Εδώ και πάρα πολλούς μήνες η κυβέρνηση έδωσε μάχη για να συγκροτηθεί ένα εσωτερικό μέτωπο συλλογικής διεκδίκησης στα εργασιακά θέματα. Στο επίκεντρο της διεκδίκησης ήταν κυρίως η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων καθώς και να μην περάσουν οι ακραίες θέσεις στις ομαδικές απολύσεις.
Η πλειονότητα των εργοδοτικών φορέων και των συνδικάτων στάθηκαν σημαντικοί σύμμαχοι στην προσπάθεια αυτή και, από κοινού με τις νέες ισορροπίες που χτίστηκαν εντός της Ε.Ε. όλο το τελευταίο διάστημα, η χώρα μας δεν έμεινε μόνο σε αυτή τη μάχη και άρχισαν να υπάρχουν τα πρώτα σημαντικά δείγματα αυτής της προσπάθειας.
Στο θέμα των συλλογικών συμβάσεων και η Ε.Ε. αναγνωρίζει ότι πρέπει να ρυθμιστούν με βάση το κοινοτικό κεκτημένο, ενώ στο πολύ σημαντικό θέμα των ομαδικών απολύσεων ήδη από χθες η χώρα μας έχει στα χέρια της την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που μας δικαιώνει. Αναγνωρίζει το δικαίωμα της κυβέρνησης να μην επιτρέπει ομαδικές απολύσεις αν αυτές δεν είναι δικαιολογημένες. Το αποτέλεσμα της μάχης θα το ξέρουμε μαζί με την αξιολόγηση σε λίγες εβδομάδες, ωστόσο βρισκόμαστε ήδη σε πολύ καλύτερο σημείο από εκείνο στο οποίο ήμασταν όταν άρχιζε η διαπραγμάτευση.
Οι μάχες πρέπει να δίνονται. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, γιατί αυτό δεν κρίνεται μόνο από τη μια πλευρά. Σημασία έχει να μάχεσαι και να είσαι καλά προετοιμασμένος για τη μάχη. Το απέδειξε και η απόφαση της κυβέρνησης για τη 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους αλλά και την αναστολή αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά, που πλέον είναι νόμοι του κράτους και πιστώνονται ήδη σε κοινωνικές ομάδες που έχουν πληγεί από την κρίση.
Σε όλες αυτές τις προσπάθειες, τις δίκαιες δράσεις για το κοινωνικό σύνολο, η Ν.Δ. στάθηκε απέναντι. Στα εργασιακά ήθελε ομαδικές απολύσεις, δεν ήθελε συλλογικά δικαιώματα στους εργαζόμενους και ψήφισε κατά 1,5 εκατομμυρίου χαμηλοσυνταξιούχων, για να αναγκαστεί στο τέλος να ψηφίσει δειλά τη ρύθμιση για τα νησιά, όταν πια είδε ότι ακόμη και οι γνωστοί ακραίοι κύκλοι το είχαν αποδεχθεί. Κρίμα.
