H 35χρονη Άλις Ρορβάχερ είναι από τις πιο σημαντικές δημιουργούς του σύγχρονου ιταλικού σινεμά, παρ' όλο που έχει γυρίσει μόνο τρεις ταινίες. Γεννημένη στην Τοσκάνη, από Ιταλίδα μητέρα και Γερμανό πατέρα, που ήταν μελισσοκόμος, σπούδασε Φιλοσοφία και Κινηματογράφο στο Τορίνο, με τη μεγαλύτερη αδελφή της, Άλμπα να κάνει καριέρα ηθοποιού, ενώ η ίδια προτίμησε τη σκηνοθεσία.
Η πρώτη ταινία της Άλις ήταν το «Corpo celeste» (2011), με το οποίο συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών εδώ στις Κάννες. Η δεύτερη ήταν το «Le meraviglie» (2014), που προκρίθηκε για το διαγωνιστικό τμήμα των Καννών, κερδίζοντας μάλιστα και το Βραβείο της Επιτροπής. Και τώρα, με την τρίτη της ταινία «Lazzaro felice» («Ο ευτυχισμένος Λάζαρος») συμμετέχει επίσης στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ. Ο Λάζαρος του τίτλου είναι ένας νεαρός αγρότης, ευτυχισμένος στην αγαθότητά του, έστω κι αν κάποιοι τον θεωρούν αργόστροφο, λιγάκι καθυστερημένο. Ζει σε ένα χωριό και η υπόθεση τοποθετείται χρονικά στις αρχές της δεκαετίας του '90. Σαν απομεινάρι της φεουδαρχίας, όλο το χωριό δουλεύει για τη μαρκησία Αλφονσίνα. Ο βαριεστημένος γιος της μαρκησίας θα κάνει «συνένοχο» τον αγαθό Λάζαρο στο σχέδιο που έχει καταστρώσει για να τραβήξει την προσοχή, ενώ η σκηνοθέτις χρησιμοποιεί την ιστορία που αφηγείται σαν πρόσχημα για να μας παρουσιάσει εικόνες από μια άγνωστη Ιταλία, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης...
Άλλη ευχάριστη έκπληξη ήταν το «Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα», δεύτερη ταινία του Κινέζου σκηνοθέτη Μπι Γκαν. Γυρισμένη εν μέρει σε 3D, είναι η ποιητική αφήγηση της αναζήτησης μιας γυναίκας από τον άντρα που την αγαπά ακόμη... Στην πόλη Καϊλί, όπου ήταν τοποθετημένη και η πρώτη ταινία του Μπι Γκαν «Kaili Blues», την αναζητεί συναντώντας ανθρώπους που τη γνώριζαν, με ονειρικές εικόνες, σε δωμάτια ξενοδοχείου, σε μισοσκότεινα μπαρ...
Το ντοκιμαντέρ «Whitney» του Κέβιν ΜακΝτόναλντ («Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας») μιλά για τη σπουδαία τραγουδίστρια Γουίτνεϊ Χιούστον, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, αποκαλύπτοντας ότι είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από συγγενικό της πρόσωπο, από την ξαδέρφη της συγκεκριμένα, κατά την παιδική της ηλικία. Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ των Καννών και η ταινία, παρά τα άγνωστα μέχρι σήμερα στοιχεία που παρουσιάζει, αποφεύγει συνειδητά το «σκάνδαλο», στοχεύοντας να δώσει ένα «προσωπικό» πορτρέτο της Χιούστον.
Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε στο παράλληλο πρόγραμμα των Καννών Ένα Κάποιο Βλέμμα η ταινία «Οι θεριστές» του Ετιέν Καλός, του ελληνικής καταγωγής Νοτιοαφρικανού σκηνοθέτη: Δράμα «ενηλικίωσης» σε χαμηλούς τόνους, ιστορία ενός έφηβου που μεγαλώνει στο Free State, τελευταίο προπύργιο της λευκής μειονότητας της Νότιας Αφρικής. Ο Γιάνο συνειδητοποιεί την ιδιαίτερη σεξουαλική του ταυτότητα και η έλευση σε αυτό το περιβάλλον ενός άλλου νέου, γεμάτου ψυχολογικά τραύματα από τη ζωή στους δρόμους, ανατρέπει τις ισορροπίες...
Απροσδόκητη (για πολλούς) ήταν η ανταπόκριση που είχε στο κοινό του φεστιβάλ η νέα συνεργασία του Στεφάν Μπριζέ με τον Βενσάν Λεντόν, μετά τον «Νόμο της αγοράς» το 2015. Φέτος το δίδυμο επέστρεψε με το «En Guerre» («Σε πόλεμο»), που φέρνει στην οθόνη τη «φωτιά» μιας σκληρής απεργιακής κινητοποίησης. Η ταινία ξεκινά με τη φράση του Μπρεχτ. «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να ηττηθεί, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη ηττηθεί». Σε ένα εργοστάσιο στη νότια Γαλλία, οι εργάτες συμφωνούν με τους ιδιοκτήτες να περικόψουν δικαιώματα και μισθούς προκειμένου να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και το εργοστάσιο να μείνει ανοιχτό για πέντε χρόνια. Αλλά μόλις δύο χρόνια μετά, τα αφεντικά αθετούν τη συμφωνία, παρά τον υψηλό τζίρο. Θα πετάξουν στον δρόμο 1.100 ανθρώπους με κέρδη πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Οι εργάτες, ενωμένοι αρχικά, διασπασμένοι στη συνέχεια, αγωνίζονται για τις θέσεις εργασίας, για τα στοιχειώδη, για την επιβίωση...
Μπορεί τη στιγμή που γράφουμε την ανταπόκρισή μας να μην έχουν γίνει ακόμη γνωστά τα «μεγάλα» βραβεία του διαγωνιστικού τμήματος, αλλά ανακοινώθηκαν τα βραβεία στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα καθώς και στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών.
Στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα το βραβείο Καλύτερης Ταινίας κέρδισε το «Gräns» του Ιρανού Αλί Αμπάσι, που ζει και δουλεύει στη Σουηδία. Το βραβείο Σεναρίου δόθηκε στο «Sofia» της Μεριέμ Μπεν Μπαρέκ - Αλοΐζ, συμπαραγωγή Γαλλίας-Κατάρ, που εστιάζει στο γεγονός ότι η γυναίκα στον αραβικό κόσμο είναι άτομο με περιορισμένα δικαιώματα... Το βραβείο Ερμηνείας κέρδισε ο 15χρονος χορευτής Βίκτορ Πόλστερ, πρωταγωνιστής στο «Girl» του Βέλγου Λούκας Ντοντ, στον ρόλο ενός έφηβου αγοριού που θέλει να γίνει κορίτσι και μπαλαρίνα. Το βραβείο Σκηνοθεσίας δόθηκε στον Σεργκέι Λόζνιτσα για το «Donbass».
Στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, η ταινία «Climax» του Γκασπάρ Νοέ κέρδισε το Art Cinema Award, ενώ το βραβείο της SACD για την Καλύτερη Γαλλική Παραγωγή κέρδισε το «En liberté!» του Πιερ Σαλβαντορί.
