Του Σχολαστικού
Και όχι μόνο μελών. Ο Ψαριανός, εκτός από λούμπεν περίπτωση, ήταν και υποψήφιος της Ν.Δ. στις τελευταίες εκλογές.
Η κυρία Εύα Αντωνοπούλου δεν είναι καν λούμπεν περίπτωση. Είναι δημοσιογράφος και σύζυγος του διευθυντή του ΕΟΔΥ. Και ευχήθηκε να πέσει ένας ιός που να προσβάλλει μόνο «ζαίους».
Αλλά τι λέμε τώρα. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν ρωτήθηκε ούτε όταν την τοξικότητα αυτή την υιοθετούσε πλήρως η Ν.Δ. και την αξιοποιούσε πολιτικά. Τότε με το Μάτι, ας πούμε. Ή τότε με τις Πρέσπες.
Και επίσης τι να λέμε τώρα. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε στο επιτελείο του άνθρωπο καταδικασμένο για παιδεραστία. Που απαλλάχτηκε λόγω παραγραφής. Ούτε καν γι’ αυτό δεν ρωτήθηκε ποτέ.
Τα κανάλια είναι σαν τα ηχεία σε ένα κλαμπ. Μπορεί να είναι ανυπόφορα και να παίζουν ανοησίες, αλλά όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να τα ακούμε.
Ό,τι και αν συζητάμε μεταξύ μας προσπαθώντας να ακούσουμε ο ένας τον άλλον, δεν έχει την παραμικρή σημασία.
Ίσως, αν αντιδράσουμε όλοι μαζί με τον ίδιο τρόπο και συντονισμένα, να καταφέρουμε να τα πάμε κόντρα. Αυτή τη δουλειά την κάνουν τα κοινωνικά δίκτυα.
Αλλά τα κοινωνικά δίκτυα λειτουργούν με βάση το αυθόρμητο. Ενώ τα κανάλια λειτουργούν με βάση κάποια γραμμή. Αυτό το φωνάζουμε, αυτό δεν το ακουμπάμε καν.
Αυτό το διυλίζουμε, αυτό το καταπίνουμε.
Αν ένας νεοδημοκράτης είναι εμπαθής στο φέισμπουκ, είναι δικό του πρόβλημα. Αν ένας συριζαίος είναι εμπαθής στο φέισμπουκ, είναι πρόβλημα του Τσίπρα.
Ένα νούμερο στη Ν.Δ. εκθέτει τον εαυτό του και αν. Ένα νούμερο στον ΣΥΡΙΖΑ εκθέτει όλο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η τακτική αυτή, στην επικοινωνία, ονομάζεται «δηλητηριάζω το πηγάδι». Αρκεί μια ελάχιστη ποσότητα τοξικής ουσίας για να αχρηστεύσεις ένα πηγάδι.
Αλλά όχι το πηγάδι της Ν.Δ., από όπου τα ΜΜΕ πίνουν νερό.
Το γιατί συμβαίνει αυτό, η Αριστερά το έχει πει ήδη. Αλλά δεν είναι σαφές αν το έχει εμπεδώσει.
Όλα τα κανάλια συνδέονται με επιχειρηματικά συμφέροντα. Και όλα τα επιχειρηματικά συμφέροντα συνδέονται με τη Ν.Δ. Τόσο απλό είναι.
Η σχέση μέσων – επιχειρηματιών - συστημικών κομμάτων είναι οργανική. Ο ένας δουλεύει για τον άλλον.
Αυτό σημαίνει ότι η τοποθέτηση των οργανικών δημοσιογράφων, από τον Χατζηνικολάου και τον Παπαχελά μέχρι τον Πορτοσάλτε, την Τατιάνα και την Εύα Αντωνοπούλου, δεν είναι καν προϊόν σκέψης και προετοιμασίας. Είναι φυσική και αυθόρμητη. Και αμετάβλητη.
Και όσο πιο κρατικοδίαιτοι είναι οι επιχειρηματίες, τόσο πιο στενή και αδιάρρηκτη είναι η τριγωνική σχέση επιχειρηματιών, μέσων και συστημικών κομμάτων.
Παλιά οι επιχειρηματίες ήταν κυρίως οι κατασκευαστές. Τώρα πέρασαν όμως οι εποχές της φρενήρους ανάπτυξης και των μεγάλων έργων με υπερβάσεις 400%. Και μας έκραξε το σύμπαν και μπήκαν κάποιοι κανόνες.
Τώρα είναι οι τράπεζες, που ζουν συστηματικά σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, και όλοι όσοι έχουν συμφέρον από τη διάλυση του κοινωνικού κράτους: οι κλινικάρχες, οι ασφαλιστές, οι σχολάρχες, οι κολεγιάρχες.
Επίσης όσοι έχουν συμφέρον από τη διάλυση της εργασίας. Εμπορικές αλυσίδες, βιομηχανίες, και όλοι όσοι απασχολούν πολλούς υπαλλήλους και των οποίων το όνειρο είναι να τους απολύσουν όλους και να δουλεύουν με εργολαβικούς.
Μην πει κανείς ότι δεν τα βλέπει μπροστά του αυτές τις μέρες. Και απροκάλυπτα.
Υπάρχουν επίσης και όσοι πάνε για τα φιλέτα. ΔΕΗ, Ελληνικό κ.λπ. Αλλά αυτοί δεν είναι ψιλικατζήδες να παίζουν με τα κανάλια. Παίζουν με τους υπουργούς κατευθείαν. Τα κανάλια τρώνε αυτό που περισσεύει.
Μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες ότι το σύστημα αυτό μπορεί να γυρίσει και να γίνει πιο ισορροπημένο, πιο δίκαιο και πιο δεοντολογικό.
Ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει τις δικές του στρατηγικές συμφωνίες με επιχειρηματίες που ζουν εις βάρος του Δημοσίου και της εργασίας.
Και αν το καταφέρει, δεν θα είναι πια ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί λοιπόν να υπάρξουν κανάλια που να κάνουν περισσότερο ήη λιγότερο επιθετική αποδόμηση στον ΣΥΡΙΖΑ. Κανένα κανάλι όμως δεν θα κάνει αποδόμηση στη Ν.Δ. Ούτε γι’ αστείο.
Η απάντηση είναι δύσκολη, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να τη δει κατά πρόσωπο: για να αντιμετωπίσει το καθεστώς αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να στηριχτεί σε δικές του δυνάμεις.
Για να το κάνει αποτελεσματικά, πρέπει να το κάνει σωστά. Και για να το κάνει σωστά, πρέπει να γίνει πιο απαιτητικός από τον εαυτό του.
Ο σχολαστικός
