"Είναι το μεγαλύτερο σώου της ελληνικής τηλεόρασης...The Voice Δύο!!!" αναγγέλλει στο trailer η ζορισμένη, χαμηλών οκτανίων φωνή του Γιώργου Λιάγκα. Στο φόντο, οι βρυχηθμοί του James Hetfield και οι κιθάρες των Metallica, κάνουν τον παρουσιαστή να ηχεί ακόμα πιο "πειστικός". ... Αμέσως μετά, οι ομαδάρχες - κριτές θα διαφημίσουν εαυτούς ως μόνη εγγύηση για τη νίκη. "Όλοι το ίδιο θέλουν, να βγάλουν νικητές. Απλά εγώ το κάνω...", ρίχνει το γάντι η Δέσποινα, κηρύσσοντας τον πόλεμο όλων εναντίον όλων. "Όλος ο δρόμος είναι ανοικτός μπροστά σου" σπεύδει να το σηκώσει ο Ρέμος. "Εγώ μπορώ να σου πω τον τρόπο, με τον οποίον, αυτόν, που θα σε κάνει ευτυχισμένο" (sic...). Παρεμπιπτόντως, και πέρα από την "αφτιασίδωτη" γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Αντώνης, τι ακριβώς απέγιναν οι νικητές των προηγούμενων talent shows; Πόσους θυμόμαστε; πόσοι κατάφεραν να υπάρξουν ένα λεπτό έστω στην καμμένη γη της ελληνικής δισκογραφίας;
Το κόλπο με το The Voice είναι στημένο ως εξής:
Χρόνια τώρα, κόσμος τυρβάζει γύρω απ' την εικόνα του τραγουδιστή/-ιας, η οποία εκτόπισε ως αξία το ταλέντο ("από φωνή κορμάρα...") στο χρηματιστήριο της show business. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να επιστρέψουμε στην ...ουσία, στα βασικά. Τέρμα η προκατάληψη με τον χοντρό, τον κοντό και τον άσχημο. Η Φωνή αρκεί και περισσεύει. Το ότι ο τραγουδιστής είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ο μεσολαβητής απλώς ενός έργου δημιουργημένου από άλλους, φαίνεται να μην έχει σημασία. Γιατί το κόλπο αποσκοπεί ακριβώς σ' αυτό: μέσα σε κλίμα παλινόρθωσης / απαλλαγής του ερμηνευτή απ' τον βρόχο της εμφάνισης, να ξεχαστεί δια παντός ο ρόλος του τραγουδοποιού, του στιχουργού και του συνθέτη.
Βεβαίως η εξουσία της εικόνας ουδέποτε απειλήθηκε από ένα άσχημο πρόσωπο: οι τεχνικοί της είναι σε θέση να προσδώσουν λάμψη σε οποιονδήποτε, εντάσσοντάς τον ως "ιδιαιτερότητα" στο κάδρο τους. Σκοπός της "υπαναχώρησης" είναι απλά η μαζικότερη προσέλευση του πλήθους.
Με τον δημιουργό στη γωνία, το παιχνίδι παίζεται με όρους αποκλειστικά του παρελθόντος. Ο "σταρ" γίνεται ο συντηρητής του μουσείου στο οποίο εκπίπτει ο πολιτισμός (η καλόγρια - θριαμβεύτρια του Ιταλικού The Voice έβγαλε δίσκο με single το "Like A Virgin" της Madonna...). Κάποια χλωμά πρόσωπα αφήνονται ελεύθερα να λυμαίνονται την επικαιρότητα, "δημιουργοί" σπιθαμιαίου αναστήματος που αυτοταπεινώνονται μπρος στις εικόνες των Μεγάλων Παλαιών με υποκριτική μετριοφροσύνη.
Η ταύτιση της μουσικής με τις ιαχές του τραγουδιστή - τοπ σκόρερ υπό τα ουρλιαχτά του πλήθους είναι η σημερινή κατάληξη ενός φαινομένου το οποίο ξεκίνησε, σεμνά και ταπεινά στα καθ' ημάς, τη δεκαετία του '50, για να μαζικοποιηθεί γεωμετρικά, ακολουθώντας την εξέλιξη στα media.
Και, όπως με κάθε σώου του είδους του, κύριος ρόλος του The Voice είναι να διαμορφώνει ρόλους. Τι άλλο από κατακερματισμένη, διαλυμένη στα εξ ων συνετέθη είναι μια κοινωνία επίδοξων σταρ; Τι είναι αυτό κινητοποιεί το λυσσαλέο κυνηγητό του νούμερο ένα, αν όχι η μισανθρωπική λαχτάρα για τη μοναξιά στην ...κορυφή;
