και άλλοι πολλοί, μαζεύονταν μια φορά το χρόνο, για χάρη των χρόνων που δούλεψαν μαζί στο σταθμό, στο παρελθόν, σε εποχές καλύτερες. Είχε δουλέψει σχεδόν σε όλα τα κανάλια ο Θοδωρής και είχε κάνει φίλους και παρέες παντού.
Αυτή τη φορά ο Μιχόπουλος δεν πήγε στη συνάντηση. Αποφάσισε να πάει στο στέκι του, στο Musique Café στην πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι, ένα μπαρ- καφέ και εστιατόριο, γνωστό από τους παλαιότερους ως Ναξιώτης, από το οποίο περνούν τα τελευταία χρόνια στελέχη της κυβέρνησης και μαζεύονται σύντροφοι του από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Μιχόπουλος εμφανίστηκε κατά τις 9.30 το βράδυ και λόγω έλλειψης τραπεζιών κάθισε έξω, παρέα με τον υπολογιστή του. Ο Μάκης, ο μαγαζάτορας, και φίλος του, τον άφησε να δουλέψει, τον ήξερε, του σέρβιρε το φαγητό του, τον κάλεσε μέσα, στο γραφείο να εργαστεί στα ζεστά, εκείνος απάντησε περιμένει παρέα, θα μείνει έξω. Συνέχισε να σκαλίζει το λάπτοπ, ώσπου έφτασε η παρέα του, ο Γιάννης και άλλοι φίλοι. Σηκώθηκε να πάνε όλοι μαζί μια βόλτα.
Λίγα λεπτά αργότερα, ένιωσε την αδιαθεσία. Συχνά ένοιωθε αδιαθεσίες το τελευταίο διάστημα, η καρδιά δεν λειτουργούσε καλά. Πήρε το χάπι το υπογλώσσιο, όπως συνήθιζε, αυτή τη φορά δεν δούλεψε. Φώναξαν το ΕΚΑΒ, ήρθε γρήγορα, τον πήρε, τον μετέφερε στο νοσοκομείο. Όμως δεν πρόλαβαν, η καρδιά τον πρόδωσε, τον εγκατέλειψε.
Μέσα σε δέκα λεπτά. Γρήγορα. Δεν πρόσεχε, λένε όσοι τον συναναστρέφονταν. Δεν έκανε καλή ζωή. Δούλευε δεκάξι ώρες την ημέρα. Βρισκόταν συνεχώς σε ένταση. Πράγματι, αυτό έκανε ο Μιχόπουλος. Αυτό επέλεξε να κάνει.
