Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
«Εστίασα στην Αθήνα ως μια πόλη - μωσαϊκό ανθρώπων, όπου συναντάς τα πάντα, από τη μία τα καραβάνια των προσφύγων και από την άλλη όλες αυτές τις ακραίες θέσεις εναντίον τους και είναι πολύ ενδιαφέρον ότι αυτή η πόλη χωράει και τα δύο. Επικεντρώνω επίσης αρκετά στην Ιστορία της, στο παρελθόν της και στο κατά πόσο οι σημερινοί Έλληνες νιώθουν να είναι μέρος της Ιστορίας τους. Πόσο χαιρόμαστε και πόσο ντρεπόμαστε που είμαστε Έλληνες. Νομίζω και τα δύο συμβαίνουν και είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον» λέει η σκηνοθέτις Σοφία Βγενοπούλου με αφορμή την παράσταση «Αθήνα Γραμμή 1», που ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από μεθαύριο Τετάρτη 15 έως την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου.
Πρόκειται για ένα ξεχωριστό μιούζικαλ για θεατές κάθε ηλικίας, που καταπιάνεται με τη ζωή των νέων σε μια μεγάλη, χαοτική και, συγχρόνως, σαγηνευτική πόλη, βασισμένο στο κλασικό έργο του Γερμανού συγγραφέα Φόλκερ Λούντβιχ με τη μουσική του Μπίργκερ Χάιμαν. Γραμμένο το 1986, πριν από την πτώση του Τείχους, -ειδικά για τον καινοτόμο βερολινέζικο θίασο για νέους Grips-Theater, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον ίδιο τον Φόλκερ, το “Linie 1” είναι στην πραγματικότητα η πορεία ενηλικίωσης μιας κοπέλας και ταυτόχρονα η τοιχογραφία μιας ολόκληρης πόλης, η ακτινογραφία μιας ολόκληρης εποχής. Το έργο πραγματεύεται το ταξίδι μιας έφηβης, που έρχεται από την επαρχία στο Δυτικό Βερολίνο με σκοπό να βρει τον αγαπημένο της. Είναι ένα έργο για την ελπίδα και τη ματαίωση, το όνειρο και την ψευδαίσθηση, την ανάγκη συντροφικότητας και τη μοναξιά.
Η Σοφία Βγενοπούλου, κρατώντας τα δομικά χαρακτηριστικά του πρωτότυπου έργου και τη βασική ιδέα της πλοκής, αλλά αντλώντας επιπλέον υλικό από συνεντεύξεις και εξομολογήσεις σημερινών Αθηναίων, αναδιαμορφώνει τον χάρτη των προσώπων, ώστε η νέα παράσταση να αντανακλά επείγοντα θέματα της εποχής, όπως την οικονομική κρίση, την εμφάνιση ακραίων συμπεριφορών και τάσεων, το προσφυγικό ζήτημα.
«Γραμμένο όταν το Βερολίνο δεν ήταν ακόμη ενωμένο, το έργο μιλούσε για μια πόλη που βρισκόταν σε μια αναταραχή και στην οποία φτάνει ένα νέο κορίτσι που προσπαθεί να βρει τον έρωτα της ζωής της, την ταυτότητά της και στο τέλος βρίσκει κάτι άλλο από αυτό που περίμενε να βρει. Έτσι, το έργο επιχειρεί να μας κάνει να δούμε καλύτερα την ανθρώπινη αδιαφορία, το πόσο δεδομένα έχουν γίνει τα στερεότυπα συμπεριφορών και σχέσεων, πόσο δεδομένα τα θεωρούμε και πόσο πολύ μας ακινητοποιεί κάτι τέτοιο» εξηγεί η σκηνοθέτις. Με έναν θίασο που αποτελείται από επαγγελματίες ηθοποιούς αλλά και έφηβους της ομάδας Grasshopper Youth, η παράσταση φωτίζει τις αγωνίες, τις επιθυμίες και τα όνειρα των νέων μέσα στο κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο της σημερινής Αθήνας.
«Είναι ένα έργο που μιλάει για όλα, από τη σχέση των ζευγαριών και της οικογένειας, έως τοn φόβο του θανάτου, τη φτώχεια και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Το πιο ενδιαφέρον σημείο είναι μια μεγάλη αναφορά στην πόλη του Βερολίνου και εγώ ζητούσα μέσω της διασκευής που κάναμε για την Αθήνα να συνδυάσουμε την πανάρχαιη Ιστορία της με την απάνθρωπη όψη της, καταλήγοντας πως πρέπει να την αγκαλιάσουμε και να νοιαστούμε για όλα. Αυτή είναι η φράση που κυριαρχεί. Με κάθε τρόπο, να γίνουμε λίγο πιο περίεργοι, όπως και η ηρωίδα» καταλήγει.
Μια μπάντα του δρόμου συνοδεύει το ταξίδι ανακάλυψης αυτού του κοριτσιού στην πόλη.
Ο συγγραφέας Φόλκερ Λούντβιχ (ψευδώνυμο του Έκχαρτ Χάχφελντ) είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό, καθώς με τον αδελφό του Ράινερ Χάχφελντ έγραψαν τον θρυλικό «Μορμόλη», που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1973 από την Ξένια Καλογεροπούλου. Επίσης, το έργο του «Μια γιορτή στου Παπαδάκη» ανέβηκε στο Θέατρο Πορεία σε διασκευή του Βασίλη Κουκαλάνι και σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη, με τίτλο «Μια γιορτή στου Νουριάν».
Ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του πρωτοποριακού Grips - Theater του Βερολίνου μέχρι το 2011, ο Φόλκερ Λούντβιχ είναι δημιουργός με έντονη πολιτική και ακτιβιστική δράση και έχει γράψει περισσότερα από 43 έργα για παιδιά και νέους.
«Οι Grips υπάρχουν και λειτουργούν στο Βερολίνο από το 1968. Πρόκειται για οικογένειες καλλιτεχνών, ηθοποιών και μουσικών. Από την αρχή ήταν ένα θέατρο ενδυνάμωσης, μαχητικό, με τη φιλοσοφία ότι υπάρχει πάντα ελπίδα και όλα θα πάνε καλά στο τέλος, άλλωστε και όλα του τα έργα εμπεριέχουν μια τέτοια κατάληξη, με το φυλετικό μίσος, τις προκαταλήψεις, την ανάγκη για συμφιλίωση να διατρέχουν τα κείμενά του» σημειώνει η Σ. Βγενοπούλου.
«Ο Φόλκερ Λούντβιχ πιστεύει σε ένα πολιτικό θέατρο για νέους και στη δύναμή του να αποτελεί διέξοδο σε περιόδους καταπίεσης και ανελευθερίας» καταλήγει.
Από το 1986, το έργο έχει μεταφερθεί σε πάρα πολλές χώρες, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία, και έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 25 γλώσσες. Υπάρχουν επίσης και διασκευές του έργου, όπως για παράδειγμα το “Seoul Line 1” που διαδραματίζεται στην Κορέα, καθώς και μια κινηματογραφική ταινία σε σκηνοθεσία του Ράιχαρντ Χάουφ, ενώ έχει διασκευαστεί και για κουκλοθέατρο.
Εκτός από τη Σοφία Βγενοπούλου στη σκηνοθεσία, η Εύα Μανιδάκη υπογράφει τα σκηνικά, η Ιωάννα Τσάμη τα κοστούμια, την ενορχήστρωση και διασκευή των τραγουδιών ο Αλέξης Καλοφωλιάς και την κίνηση η Σταυρούλα Σιάμου.
Από τις πρόβες της παράστασης
