Οι «Λευκές Νύχτες» του πολιτισμού, που από τη δεκαετία του '80 καθιερώθηκαν σε δεκάδες ευρωπαϊκές πόλεις, ήθελαν μουσεία και γκαλερί ανοιχτά και με δωρεάν πρόσβαση στο κοινό τις νυχτερινές ώρες. Ήταν οι λευκές νύχτες της τέχνης που άνοιγε τις πόρτες της στους κατοίκους των μεγαλουπόλεων της Ευρώπης. Ένας θεσμός που ξεκίνησε το 1984 στη Γαλλία επεκτάθηκε στην Ισπανία, το Βέλγιο, τη Φινλανδία, την Αυστρία και μετά από τρεις δεκαετίες έφτασε και στην Αθήνα. Μόνο που εδώ η «Λευκή Νύχτα» της 28ης Δεκεμβρίου βρήκε τα μουσεία ερμητικά κλειστά και τις γκαλερί βυθισμένες στο μαύρο σκοτάδι.
Η λευκή νύχτα της Αθήνας έλαμψε από τις φωτεινές βιτρίνες του εμπορικού κέντρου, όπου οι κάτοικοι της πρωτεύουσας είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά όχι έργα τέχνης, αλλά τα ζωντανά «εκθέματα» που στέκονταν υπομονετικά πίσω από τους πάγκους και τις προθήκες των καταστημάτων. Μια λευκή νύχτα φτηνού καταναλωτισμού, πασπαλισμένη με μια χούφτα κάλπικη χρυσόσκονη και τα ρέστα ενός πετσοκομμένου έως ανύπαρκτου 13ου μισθού στη φωτισμένη Ερμού. Με τα «εκθέματα», παρά τις εξευτελιστικές μειώσεις των μισθών τους, την εκ περιτροπής εργασία και τα «έναντι», να χαμογελούν υποχρεωτικά ώς τα μεσάνυχτα του Σαββάτου μπροστά στα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού. Θύματα του «μαύρου ωραρίου» και με τον φόβο της απόλυσης, πήραν μέρος στην ελληνική εκδοχή του Nuit Blanche με τα καταστήματα ανοιχτά εν μέσω των κοινωνικών ερειπίων μιας πόλης, αστέγων, φτωχών και ανέργων.
Κάπως έτσι μεταφράστηκε το Nuit Blanche στα ελληνικά από τον Καμίνη, τον Σγουρό και τις αλυσίδες των πολυκαταστημάτων και για μια ακόμη φορά βρεθήκαμε «χαμένοι στη μετάφραση». Για μια ακόμη φορά αντιμετωπιστήκαμε σαν «πελάτες». Για μια ακόμη φορά λειτουργήσαμε σαν «καταναλωτές». Για μια ακόμη φορά νιώσαμε λίγο «ψώνια». Τουλάχιστον, όπως έγραψε και στο twitter της, πέρασε τέλεια η Αφροδίτη και η παρέα της στη Λευκή Νύχτα της Αθήνας.
