Τα τελευταία χρόνια, μέχρι το τέλος του σωτήριου 2016, παντού στην Ευρώπη σήκωνε συνεχώς κεφάλι η Ακροδεξιά, ή έστω η “λαϊκίστικη αντιευρωπαϊκή Δεξιά”, όπως συνηθίζουν να την ονομάζουν οι πολιτικοί επιστήμονες για να τη διαχωρίσουν από τους ορίτζιναλ νεοναζί. Επιπλέον, σε σημαντικές χώρες ενισχύονταν υπερσυντηρητικά κόμματα, όπως το PiS (Δίκαιο και Δικαιοσύνη) των δίδυμων Κατσίνσκι που κυβερνά σήμερα την Πολωνία, ή η πιο συντηρητική εκδοχή των Τόριδων, που υιοθέτησε ουσιαστικά την ατζέντα του UKIP, στη Βρετανία.
Μάλιστα η προσφυγική κρίση που κορυφώθηκε το 2015 έδωσε φτερά στα ρατσιστικά κόμματα της Ηπείρου, πρωτίστως στις χώρες εκείνες που δεν είδαν πρόσφυγα ούτε με το κιάλι, αλλά και στις δυο χώρες που υποδέχτηκαν μεγάλο αριθμό προσφύγων: στην Αυστρία, όπου κόντεψε να εκλεγεί Πρόεδρος ο υποψήφιος του ακροδεξιού FPOe, που ήταν ήδη δυνατό κόμμα και στη Γερμανία, όπου εμφανίστηκε με διψήφια ποσοστά στις τοπικές βουλές από το μηδέν, ένα κόμμα που αρχικά είχε αντί -ευρώ συνθήματα και τα μετέτρεψε σε αντί- προσφυγικά, η Εναλλακτική για τη Γερμανία.
Με την έλευση του 2017, όμως, αυτή η τάση φαίνεται να ανατρέπεται ή τουλάχιστον να φρενάρει. Ο ακροδεξιός Γκέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία διέψευσε προς τα κάτω τις δημοσκοπήσεις, ενώ και οι Γάλλοι έκοψαν τη φόρα της Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Μετώπου.
Τι άλλαξε; Μεσολάβησαν σχεδόν δύο... κοσμοϊστορικά γεγονότα. Το Brexit στη Βρετανία, που ένα χρόνο μετά ακόμη δεν λέει να ξεκινήσει, αποδεικνύοντας πρωτίστως ότι οι εμπνευστές του δεν είχαν καμία πρόταση για την επόμενη μέρα. Και, κυρίως, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ.
Μπορεί το πρώτο διάστημα μετά τη νίκη του στις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου, τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη να έκαναν πάρτι και να πίστεψαν ότι άνοιξε ο δρόμος και για τη δική τους νίκη, αλλά μόλις ορκίστηκε Πρόεδρος τον Ιανουάριο και άρχισε να κυβερνά, ο κόσμος τον πήρε στο ψιλό - και κάποιες φορές τρομοκρατήθηκε. Επιπλέον, τις χοντρές ρατσιστικές και ξενοφοβικές υποσχέσεις που έδωσε ο Τραμπ -τις οποίες χειροκροτούσαν οι θαυμαστές του στην Ευρώπη- ευτυχώς δεν κατάφερε να τις υλοποιήσει, σκοντάφτοντας στους αμερικανικούς θεσμούς. Ενώ απέδειξε ότι αυτός, ο “υποστηρικτής των αδύναμων λευκών Αμερικανών”, κυβερνάει τη χώρα ως πολυεκατομμυριούχος μπίζνεσμαν, με γνώμονα τα συμφέροντα της επιχειρηματικής -και όχι μόνο- οικογένειας.
Μπορεί να είναι σύμπτωση, αλλά τον Οκτώβριο του 2016 το 25% των Ευρωπαίων στήριζε ξενοφοβικά, ευρωσκεπτικιστικά κόμματα. Σήμερα το ποσοστό αυτό έπεσε στο 17%. Ίσως ως παράπλευρη... ωφέλεια στην παρουσία Τραμπ.
