Οι ραγδαίες εξελίξεις στα εθνικά θέματα, με τελευταία την υπογραφή συμφωνίας Ελλάδας-Αιγύπτου για την ΑΟΖ και την αντίδραση του Ρ.Τ. Ερντογάν που ακολούθησε, αναδεικνύουν πολύ καθαρά στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό μια πολύ σημαντική ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα.
Αυτή δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι ως πρωθυπουργός ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει την τύχη -και κατά συνέπεια η χώρα έχει την τύχη- στα εθνικά ζητήματα να έχει απέναντι του έναν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που, παρά τη σφοδρή επίθεση που δέχεται ακόμα και με «πρακτόρικες» μεθόδους, αρνείται να συμπεριφερθεί όπως συμπεριφερόταν ο πρόεδρος της Ν.Δ. προτού αναλάβει την εξουσία.
«Βυθίζει τη χώρα στον βούρκο της σκανδαλολογίας»
«Εγώ, σε αντίθεση με τον κ. Μητσοτάκη, όπως έδειξε και στις Πρέσπες αλλά και στα ελληνοτουρκικά, έχω αποδείξει ότι δεν βάζω τα εθνικά θέματα στη φαρέτρα της εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας. Τα ίδια έλεγα για τα εθνικά θέματα ως πρωθυπουργός, τα ίδια λέω σήμερα και θα λέω και αύριο», σημείωσε πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας, επισημαίνοντας ότι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζουν, ειδικά σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Σημείωσε ότι όμως δεν θα ανεχτεί εκκλήσεις περί ενότητας και εθνικής ομοψυχίας από τον πρωθυπουργό, «την ώρα που διχάζει με τον πιο ανήθικο τρόπο τους πολίτες, βυθίζοντας τη χώρα στον βούρκο της σκανδαλολογίας, βασισμένης σε πρακτόρικες υποκλοπές, παράνομες καταγραφές και λασπολογία».
Ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει με σαφήνεια τις θέσεις του, προειδοποιεί εγκαίρως για τυχόν κινδύνους στις κινήσεις στις οποίες ετοιμάζεται να προβεί η κυβέρνηση (όπως έκανε και τώρα για τη συμφωνία με την Αίγυπτο), ασκεί κριτική, ζητεί την επικοινωνία και την ενημέρωση από την κυβέρνηση, ζητάει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και δηλώνει πρόθυμος να συμβάλει με κάθε τρόπο. Αποφεύγει αποφασιστικά τον λαϊκισμό και τις ανέξοδες κορώνες και επιχειρηματολογεί διεξοδικά, χωρίς να φοβηθεί πώς θα εκληφθεί η συναίνεση ή οι χαμηλοί τόνοι που προσφέρει στην κυβέρνηση ανάλογα με τη στάση της σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Όταν η Ν.Δ. έκανε εσωτερική... εξωτερική πολιτική
Αντίθετα, ο Αλ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός είχε την ατυχία -και κατά συνέπεια η χώρα είχε την ατυχία- να έχει απέναντί του μια υπέρμετρα λαϊκιστική αντιπολίτευση της Ν.Δ., που για μικροπολιτικούς λόγους φλέρταρε με τα ακραία συναισθήματα της υπερσυντηρητικής ή και της ακροδεξιάς πλευράς της κοινωνίας. Και μάλιστα με πρόθυμους χορηγούς επικοινωνίας την πλειοψηφία των μεγάλων ιδιωτικών ΜΜΕ. Αυτή η επικίνδυνη πολιτική μικρότητα που επεδείκνυε ο εν αναμονή πρωθυπουργός Μητσοτάκης είχε κορυφωθεί στη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά είχε αποτυπωθεί έντονα και σε σχέση με την εξωτερική πολιτική απέναντι στην Τουρκία, με αποκορύφωμα την ιστορική επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην Αθήνα. Τότε που ακόμα και ο μέγας πολιτικός πολέμιος του ΣΥΡΙΖΑ Ευ. Βενιζέλος είχε επιδείξει αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση και σοβαρότητα, εκθέτοντας ακόμα περισσότερο την τυχοδιωκτική τακτική της Ν.Δ.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και τότε πρωθυπουργός είχε επίσης την ατυχία να έχει απέναντί του ένα ΚΙΝ.ΑΛΛ. που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούσε τη Ν.Δ. σε πλειοδοσία «πατριωτισμού». Πέρα από κάθε γραμμή της ευρωπαϊκής οικογένειας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, που σε πάμπολλες ευκαιρίες εξέφρασαν επικρίσεις για τη στάση του ΚΙΝ.ΑΛΛ., η Φ. Γεννηματά είχε χρησιμοποιήσει και εκείνη τη Συμφωνία των Πρεσπών φορώντας ένα υπερπατριωτικό προσωπείο. Αφενός για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου για να κερδίσει πόντους έναντι της Ν.Δ. στον μεταξύ τους συναγωνισμό για το ποιος τρέφει τα πιο ειλικρινή εθνικά συναισθήματα...
Μετά τους προεκλογικούς λεονταρισμούς, τα δύσκολα
Η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Κυρ. Μητσοτάκη κατέγραψε, από τα πρώτα κιόλας δείγματα στην εξωτερική πολιτική, ότι οι υπερπατριωτικοί λεονταρισμοί προεκλογικά ήταν απλώς μια επικοινωνιακή παραπλάνηση της βάσης της Ν.Δ. και, την ίδια στιγμή, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που κατηγορείτο για έλλειψη εθνικού φρονήματος, στάθηκε εμφανώς πιο στιβαρή, αποτελεσματική και συγκροτημένη και στο μείζον πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.
Ως προς τη στάση σοβαρότητας και εθνικής υπευθυνότητας που επιδεικνύει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ συγκριτικά με την αντιπολίτευση που ασκούσε η Ν.Δ., αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι θα γινόταν αν επί κυβέρνησης Τσίπρα «έκοβαν βόλτες» τουρκικά ερευνητικά πλοία μαζί με τον στόλο της γείτονος ή αν υπογράφονταν συμφωνίες για ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο χωρίς τα εθνικά συμφέροντα να διασφαλίζονται σε επίπεδο 50-50. Ή αν ο Ερντογάν μετέτρεπε την Αγία Σοφία σε τζαμί με Έλληνα πρωθυπουργό τον Αλ. Τσίπρα.
