Ο Δήμος Τασσόπουλος, δασκαλοπαίδι και στερνοπούλι μιας πολυμελούς οικογένειας, με πέντε γιους και μια κόρη, έζησε τα παιδικά του χρόνια στα χωριά της Μεσσηνίας που υπηρετούσε ο πατέρας του και ως οικογένεια έμεναν μέσα στα σχολεία. Ευφάνταστος και ανήσυχος από μικρός, ζωγράφιζε, έπαιζε βιολί, διάβαζε και ήταν ανυπάκουος και ατίθασος, πράγμα που τον οδήγησε και στις μετέπειτα επιλογές του.
Το 1940 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ' όπου αποφοίτησε το 1966 (!!) λόγω των συνθηκών που μεσολάβησαν.
Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση (ΕΠΟΝ Πελοποννήσου) και υπέστη όλες τις διώξεις που του επεφύλαξαν 18 χρόνια φυλακίσεις και εξορίες. Μέσα στη λαίλαπα του εμφυλίου έχασε δύο αδέρφια αλλά δεν λύγισε.
Από το 1947 έως το 1964 άλλαξε τουλάχιστον 10 φυλακές: Κόρινθο, Τρίπολη, Ακροναυπλία, Γυάρο, Κεφαλλονιά, Κέρκυρα, Ιτζεδίν, Αλικαρνασσό, Άμφισσα, φυλακές Σωτηρίας... μπορεί και άλλες.
Η χούντα τον ξαναέστειλε στη Γυάρο. Η ζωή του ομαλοποιήθηκε στη μεταπολίτευση, μετά τα 50 του χρόνια. Παντρεύτηκε την Άννα, έκανε δύο κόρες, γνώρισε δύο εγγόνες.
Υπήρξε πάντοτε συνεπής με τις ιδέες του, χωρίς να αγνοεί λάθη που στοίχισαν συμφορές σε έναν ολόκληρο λαό. Ήταν ανοιχτός σε κάθε τι το καινοτόμο και το πιο δημοκρατικό, πάντα μέσα στα προοδευτικά κινήματα.
Έζησε μέχρι το τέλος, με αξιοπρέπεια, ελπίδα και αισιοδοξία. Η σκληρή πραγματικότητα τον έκαμψε, την ταλαιπώρησε και τον οδήγησε στο μοιραίο. Όμως ο Δήμος ήταν πάντα με τη ζωή και τη χαρά της. Κι έτσι θα τον θυμόμαστε.
