Την προηγούμενη Κυριακή 18 Μαΐου πέθανε ο πρωτοψάλτης Λυκούργος Αγγελόπουλος. Για την τεράστια προσφορά του στην εκκλησιαστική μουσική, την ιστορία και την ερμηνεία της, θα μιλήσουν άλλοι αρμοδιότεροι· ας περιοριστούμε εδώ στα στοιχειώδη: μαθητής του Σίμωνα Καρά, ίδρυσε το 1977 την Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία, δίδαξε βυζαντινή μουσική, έδωσε αναρίθμητες συναυλίες με τη χορωδία, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Έψαλλε από το 1982 στην Αγία Ειρήνη στην οδό Αιόλου, διακονώντας με άκρα συνέπεια και τάξη τη λεπτότητα του εκκλησιαστικού τυπικού, υπακούοντας με απόλυτη μουσική πειθαρχία στο γράμμα του κειμένου, κάνοντας κάθε ακολουθία έργο τέχνης. Έψαλλε, πράγμα σχεδόν αδύνατον για έναν ψάλτη, χωρίς στόμφο. Η τέχνη του ήταν από εκείνες που μπορούν να εκτιμηθούν πραγματικά μόνο από τους ομότεχνους, ήταν μια μουσική για μουσικούς. Κι αυτό γιατί η έννοια της παράδοσης την οποία υπηρέτησε δεν εξαντλούνταν στη διατήρηση και την αναπαραγωγή. Προϋπέθετε διαρκή μελέτη, επαφή με τις ανάλογες μουσικολογικές έρευνες διεθνώς, καλλιτεχνική αίσθηση και κρίση. Δεν είχε κοντολογίς καμία σχέση με ό,τι θεωρείται «παραδοσιακό», εξού και τα ενδιαφέροντα του Αγγελόπουλου εκτείνονταν ώς τη σύγχρονη μουσική.
Στην κηδεία του, που τελέστηκε στην Αγία Ειρήνη στις 21 Μαΐου, ήταν φανερό ότι μπορεί να μην παραμένει ο πλούτος και να μη συνοδεύει η δόξα, όμως παραμένει το έργο και η διδασκαλία, παραμένει άρα το ύφος, το αποτύπωμα της κατορθωμένης τέχνης. Και τον νεκρό συνοδεύουν, πέρα από τους οικείους και τους μαθητές, οι ομότεχνοι, οι «παληοί της συντεχνίας». Η συντεχνία, η τόσο άδικα συκοφαντημένη, ως κακός συνδικαλισμός ή ως κλίκα, ανακτά σε τέτοιες περιπτώσεις το ετυμολογικό της βάρος. Ο Αγγελόπουλος, που ανήγαγε την ψαλτική σε τέχνη, και μάλιστα σε μια συλλογική τέχνη --η φωνή του δεν υπερείχε ποτέ από τη χορωδία παρά μόνο όσο χρειαζόταν για να την οδηγεί-- έφερε δικαίως τον τίτλο του δασκάλου και του μαΐστορος.
