάσανε, εθισμένη, τον δηλητηριασμένο αέρα του φασισμού, το πλήρωσε πολύ ακριβά. Αυτή η «πληρωμή» ενός γενικευμένου παγκόσμιου συστήματος «πλουμιστών» νόμων και εντολών συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, με «αντίτιμο» μέχρι στιγμής 36.000 νεκρούς Παλαιστίνιους. Γυναίκες, παιδιά, αρρώστους, ανάπηρους, ανθρώπους που περίμεναν στη σειρά για ένα πιάτο φαγητό κι ένα ποτήρι νερό κι άλλους θαμμένους ζωντανούς.
Ποια ευτυχία αγοράζεις με τέτοιο φριχτό «αντίτιμο»; Ποιο Παράδεισο χτίζεις με τόση Κόλαση στα θεμέλιά του; Αν ο κόσμος μετατραπεί σ’ ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης, δεν θα υπάρχει καν ο καιρός για σιωπή και συμμόρφωση με τους κανόνες, γιατί τότε ο μόνος νομοθέτης θα είναι ο θάνατος. Μόνο αν δούμε τη σημερινή γενοκτονία των Παλαιστινίων και σαν πείραμα παγκόσμιας βιομηχανοποίησης του ολέθρου θα καταλάβουμε το ανήκουστο μέγεθος του εγκλήματος.
Πώς λοιπόν να μη συμφωνήσει κανείς με την ανάρτηση του Ερίκ Καντονά που, παραβαίνοντας νόμους και κανόνες, έγραψε στο Instagram: «Έχει απομείνει κάποιος να υπερασπιστεί αυτούς τους εγκληματίες; Έχει απομείνει κάποιος που να μην καταδικάζει τους εγκληματίες; Υπάρχουν ακόμη κράτη που εξακολουθούν να εξοπλίζουν αυτούς τους εγκληματίες; Υπάρχει κάποιος που να μην το αποκαλεί γενοκτονία; Υπάρχει κάποιος αριστερός που δεν θα έχυνε ένα δάκρυ μπροστά σε μια τέτοια φρίκη;».
Γι’ αυτό το δάκρυ μιλάμε. Γι΄ αυτό το ζείδωρο νεράκι που μπορεί να προσφέρει η Αριστερά. Όλη η πρόθυμη στις αγωνίες και τις λαχτάρες Αριστερά. Με τα λάθη της; Ναι. Με τα πισωγυρίσματα; Ναι. Με τους μεμψίμοιρους καυγάδες της; Ναι. Αλλά πάντοτε έτοιμη να γράψει στους τοίχους της ανθρωπότητας: «No passaran». Και να σταθεί μπροστά τους όταν χρειάζεται.
Για να μη φτάσουμε όμως εκεί και μπροστά στις ευρωεκλογές της άλλης Κυριακή, ας τελειώσουμε με ένα ακόμα graffiti: «If things don’t go right, go left».
