Το απόγευμα της Τρίτης εκατοντάδες πολίτες κατέβηκαν στην πλατεία Συντάγματος ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης. Την ώρα που το ισραηλινό κράτος συνέχιζε τη σφαγή αμάχων και ο στρατός του Νετανιάχου εξέδιδε εντολή εκκένωσης στη Νότια Ράφα, όπου βρίσκονται πάνω από 1,5 εκατομμύριο εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι χωρίς να υπάρχει κάποιο μέρος για να διαφύγουν, λιγοστοί ομολογουμένως κάτοικοι της πρωτεύουσας συγκεντρώθηκαν για να ζητήσουν τον τερματισμό μιας σφαγής που κρατά επτά μήνες τώρα, με περισσότερα από 40.000 θύματα, τα μισά των οποίων υπολογίζεται πως είναι παιδιά, και περισσότερους από 2 εκατομμύρια εκτοπισμένους Παλαιστίνιους. Αυτή τη συγκέντρωση η Ελληνική Αστυνομία επέλεξε να τη χτυπήσει το απόγευμα της Τρίτης στο ψαχνό. Με ξύλο, χημικά και κρότου-λάμψης, το ελληνικό κράτος επέλεξε να σταθεί στην ίδια πλευρά της Ιστορίας μ’ αυτούς που έχουν τα χέρια τους βαμμένα με αίμα αθώων.
Η ελληνική κυβέρνηση, που εξαρχής επέλεξε να σταθεί στο πλευρό του Νετανιάχου, το απόγευμα της Τρίτης δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να κρατήσει μια έστω και μικρή απόσταση από τον χασάπη της Γάζας. Η ελληνική κυβέρνηση, που δεν τολμά μήνες τώρα να αρθρώσει την παραμικρή διαφωνία με την εθνοκάθαρση και τα εγκλήματα πολέμου για τα οποία ο ίδιος ο ΟΗΕ κατηγορεί ανοιχτά την κυβέρνηση του Τελ Αβίβ, έδειξε τις προθέσεις της το απόγευμα της Τρίτης. Με τον Νετανιάχου και τους δολοφόνους αμάχων ως το τέλος είναι αποφασισμένος να το πάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κι όπου βγει. Και γι’ αυτόν, και για τη χώρα, που θα κουβαλά τον λεκέ της ανοχής και της υποστήριξης ενός εγκλήματος που θα μείνει στην Ιστορία τόσο για την αγριότητα του Ισραήλ όσο και για τη συνενοχή των συμμάχων του. Κι αυτόν τον λεκέ θα τον κουβαλάμε όλοι, δυστυχώς.
