Ισπανικό πανδοχείο

Συζητούσε τις προάλλες μια παρέα για την Documenta. Άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας και με στενή σχέση με την τέχνη, κάποιοι από αυτούς και επαγγελματική. Ο ένας θυμόταν πώς ο καθηγητής του στο πανεπιστήμιο είχε προτείνει σε όλους τους φοιτητές του το μακρινό 1972 να κάνουν οικονομία για να πάνε στο Κάσελ να δουν “αυτή τη μοναδική έκθεση, που σου ανοίγει το μυαλό”. Ο άλλος έλεγε ότι τον μάγεψε το έργο του Μπόις, όταν το είδε πριν από πολλά χρόνια στο Κάσελ. Και μια τρίτη, που είχε στο μεταξύ παρακολουθήσει κάποιες από τις εκθέσεις της φετινής Documenta, για πρώτη φορά και στην Αθήνα, γκρίνιαζε ότι 'τίποτε δεν τον ταρακούνησε', αλλά ήλπιζε πως αυτά που είδε ήταν μόνο τα προεόρτια. Ο γκαλερίστας της παρέας, πάλι, αποφάνθηκε ότι η τέχνη είναι σαν το ισπανικό πανδοχείο. Κι όταν όλοι τον ρώτησαν τι σημαίνει αυτό, τους είπε την ιστορία: “Τα παλιά τα χρόνια στα ισπανικά πανδοχεία τροφή υπήρχε μόνο για τα υποζύγια. Κανένα δεν είχε κάτι που να μοιάζει με εστιατόριο για τους ανθρώπους. Οι ταξιδιώτες έτρωγαν μόνο ό,τι είχαν φέρει μαζί τους. Έτσι η τέχνη. Βλέπεις σ’ αυτή μόνο αυτά που κουβαλάς μέσα σου”.