Το πρωτοφανές κύμα διαδηλώσεων στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ έχει σηκώσει όλη την υφήλιο στο πόδι. Οι εικόνες με τις σκηνές στους εξωτερικούς χώρους των πιο γνωστών σχολών του κόσμου πλέον συναντιούνται μ’ εκείνες των ευρωπαϊκών. Και μόλις την περασμένη εβδομάδα έκαναν την εμφάνισή τους και στην είσοδο της Νομικής στην Αθήνα, στο πλαίσιο μιας ολονύχτιας διαμαρτυρίας, που απαντούσε επίσης στην εισβολή της αστυνομίας με σκοπό την εκκένωση κατάληψης αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι φοιτητές βρίσκονταν ξανά στις επάλξεις. «Έκανα να πάω σπίτι 65 ημέρες» θυμάται ο Βαγγέλης Πρασόπουλος, φοιτητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, για την περίοδο των κινητοποιήσεων ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Οι εξελίξεις, ωστόσο, στη Ράφα, όπως και ο παγκόσμιος αναβρασμός δημιουργούν στη φοιτητική κοινότητα την ανάγκη να βγει και πάλι μπροστά. Η ενεργοποίηση του κινήματος στα ξένα πανεπιστήμια έδωσε μια νέα ώθηση στον αγώνα που δίνεται για την Παλαιστίνη, ενώ προέκυψε και ένας παγκόσμιος, αυθόρμητος συντονισμός. Οι φοιτητές της Ελλάδας αισθάνονται ότι αγωνίζονται στο πλευρό χιλιάδων φοιτητών από δεκάδες χώρες του πλανήτη. Σε μια συγκυρία της οποίας τα ιστορικά χαρακτηριστικά υπογραμμίζει το γεγονός ότι «ακόμη κι ο φοιτητής που σπουδάζει στο Columbia ή στο Harvard, δίνοντας τόσα λεφτά κάθε χρόνο για να βρίσκεται εκεί, βάζει σε προτεραιότητα αυτή τη στιγμή να σταματήσει η γενοκτονία αντί της δικής του προσωπικής εξέλιξης και καριέρας», προσθέτει η Δέσποινα Μπίλα, φοιτήτρια από το Μαθηματικό της Αθήνας.
Σαμπίνα Κουρρίζι, φοιτήτρια του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ:
«Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε μπροστά σε μια γενοκτονία»
«Είχαμε πάρα πολύ καιρό να δούμε τέτοιας κλίμακας κινητοποιήσεις από φοιτητές στην Αμερική και στην Ευρώπη και αυτό καταδεικνύει, νομίζω, και τη σοβαρότητα των εξελίξεων, οι οποίες έχουν ευαισθητοποιήσει και τους φοιτητές στη χώρα μας. Μπροστά σε μια γενοκτονία το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κανείς είναι ακριβώς να προχωρήσει σε κινητοποιήσεις που καταδεικνύουν και τις ευθύνες του Ισραήλ, αλλά και εκείνες των χωρών, των θεσμών και των μηχανισμών που το στηρίζουν (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κ.ο.κ). Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με παλιότερα είναι ότι τα περιθώρια στενεύουν, μιλάμε πραγματικά για τον αφανισμό ενός ολόκληρου λαού.
Στη Θεσσαλονίκη, όπως και στην Αθήνα, έγιναν ολονύχτιες διαμαρτυρίες. Στήθηκαν κάποια αντίσκηνα ακριβώς όπως γίνεται και σε πάρα πολλά πανεπιστήμια του κόσμου. Τουλάχιστον στο ΑΠΘ σχεδόν όλες οι σχολές έχουν γεμίσει στο εσωτερικό τους με παλαιστινιακές σημαίες και συνθήματα υπεράσπισης του παλαιστινιακού λαού. Την Τετάρτη έγινε μια τεράστια πορεία που ήταν αφιερωμένη στη συμπλήρωση 76 χρόνων από την παλαιστινιακή καταστροφή και το ξεκίνημα όλης αυτής της κατάστασης. Οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουμε πάρει μια σειρά αποφάσεων μέσα από ψηφίσματα, τα οποία θέτουν ως βασικά τους αιτήματα το να μην εμπλέκεται η χώρα μας στους πολεμικούς σχεδιασμούς, αλλά και να σταματήσουν οι συνεργασίες με τα πανεπιστήμια του Ισραήλ, οι συνεργασίες, δηλαδή, του ιδρύματος στο οποίο σπουδάζουμε με τα πανεπιστήμια ενός κράτους δολοφόνου. Σε ό,τι αφορά το ΑΠΘ συγκεκριμένα, υπάρχει συνεργασία με τρία εξ αυτών.
Το επόμενο διάστημα θα προχωρήσουμε και σε νέο γύρο κινητοποιήσεων. Αυτή τη στιγμή νομίζω ότι έχει ξεσπάσει, ούτως η άλλως, ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Κι η νεολαία ειδικά, η οποία έδωσε το προηγούμενο διάστημα και πάρα πολύ μεγάλους αγώνες απέναντι στον νόμο Πιερρακάκη, απέναντι σε νόμους της κυβέρνησης και στην καταστολή, νομίζω ότι, αν μη τι άλλο, δεν μπορεί παρά να βλέπει και αυτή τη φορά τη θέση της στον δρόμο».
Δέσποινα Μπίλια, φοιτήτρια στο Μαθηματικό του ΕΚΠΑ:
«Είναι τρομακτικό η σχολή σου να συνεργάζεται με εταιρεία που φτιάχνει όπλα»
«Η αρχική ιδέα για την ολονύχτια διαμαρτυρία ήταν να υλοποιηθεί στο ΕΜΠ λόγω της σχέσης που έχει το ίδρυμα με το κράτος του Ισραήλ σε επίπεδο έρευνας. Ωστόσο, την Τρίτη το πρωί η Νομική περικυκλώθηκε από δυνάμεις καταστολής, εισέβαλαν μέσα και συνέλαβαν κόσμο ακριβώς επειδή πραγματοποιούνταν δράση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Οπότε θεωρήσαμε αυτονόητο ότι αυτή η διαμαρτυρία που είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε έπρεπε να μεταφερθεί στη Νομική και γιατί έπρεπε να υπερασπιστούμε το άσυλο και γιατί πρέπει να δείξουμε με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη μας και στους φοιτητές, που παγκοσμίως αυτή τη στιγμή παίρνουν όλο αυτό το βάρος πάνω τους, και προφανώς στην Παλαιστίνη.
Βέβαια, και το ίδιο το ΕΚΠΑ έχει συνεργασία με τα ισραηλινά συμφέροντα και η Σχολή Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ), στην οποία υπάγεται και το τμήμα μου, έχει μεταπτυχιακά προγράμματα στα οποία συμβάλλει σε τεράστιο βαθμό μια εταιρεία, η Lockheed Martin, η οποία παράγει όπλα και αυτή τη στιγμή τα κέρδη της έχουν εκτοξευτεί περισσότερο απ’ το αναμενόμενο, ακριβώς γιατί έχει ξεσπάσει όλο αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη. Επομένως, είναι τρομακτικό να ξέρεις ότι το μέρος το οποίο σπουδάζεις και βρίσκεσαι καθημερινά δίνει αυτά τα εχέγγυα στο να προχωράει η γενοκτονία επί της ουσίας.
Η καταστολή σε βάρος των φοιτητών έχει φτάσει πλέον και σε άλλα επίπεδα. Δεν υπάρχει μόνο η φυσική καταστολή, που θα μπει ο ματατζής μέσα στο πανεπιστήμιο, θα δείρει, θα συλλάβει και θα τρομοκρατήσει. Αλλά τους τελευταίους μήνες έχει αρχίσει να γίνεται πάρα πολύ έντονα η κουβέντα για πειθαρχικές διώξεις. Είναι ακόμη χειρότερο γιατί το ν’ απειλείσαι ότι θα διαγραφείς από τη σχολή σου επειδή κινητοποιήθηκες για την Παλαιστίνη ή για να μην ιδρυθούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ξεπερνάει τη φυσική βία. Είναι στην πραγματικότητα ιδεολογική καταστολή. Ότι να ξέρεις εσύ, φοιτητή, που είσαι 20 χρονών και σπουδάζεις, άμα έχεις τον οποιονδήποτε προβληματισμό για το τι συμβαίνει γύρω σου, δεν μπορείς ούτε καν να τον εκφράσεις. Δεν είναι ότι θα φας ξύλο μία φορά ή δύο ή τρεις, θα είναι ότι θα έχεις να αντιμετωπίσεις ζητήματα που αφορούν την προοπτική σου».
Κατερίνα Στουραΐτη, φοιτήτρια - μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φοιτητικού Συλλόγου Μηχανικών Η/Υ & Πληροφορικής στην Πάτρα:
«Μια γιαγιά ήρθε και μας έδωσε μια μικρή σημαία της Παλαιστίνης»
«Η Αθήνα είναι το κέντρο των εξελίξεων στην Ελλάδα, οπότε είναι λογικό οι κινητοποιήσεις να είναι πιο δυναμικές. Παρ’ όλα αυτά, και στην Πάτρα και σε πολλές ακόμη πόλεις της περιφέρειας υπάρχει κλίμα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια πορεία που κάναμε πρόσφατα στο κέντρο της πόλης ότι υπήρχε πολύς κόσμος στο πεζοδρόμιο ο οποίος μας κοιτούσε και χειροκροτούσε. Ή κόσμος ο οποίος είχε βγει στα μπαλκόνια και χειροκροτούσε επίσης. Μία γιαγιά ήρθε και μας έδωσε μία μικρή σημαία της Παλαιστίνης, κρεμώντας τη από τον λαιμό ενός φοιτητή.
Ο λαός της Παλαιστίνης δίνει ένα πολύ μεγάλο και ηρωικό αγώνα απέναντι στην επίθεση του Ισραήλ και ειδικά τις τελευταίες ημέρες που βομβαρδίστηκε ακόμη κι η Ράφα, η οποία ήταν το τελευταίο καταφύγιο για τον άμαχο πληθυσμό στη Λωρίδα της Γάζας. Σε όλο τον πλανήτη οι φοιτητές έχουν δημιουργήσει ένα πάρα πολύ μεγάλο κύμα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη με κινητοποιήσεις και καταλήψεις. Κάπως έτσι, πάνω στα ίδια βήματα, ακολουθούμε κι εμείς.
Ο κόσμος το συζητάει, υπάρχει κουβέντα. Σίγουρα καθένας με την καθημερινότητά του και τα δικά του προβλήματα ίσως μπορεί έως έναν βαθμό να μην σκέφτεται τι συμβαίνει κάπου τόσο μακριά, παρ’ όλα αυτά είναι ένα ζήτημα που έχει αρχίσει να απασχολεί συνολικά την κοινωνία. Στην Πάτρα οι φοιτητικοί σύλλογοι εδώ και αρκετό διάστημα έχουμε προχωρήσει σε μια σειρά κινητοποιήσεις. Την Τετάρτη, που ήταν και η επέτειος της Νάκμπα, στο Πανεπιστήμιο Πατρών κάναμε διάφορες δράσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη με κινητοποίηση στην Πρυτανεία, πορεία μέσα στο campus, μια απογευματινή πορεία στο κέντρο της πόλης, οι οποίες πραγματικά ήταν πολύ μαζικές όλες».
Βαγγέλης Πρασόπουλος, πρόεδρος του Ενιαίου Συλλόγου Φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης:
«Τα αεροπλανοφόρα φεύγουν 5 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας»
«Από τον πρώτο μήνα της σφαγής οι φοιτητικοί σύλλογοι του Πολυτεχνείου Κρήτης και φοιτητικοί σύλλογοι απ’ όλο το νησί είχαμε πάει μετά από συλλογικές μας αποφάσεις στη βάση του ΝΑΤΟ στα Χανιά, στη Σούδα. Ήταν μία κίνηση με μεγάλο συμβολισμό απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στα σχέδια του Ισραήλ και στη σφαγή στην Παλαιστίνη.
Στα Χανιά προχωρήσαμε σε πάρα πολλές διαδηλώσεις. Από τότε που ξεκίνησαν οι σχολές τις κινητοποιήσεις, γίνονταν δύο διαδηλώσεις τη βδομάδα, κι έχουμε συμμετάσχει σε κάθε πανελλαδική κίνηση που υπάρχει με τους φοιτητικούς μας συλλόγους. Πρόκειται για μια αντιπολεμική εβδομάδα, καθώς, πέραν της διαδήλωσης που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, ως Ενωτική Πρωτοβουλία Φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης, το σχήμα των ΕΑΑΚ εδώ, διοργανώνουμε κι ένα αντιπολεμικό φεστιβάλ, το οποίο διεξάγεται φέτος για 21η φορά. Το φεστιβάλ έχει εξελιχθεί σε θεσμό πια για την πόλη και δυστυχώς φέτος γίνεται ξανά επίκαιρο (σ.σ.: σήμερα είναι η δεύτερη ημέρα των εκδηλώσεων και στις 6 το απόγευμα έχει προγραμματισμένη εκδήλωση για την Παλαιστίνη και όσα συμβαίνουν τους τελευταίους 8 μήνες). Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω ότι το κάνουμε οι φοιτητές χωρίς χορηγίες, εντελώς ανεξάρτητα, σε μια κατεύθυνση “από τους φοιτητές για όλη την κοινωνία”. Θέλουμε πραγματικά να εκφράσουμε τη χανιώτικη κοινωνία και τα αισθήματα που στρέφονται ενάντια στον πόλεμο, που εδώ στο νησί ίσως να το βλέπει κάποιος πιο κοντά του γιατί από εδώ φεύγουν οι φρεγάτες, από εδώ φεύγουν τα αεροπλανοφόρα, 5 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας».
