Yπάρχει μια μάστιγα που παιδεύει για πολλά χρόνια τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς αλλά και πολύ κόσμο εντός του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Είναι η μάστιγα του πανούργου εχθρού που πάντα προσπαθεί να «αποπροσανατολίσει» τις μάζες από τα καυτά ζητήματα για να υλοποιήσει ατάραχος το σχέδιο του. Αυτό το παραμύθι κυκλοφόρησε πρόσφατα στην περίπτωση της αστυνομοκρατίας στα Πανεπιστήμια αλλά και όταν τα φώτα έπεσαν πάνω στον αγώνα του Νίκου Ρωμανού. Φυσικά, αυτό το σχήμα πάντα συντρίβεται από την πραγματικότητα και πάντα επανέρχεται για να καλύψει πολιτικές ανεπάρκειες και να αποτελέσει άλλοθι. Σήμερα, η συντριβή αυτού του σεναρίου έρχεται ξανά από τον ίδιο τον αντίπαλο. Τον αντίπαλο που είναι τόσο επικίνδυνος που μπορεί στον ίδιο χρόνο ακόμα και να υπολογίζει σε ένα δημιουργικό χάος ενάντια στην ζωή ενός 21χρονου, να κατεβάζει αύρες στα Εξάρχεια και να γεμίζει τους δρόμους της Αθήνας με χημικά και αίματα ενώ οργιάζει πίσω από κοινοβουλευτικά γραφεία ψάχνοντας για 25 αποστάτες που θα δώσουν παράταση ζωής στο μνημονιακό σχέδιο.
Αυτή τη στιγμή, στον εν εξελίξει πόλεμο, ο αντίπαλος δεν νοιάζεται για το damage control. Δεν τον ταράζει τίποτα. Έχει παίξει το πιο βαρύ χαρτί που έχει στα χέρια του. Την ίδια του την ύπαρξη. Σε αυτή τη μάχη που επιλέγει ο Σαμαράς δεν υπάρχει η έννοια της μερικής νίκης ή της ελεγχόμενης απώλειας. Είναι όλα ή τίποτα και για αυτούς αλλά και για μας. Ας δούμε τον αντίπαλο στα μάτια, πέρα από τη στάχτη που μας πετάει.
Εδώ και μήνες διεξάγεται μια πολιτική συζήτηση στο έδαφος των προγνωστικών. Πότε θα κάνει εκλογές; Τους έχει τους 180; Όλα αυτά διαδραματίζονται σε ένα επίπεδο σεναρίου, παντελώς αποκομμένου από την κοινωνική κίνηση. Τα κανάλια και οι εφημερίδες της κυβέρνησης βγάζουν γραφήματα, ενδεχόμενα, προβλέψεις. Σε λίγο θα το βάλει και ο Μελισσανίδης στο Στοίχημα, για να τσιμπήσει και από κει κανένα φράγκο. Όλος ο κόσμος, εδώ και τώρα να πάρει θέση στις οθόνες. Γιορτές έρχονται, αράξτε και χαζέψτε το σήριαλ της Προεδρικής Εκλογής 2014. Αγωνία, ίντριγκα, εντάσεις, αστάθεια, χάος, κίνδυνος και κάπου στο βάθος η λύτρωση, η σταθερότητα, η σωτηρία της χώρας.
Εδώ όμως μπαίνουμε εμείς. Εμείς, σε πρώτο χρόνο οφείλουμε να αποφύγουμε τον ρόλο του θεατή. Του σχολιαστή σε παρέες, σε διαδικασίες, στο Facebook. Να αποφύγουμε να γίνουμε ο αντικατοπτρισμός του αντιπάλου. Όταν αυτός θα μιλάει στα κανάλια για τους 180, εμείς να απαντάμε ότι μπλοφάρει. Όταν αυτός θα τσακίζει την επόμενη κινητοποίηση στους δρόμους της Αθήνας, εμείς αυτάρεσκα να λέμε ότι αυτά είναι ένδειξη αδυναμίας του. Όταν κάποιος αναφέρεται στο Ρωμανό να του λέμε, γιατί εμείς ξέρουμε από μεγάλη μπάλα, ότι έχει δίκιο το παιδί αλλά εδώ έχουμε άλλες προτεραιότητες που καίνε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς να δρας σημαίνει να ιεραρχείς. Να ιεραρχείς σημαίνει να διαλέγεις και να υπολογίζεις την στιγμή. Να μην αποσύρεσαι από το έδαφος που δίνεται η μάχη και να μη φαντασιώνεσαι πεδία ευνοϊκού συσχετισμού ή βολικές μάχες. Αυτά τελείωσαν. Αν θέλουμε να τελειώνουμε οριστικά και αμετάκλητα με το μνημόνιο και τον ακροδεξιό εσμό του Σαμαρά, στις 29 Δεκέμβρη θα φανεί αν το εννοούμε. Αν θέλουμε να νικήσουμε τον κανιβαλισμό σήμερα σημαίνει πρώτα να ζήσει και να σπουδάσει ο Νίκος Ρωμανός.
Το μνημόνιο συγκροτεί κάτι βαθύτερο από το άθροισμα μέτρων λιτότητας. Συγκροτεί μια μεθοδολογία κανιβαλισμού της αγοράς σε βάρος κάθε τι συλλογικού. Ο αυταρχισμός που ζούμε αποτελεί το οργανικό συμπλήρωμα του επιθετικού αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού που οικοδομείται. Όχι μια απλή δευτερεύουσα συνέπεια.
Στο σημείο που έχουμε φτάσει όλα είναι δεμένα μαζί. Μην πάρουν ακόμα ένα νεκρό μαζί τους πριν φύγουν. Μην αφήσουμε ούτε λεπτό ζωής παραπάνω στην κυβέρνηση. Στους δρόμους είναι που θα μετρηθούμε και πάλι. Και τώρα θα πρέπει να το εννοούμε πραγματικά.
*Νάσος Ηλιόπουλος (μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ)
*Δημήτρης Καραμάνης (μέλος της Γραμματείας του ΚΣ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ)
