Στον σχεδιασμό τόσο της Αθήνας όσο και της Άγκυρας η χθεσινή συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν στη Νέα Υόρκη είχε μία λογική επανεκκίνησης. Μιας επανεκκίνησης που είχε σηματοδοτηθεί με την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών τον Δεκαπενταύγουστο - και είχε προετοιμαστεί έως ένα βαθμό με τη συνάντηση Κοτζιά - Τσαβούσογλου στη Σμύρνη στις αρχές του μήνα.
Η ελληνική κυβέρνηση από την αρχή, ακόμη και τις δύσκολες μέρες της κράτησης των δύο στις φυλακές της Αδριανούπολης -που είχε όλα τα χαρακτηριστικά της ομηρείας-, επέμενε στον διάλογο με τη γείτονα. Όσο πιο... δύσκολος συνομιλητής γίνεται ο Ερντογάν, όσο πιο προβληματικές είναι οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τόσο πιο σημαντικό είναι να υπάρχει μια γραμμή επικοινωνίας μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, ώστε να αποφεύγονται, αν όχι οι φραστικές, τουλάχιστον οι πραγματικές κλιμακώσεις στις διμερείς σχέσεις.
Η γεωγραφία είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αλλάξει, οπότε κάθε βελτίωση, έστω και μικρή, στις σχέσεις με την Τουρκία είναι εξαιρετικά σημαντική για την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των δύο χωρών. Όπως είναι σημαντικό να υπάρχει στοιχειώδες έδαφος για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού.
Επιπλέον η Ελλάδα, μια όαση σταθερότητας σε σύγκριση με τη δραματική αστάθεια που υπάρχει στην ευρύτερη γειτονιά της, παίζει και τον ρόλο του... γεφυροποιού στις σχέσεις Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι μόνο για την τήρηση της συμφωνίας για το προσφυγικό, αλλά και για το σύνολο σχεδόν των ευρωτουρκικών σχέσεων, οι οποίες δεν είναι και στην καλύτερη φάση τους.
Η Τουρκία, από την πλευρά της, έχει περισσότερα μέτωπα ανοιχτά απ’ όσα μπορεί να αντέξει για καιρό μια χώρα. Στους δύο πολέμους, έναν στο εσωτερικό με τους Κούρδους του PKK κι έναν στο εξωτερικό, στη Συρία, έχει προστεθεί και μια οξύτατη οικονομική κρίση, με το νόμισμα να κατρακυλάει και τον πληθωρισμό να έχει εκτοξευθεί σε δραματικά ύψη δυσκολεύοντας δραματικά τη ζωή των ανθρώπων.
Ο Ερντογάν μπορεί να πρόλαβε να κερδίσει τις εκλογές και να ενεργοποιήσει τις νέες προεδρικές υπερεξουσίες, που του επιτρέπουν να κυβερνά με σιδερένιο χέρι -και με χιλιάδες στις φυλακές-, ωστόσο δεν έχει βρει τον μαγικό τρόπο να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, όσο κι αν έχει κάνει... οικογενειακή υπόθεση την οικονομική διακυβέρνηση της χώρας του.
Επίσης η συνεχής ακροβασία του Τούρκου Προέδρου μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας είναι άκρως επικίνδυνη. Τόσο ο Πούτιν έχει αποδείξει ότι ξέρει να κάνει τη ζωή της Τουρκίας δύσκολη όταν αυτή τραβάει το σκοινί -θυμηθείτε τι έγινε μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους προ διετίας- και ο Τραμπ δεν φημίζεται για τη διπλωματική του προσέγγιση σε όσους του μπαίνουν στο μάτι.
Υπό το καθεστώς πολλαπλών πιέσεων, λοιπόν, ο Ερντογάν δείχνει να επιθυμεί την επανεκκίνηση στις σχέσεις του τόσο με τη γείτονα Ελλάδα όσο και με την υπόλοιπη Ευρώπη, γι' αυτό τις τελευταίες μέρες ρίχνει κάποιες γέφυρες και με το Βερολίνο, το οποίο οσονούπω θα επισκεφθεί επίσημα - και μετ’ εμποδίων. Και σίγουρα τη χθεσινή συνάντησή του με τον Τσίπρα παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Κάκη Μπαλή
