του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ
Η επίθεση των ΜΑΤ κατά των διαδηλωτών, τις προάλλες, εκτυλίχθηκε, απ' ό,τι εξ εγκύρων χειλέων πληροφορηθήκαμε, στο πλαίσιο του ορθού λόγου: με περιορισμένη χρήση χημικών, βασισμένη στα πειράματα του Λαβουαζιέ και τη διεθνώς κατοχυρωμένη έκτοτε δοσολογία. Θεωρώ πως ήσαν, παρ' όλ' αυτά, απαραίτητες (αν θέλουμε να τηρείται πάντοτε η δοσολογία) και η ήπια επίπληξη που τους επεφύλαξε ο πολιτικός προϊστάμενός τους και η πολύ πιο οργισμένη διαμαρτυρία του κυβερνώντος κόμματος. Μια και είχαμε όμως αυτή τη φορά και επώνυμο θύμα, στο οποίο άλλωστε εκφράσαμε τα συλληπητήριά μας και ευχηθήκαμε ταχεία ανάρρωση, θα ήθελα να θυμίσω ένα παρόμοιο περιστατικό - σε εντελώς διαφορετική συγκυρία, βεβαίως.
Προ ετών, αν θυμάστε, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, κάποιος άνδρας τον ΜΑΤ ψέκασε με χημικά κατά πρόσωπο τον 88χρονο τότε Μανώλη Γλέζο. Ο γέροντας μεταφέρθηκε στην εντατική κι ευτυχώς τη γλίτωσε - οπότε ζήτησε, είπαν, να συναντηθεί με τον αυτουργό και να τον ρωτήσει «γιατί τό 'κανε αυτό». Από κει και πέρα, τα πράγματα πήραν τον μόνο δρόμο που έχει απομείνει ανοιχτός, μια και σε οποιοδήποτε πεδίο πιστοποιείται ή ίδια πάντοτε δυνατότητα να περιβάλλουμε ακόμα και ζητήματα κατεξοχήν σοβαρά με μιαν αχλή φαρσοκωμωδίας, δίχως μάλιστα να μπορούμε ν' αποφασίσουμε αν η δυνατότητά μας αυτή απορρέει από τη «μεταμοντέρνα κατάσταση» ή από την κωμικοτραγική συνθήκη στην οποία ειδικά εμείς επιλέξαμε να ζούμε: Ο άνδρας τον ΜΑΤ εντοπίστηκε κι ερωτήθηκε - τι νομίζετε; Από πού κι ώς πού δεν αναγνώρισε τον άνθρωπο που κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη επί Κατοχής. Κι έπειτα, προσήχθη, συνοδεία του κηδεμόνος του (ανωτάτου αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ.), ενώπιον του επώνυμου θύματός του και ζήτησε συγγνώμη, συντετριμμένος, όπως δήλωσε, από το γεγονός ότι «στη Σχολή δεν τους μαθαίνουν Ιστορία και δεν ήξερε ποιος ήταν ο Γλέζος». Ο ψεκασμός βάσει ιστορικών γνώσεων θα έπρεπε, πράγματι, να αποτελεί ουσιώδη πτυχή της εκπαίδευσης ενός διανοουμένου των ΜΑΤ. Κι ας μην ξεχνάμε ότι οι νεαροί των ΜΑΤ αποτελούν την ελίτ της ελληνικής κοινωνίας, εξού και υποχρεούνται να ξεπερνάνε τον μέσο όρο γνώσεων που εξασφαλίσαμε στη νεολαία εν γένει... Με δυο λόγια, κανείς δεν θέλησε να θέσει το μοναδικό ουσιώδες (και τότε, και τώρα, και πάντα) ερώτημα, η απάντηση στο οποίο θα μας έλεγε κάτι για την κυρίαρχη, εμπεδωμένη βαρβαρότητα: «Γιατί ψέκασες και χτύπησες τον παππού σου, παιδί μου;».
Αυτά, τότε. Τώρα όμως δεν έχουμε κανένα λόγο να παραμένουμε όμηροι της φαρσοκωμωδίας - και το πρόβλημα των ανεξέλεγκτων δυνάμεων καταστολής θα πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά κι επειγόντως. Γιατί το ατύχημα δεν θα είναι διαχειρίσιμο.
