Οταν ήμουν παιδί, προτιμούσα τα βιβλία που με ταξίδευαν σε τόπους φανταστικούς και ονειρικούς. Μου δημιουργούσαν μια αίσθηση οικειότητας και ευφορίας και μου έδιναν τα εφόδια για να αντιμετωπίσω τον πραγματικό κόσμο. Όταν ξεκίνησα να γράφω βιβλία για παιδιά, είχα ως γνώμονα αυτό το συναίσθημα.
Το βιβλίο μου «Ο Φύλλος στον Τόπο της Λήθης», από τις Εκδόσεις Θίνες, σε εικονογράφηση της Λουίζας Καραγεωργίου, ξεδιπλώνει έναν κόσμο μαγικό αλλά ταυτόχρονα όμοιο με τον κόσμο που μας περιβάλλει. Ο ήρωας του βιβλίου μου είναι ένα παιδί που έχει αντί για μαλλιά, φύλλα. Γεννήθηκε στο δάσος και είναι απόγονος της φυλής των Δεντρανθρώπων. Είναι ένα παιδί διαφορετικό, που ονειρεύεται να γνωρίσει φίλους και να ταξιδέψει. Μα δεν του αρκεί αυτό. Θέλει να αναζητήσει τις ρίζες του στον κόσμο που τον περιβάλλει. Ξεκινά ένα μακρινό ταξίδι με τη συντροφιά της αγαπημένης του φίλης Άνθιας. Μια περιπλάνηση πλούσια σε εμπειρίες και γνωριμίες. Πρόκειται για μια διαδικασία σταδιακής ωρίμανσης και ενηλικίωσης.
Επιστρέφει στο αγαπημένο του δάσος και από εκεί, ακολουθώντας τη φωνή του ονείρου, επιστρέφει στην πόλη που διοικούσαν οι Κυνηγάρπαγες. Τη βρίσκει κατεστραμμένη από πανδημία και πυρκαγιά. Οι άνθρωποι που την κατοικούν είναι ανήμποροι γιατί έχουν χάσει τη μνήμη τους. Ο Φύλλος γνωρίζει πως στον Τόπο της Λήθης, έναν τόπο εξορίας, κρύβονται η μνήμη των ανθρώπων και ο συνδετικός κρίκος του χθες με το σήμερα.
Ο Φύλλος, αναζητώντας τον Τόπο της Λήθης, αρχίζει μια μεγάλη περιπλάνηση στον κόσμο. Από το ψύχος του Κρυστάλλινου Τόπου, την καυτή άμμο της Καταραμένης Γης και ως την απεραντοσύνη του Ωκεανού ξεδιπλώνεται ένας κόσμος σκληρός και πανέμορφος. Φυλές παράξενες, όπως οι Αναρριχητές, οι Πλανόδιοι Γητευτές, οι Αμμοταξιδευτές, οι Ωκεάνιοι, εμφανίζονται μέσα στην ιστορία, που ομοιάζουν με αρχέγονες φυλές του δικού μας κόσμου που χάνονται. Όταν στο τέλος φτάσει στον Τόπο της Λήθης, θα έχει μαζί του τα τρία κλειδιά-μηνύματα που θα ξεκλειδώσουν και θα αποκρυπτογραφήσουν τούτο τον παράξενο τόπο. Η προσπάθειά του έχει το βάρος της ευθύνης ενός σκοπού ιερού και ενώ όλα μοιάζουν ακατόρθωτα, η αγάπη και η φιλία θα καταφέρουν να δημιουργήσουν ένα ανατρεπτικό τέλος.
Προβληματισμένη από τα σοβαρά οικολογικά προβλήματα, την παγκοσμιοποίηση, που ως μαύρη τρύπα ρουφά τις μνήμες μας, προσπάθησα να γράψω μια ιστορία αλληγορική, με προεκτάσεις, χωρίς διδακτισμούς, αλλά με τη χαρά της ανάγνωσης μιας περιπέτειας που τόσο αρέσει στα παιδιά. Ελπίζω και εύχομαι πως τα παιδιά μας, ως άλλοι Φύλλοι, με αίσθημα συλλογικότητας να δημιουργήσουν έναν κόσμο νέο, όπου η μνήμη θα ξαναπρασινίσει το δέντρο της ζωής.
Τέλος, να αναφέρω πως το πρώτο βιβλίο μου «Φύλλος», Εκδόσεις Θίνες, σε εικονογράφηση της Μυρτώς Δεληβοριά, έχει βραβευτεί από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (για τον σχεδιασμό εξωφύλλου) και συμπεριλήφθηκε στη λίστα των White Raven 2016 με τα διακόσια καλύτερα παιδικά βιβλία της χρονιάς παγκοσμίως.
* Η Έλενα Γλωσσιώτη είναι συγγραφέας
Μια πρωτόγνωρη εμπειρία*
… Και οι τρεις συμφώνησαν πως την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαν το ταξίδι τους. Θα συνταξίδευαν μαζί με τους Πλανόδιους Γητευτές μέχρι το σημείο που εκείνοι θα μπορούσαν να ακολουθήσουν. Μαζί τους μπορούσαν να ταξιδεύουν με ασφάλεια.
Οι σκηνές μαζεύτηκαν, τα εφόδια φορτώθηκαν και όλοι ακολουθούσαν τον Γέρακα (τον αρχηγό της φυλής) που προπορευόταν. Ήταν ένα παράξενο καραβάνι.
Το γεράκι του Γέρακα πετούσε ψηλά και έκρωζε κάθε φορά που εντόπιζε εμπόδια τριγύρω του. Ο λύκος του Λυκέα προχωρούσε μπροστά μόνος του, και πίσω του ακολουθούσαν οι Πλανόδιοι Γητευτές φορτωμένοι με τα υπάρχοντά τους. Ένα κοπάδι από αγρίμια και πτηνά που πετούσαν, έτρεχαν, χοροπηδούσαν παρέα με τους ανθρώπους. Μια ομάδα ενωμένη και παράξενη, βάδιζαν άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά ακολουθώντας αρχέγονα σημάδια και δρόμους.
Ο Φύλλος ένιωθε, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο πως είχαν πολλές ομοιότητες οι Δεντράνθρωποι με τους Πλανόδιους Γητευτές. Μάλλον δεν ήταν τυχαίο που δημιουργήθηκε αυτή η βαθιά φιλία ανάμεσα στον Γέρακα και στον πατέρα του.
Το ταξίδι μαζί τους ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Περιδιάβαιναν τον κόσμο σαν ένας ούριος άνεμος και τα μόνα ίχνη που άφηναν ήταν οι πατημασιές τους στη γη. Ακολουθούσαν τους δρόμους του νερού και ανακάλυπταν τους καρπούς που τους πρόσφερε η μητέρα γη. Δεν χρησιμοποιούσαν τίποτε περισσότερο απ’ όσο χρειάζονταν.
Εμπιστεύονταν τα πνεύματα των ζώων που τους ακολουθούσαν και σταματούσαν κάθε φορά που εκείνα ήθελαν να ξαποστάσουν. Ο Φύλλος ήθελε να μάθει πώς είναι δυνατόν τα ζώα να συμβιώνουν τόσο αρμονικά με τους Πλανόδιους Γητευτές. Ο Γέρακας προσπαθούσε να τον μυήσει στη φιλοσοφία τους.
* Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Φύλλος στον Τόπο της Λήθης», Εκδόσεις Θίνες
