Tο Πρίσμα παρακολούθησε το live των Unboxholics, ενός καναλιού του ελληνικού YouTube. Η χώρα μας, αποτελεί, αναλογικά με τον πληθυσμό της, τη δεύτερη χώρα παγκοσμίως με τις περισσότερες ώρες παρακολούθησης βίντεο στο YouTube. Εκεί, κάποιοι νέοι πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και παλεύουν για την καθημερινότητά τους. Με άλλους όρους, με την γλώσσα της νέας γενιάς, με ποιοτικά κριτήρια που κάποιους από μας πιθανόν να ξενίζουν. Αλλά είναι το μέλλον.
Ήταν ένα event που κράτησε σχεδόν πέντε ώρες. Ένα event που το παρακολούθησαν ζωντανά περίπου 2000 άτομα και σχεδόν άλλα 160.000 ζωντανά από το YouTube ή μαγνητοσκοπημένο μέσα στο πρώτο 24ωρο.
Οι Unboxholics κατέβηκαν στην Αθήνα για το μεγάλο τους live. Σαν ροκ-σταρ, τα αδέλφια από την Αριδαία της Μακεδονίας, ο Σάκης και ο Αλέκος Καρπάς, αγαπημένοι YouTubers και δημιουργοί της σελίδας unboxholics.gr ανέβηκαν στη σκηνή με τους φίλους τους και διασκέδασαν τους φαν τους εν μέσω δυνατής μουσικής, εφέ, μ’ ένα τεράστιο βίντεο γουώλ πίσω τους… ένα άψογο σόου.
Είχα την φαεινή ιδέα να στρίψω στην Ιερά Οδό από την Πειραιώς. Ευτυχώς είδα τα πλήθη από μακριά κι έκανα τη γύρα να βγω από πίσω. Το event ήταν για τις 5 αλλά ήδη από τη 1 το μεσημέρι ο κόσμος είχε σχεδόν κλείσει το δρόμο. Ήταν όλοι εκείνοι που δεν είχαν καταφέρει να βρουν εισιτήρια και ήλπιζαν να καταφέρουν να μπουν με κάποιο τρόπο. Όταν ανακοινώθηκε το event περίπου δύο εβδομάδες νωρίτερα, σε λιγότερο από δύο ώρες είχαν τελειώσει όλα τα εισιτήρια, που για να λέμε την αλήθεια ήταν όλα δωρεάν. Τα φρόντιζε όλα ο χορηγός.
Το πρώτο πράγμα που κατέγραψε ο εγκέφαλός μου ήταν τα καπνογόνα και σκέφτηκα αμέσως να κάνω αναστροφή. Αλλά δεν ήμουνα μόνη μου στο αυτοκίνητο και μετά δεν θα με ξέπλενε ούτε ο Ιορδάνης ποταμός. Από το παρκαρισμένο αυτοκίνητο μέχρι την είσοδο έκανα την μαμά. «Αν χαθούμε, ραντεβού στο τάδε σημείο». «Μάνα έχουμε κινητά». «Ναι αλλά μπορεί να χαθούν, να σπάσουν, πού να ξέρω τι μπορεί να γίνει». «Το θυμάσαι το σημείο;» Ώρες ώρες βαριέμαι να με ακούω…
Μέσα ήταν ήδη γεμάτο. Φοβόμουν ότι θα υπάρχουν πολύ περισσότεροι από όσους επιτρέπεται αλλά όχι. Ήταν ανεκτά. Αλλά ήμασταν όρθιοι. Βρήκαμε θέσεις σχετικά άνετα αλλά πίσω. Φαίνεται ότι το 4.30 ήταν ήδη αργά. Όχι, βέβαια, ότι ξεκίνησε στις 5 ακριβώς.
Λίγο πριν μπούμε πήραμε και κάρτες να δούμε τι δώρο κερδίσαμε. Όλοι κέρδιζαν κάτι, ακόμα κι εγώ που δεν κερδίζω ποτέ τίποτα. Ένα βραχιολάκι USB. Ωραίο. Θα το προτιμούσα σε κόκκινο.. βγάλε άκρη μου χάρισαν γάιδαρο και τον κοίταγα στα δόντια.
Μετά βγάλαμε και φωτογραφία. Σ’ ένα μηχάνημα που φαίνομαι να κραδαίνω ένα σπαθί στο ένα χέρι και μια λόγχη στο άλλο. Λείπει ένα μικρό κομματάκι από το κεφάλι μου αλλά ποιος νοιάζεται, δεν πρόκειται να την δείξω πουθενά. Μου την έστειλαν με μέιλ.
Άρχιζα να χαζεύω τον κόσμο. Πάω στοίχημα ότι δεν υπάρχει ούτε ένας παρουσιαστής ή τηλεστάρ γενικότερα (πλήν Σαρβάιβορ) που θα μπορούσε να μαζέψει τόση πιτσιρικαρία στις πέντε το απόγευμα, μέσος όρος ηλικίας τα 20. Μια συναυλία ίσως. Για πολιτικούς ας μην το κουβεντιάσουμε καλύτερα.
Και μετά η καρδιά μου σφίχτηκε. Δεν έχω παρακολουθήσει τους Unboxholics με προσοχή. Κι αν είναι τίποτα ακροδεξιά στοιχεία; Και αν κάνουν κι αυτοί «αστειάκια» για τους Εβραίους; Τόσες και τόσες μελέτες για τους YouTubers δείχνουν ότι τα πράγματα δεν είναι ρόδινα… τι κάνω τώρα;
Τίποτα γιατί τα παιδιά είναι μια χαρά. Και όταν ξεκίνησαν χαλάρωσα. Ήταν χαρισματικοί στην σκηνή και εύγλωττοι με σωστά ελληνικά. Και μας στη Νότια Ευρώπη δεν μας νοιάζει αν κάνουν και κανένα αστείο που στην Νορβηγία θα το έλεγαν σεξιστικό. Γελάμε κι εμείς τα κορίτσια. Και πράγματι γέλασα με την ψυχή μου. Κι αν έφυγα πριν τελειώσει είναι γιατί δεν άντεχαν τα πόδια μου άλλο.
Προσπαθούσα να σκεφτώ τα αρνητικά χωρίς να γίνω η γριά γκρινιάρα. Για παράδειγμα στην αρχή του σόου έγινε η παρουσίαση των συντελεστών. Ο καθένας με το βίντεο και το τραγούδι του. Μου φάνηκε μακρύ και κουραστικό αλλά δεν έπρεπε να γίνει. Όταν δουλεύουν πολλοί για κάτι θα πρέπει να έχουν όλοι το μερίδιό τους στο ευχαριστώ.
Και βέβαια, διαφήμιση, πολύ διαφήμιση για τον χορηγό. Και πώς να γίνει αλλιώς άλλωστε, αφού ήταν όλο δωρεάν και μάλιστα ακριβή παραγωγή. Αλλά πρέπει να γκρινιάξω δεν πρέπει.
Στην έξοδο τα μπλουζάκια που μας άρεσαν είχαν τελειώσει. Πήραμε βραχιολάκι. Γιατί πουλάνε; Γιατί κάπως πρέπει να ζήσουν. Μόνο η διαφήμιση και ενέργειες όπως τα μπλουζάκια μπορούν να φέρουν εισόδημα για κάτι που μπορεί να είναι πολύ ευχάριστη, δεν παύει να είναι όμως εργασία. Και τα μηχανήματα, αν θες το livestreaming αλλά και τα vlogs να είναι σωστά, είναι ακριβά. Και οι τεχνικοί να βγάζουν τον επιούσιο.
Μια πρόσφατη έρευνα πριν από λίγους μήνες έδειξε ότι ένας στους 3 Έλληνες βλέπει περισσότερο YouTube απ’ ό,τι τηλεόραση και για ενημέρωση και για διασκέδαση. Και η έρευνα του Reuters Institut πριν από λίγες μέρες έδειξε επίσης ότι στην Ελλάδα προτιμούμε τα social media αντί για τα παραδοσιακά για την ενημέρωσή μας. Η χώρα μας, αποτελεί, αναλογικά με τον πληθυσμό της, τη δεύτερη χώρα παγκοσμίως με τις περισσότερες ώρες παρακολούθησης βίντεο YouTube.
Τα έσοδα όμως από τις διαφημίσεις δεν επιτρέπουν ακόμα στους Έλληνες YouTubers να επιβιώσουν. Ένα βίντεο που έχει 1,5 εκ προβολές δεν φτάνει ούτε τα 500 Ευρώ σε αμοιβή. Μόνο κάποιες εταιρείες απευθύνονται άμεσα σε αυτούς για να τους διαφημίσουν απ’ ευθείας. Έτσι δημιουργούνται sponsored βίντεο όπως οι ταξιδιωτικές περιπέτειες του Jeremy, ο οποίος προσκαλεί και άλλους γνωστούς YouΤubers να τον συντροφεύσουν.
Το κομμάτι της παραγωγής είναι ήδη πολύ βαρύ για τους YouTubers κι έτσι χρειάζονται βοήθεια για το επιχειρηματικό κομμάτι. Η Digital Minds είναι μια από τις πιο δυναμικές start-up εταιρείες και σήμερα έχει συνεργασία με περισσότερα από 2500 κανάλια (ναι, υπάρχουν τόσα) τα οποία φέρνει σε επαφή με εταιρείες, ώστε όλοι να βρουν αυτό που τις ταιριάζει.
Στην τηλεόραση η διαφήμιση χρηματοδοτούσε πανάκριβα σήριαλ, πολυπληθείς ομάδες εργαζόμενων και γέμιζε και τις τσέπες των μετόχων (αυτά κάποτε). Στο YouTube συντηρεί κάποια παιδιά, άλλα ταλαντούχα άλλα λιγότερο που όμως έχουν το κοινό τους. Και κυρίως είναι νέοι, πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και παλεύουν την καθημερινότητά τους.
Το περιεχόμενο της ελληνικής τηλεόρασης είναι σήμερα πολύ φτωχό, όμως εκεί έξω, στον κυβερνοχώρο χτυπάει η καρδιά της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Με άλλους όρους, με την γλώσσα της νέας γενιάς, με ποιοτικά κριτήρια που κάποιους από μας πιθανόν να ξενίζουν. Αλλά εκεί είναι το μέλλον. Και σύντομα δεν θα υπάρχει περιεχόμενο στην τηλεόραση και περιεχόμενο στο δίκτυο. Όλα θα είναι σε πλατφόρμες και απλώς θα παρακολουθούμε από την οθόνη που μας βολεύει καλύτερα είτε βρίσκεται στο σαλόνι μας είτε στην τσέπη μας.
