Εμβρυουλκός εξελίξεων τόσο σε ό,τι αφορά τους ευρύτερους πολιτικούς συσχετισμούς και τη δυναμική ανατροπής της κυριαρχίας Μητσοτάκη όσο και το εσωτερικό των κομμάτων θα είναι, όπως όλα δείχνουν, οι ευρωεκλογές.
Ο πρωθυπουργός κατέβασε τον δικό του πήχη στο 33% των περασμένων ευρωεκλογών, πολύ μακριά από το 40,5% των βουλευτικών. Με τις δημοσκοπήσεις, όμως, να δείχνουν τη Ν.Δ. στο 27%-28%, τείνει να επικρατήσει η εντύπωση ότι δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να έχει το 3 μπροστά και να μπορεί έστω και αποδυναμωμένος να καθορίσει τα μετεκλογικά πράγματα. Παράλληλα, ο κύριος Μητσοτάκης δείχνει ότι απέρριψε τα σενάρια και τις εισηγήσεις για διπλές εκλογές - με αφορμή την ανακατανομή των εδρών των Σπαρτιατών. Όσο και αν το διαψεύδει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναζητά διέξοδο σε ευρωπαϊκό αξίωμα. Το ότι, όμως, για τη θέση της Φον ντερ Λάιεν παίζει το όνομα του Ντράγκι ελαχιστοποιεί τις ελπίδες του, κι ας τον συμπεριέλαβε το σχετικό άρθρο του Economist.
Ενώ ο χρόνος για τις ευρωεκλογές «μαζεύει», η κυβέρνηση δεν διαθέτει ακόμη στρατηγική και δίνει μάχες οπισθοφυλακών. Για να έχει βάση το σύνθημα περί αποσταθεροποίησης, θα πρέπει να αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως βασικό και επίφοβο αντίπαλο. Έτσι, όμως, ενισχύει τη δυναμική του. Εάν πάλι δεν το κάνει, δεν μπορεί να ανακόψει την αποσυσπείρωση και την ψήφο διαμαρτυρίας. Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. του Στέφανου Κασσελάκη δεν προσφέρεται για δαιμονοποίηση. Άλλωστε, από μόνη της η επανάληψη του 2019-2023 θα ήταν φάρσα. Για πρώτη φορά το Μέγαρο Μαξίμου αδυνατεί να καθορίσει την ατζέντα. Δίνει μάχες οπισθοφυλακών για το έγκλημα των Τεμπών και την ακρίβεια, ενώ ο δικός του βουλευτής Γιάννης Καλλιάνος ισοπεδώνει τη ρητορική για το δημόσιο σύστημα Υγείας. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αποδομούν τη δήθεν επιτυχία στην οικονομία, αφού, παρά τη βελτίωση των γενικών μεγεθών, αναδεικνύουν την Ελλάδα πρώτη στη φτώχεια στην Ε.Ε. και δεύτερη στην Ευρώπη. Υποβάλλει τα σέβη του στον αρχιεπίσκοπο για να μειώσει τις αντιδράσεις της Εκκλησίας και των πιστών που αποδοκιμάζουν τους βουλευτές του και απευθύνεται στους ψηφοφόρους των Σπαρτιατών για να συγκρατήσει τις διαρροές από δεξιά και χάνει το Κέντρο.
Επανεμφάνιση Σαμαρά με διακριτή ατζέντα
Μπροστά του έχει τα εθνικά θέματα: Οι πιέσεις για να εξομαλύνει περαιτέρω τις σχέσεις με τη Βόρεια Μακεδονία και να φέρει τα πρωτόκολλα συνεργασίας, όπως και να μπει στο τελικό στάδιο των υποχωρήσεων με την Τουρκία είναι ασφυκτικές. Η σκληρή κόντρα του Αντώνη Σαμαρά κατέστησε χειροπιαστή τη ρηγμάτωση στο κόμμα και απελευθέρωσε βουλευτές και ψηφοφόρους. Ένα ποσοστό κάτω από το 30% στις ευρωεκλογές θα δώσει τη βάση για ανακατατάξεις τόσο εντός της Ν.Δ. όσο και στην ευρύτερη Δεξιά. Ειδικά εάν συνδυαστεί με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. από τη μία πλευρά του πολιτικού συστήματος και με τη διαφαινόμενη άνοδο της Ακροδεξιάς από την άλλη. Ο Αντώνης Σαμαράς εξακολουθεί να κινείται. Μετά τα εθνικά και τα ταυτοτικά ζητήματα, προχθές ξετύλιξε ακόμη ένα πεδίο διαφοροποίησης, ασκώντας κριτική στην Ε.Ε. και στην κυβέρνηση για την αγροτική πολιτική σε συνδυασμό με την κυρίαρχη άποψη για την κλιματική κρίση. Είναι θέμα χρόνου να καταθέσει και διαφορετική ατζέντα για την οικονομία και το κοινωνικό κράτος και να ολοκληρώσει το πλαίσιο της αμφισβήτησης. Ανεξάρτητα από τις προσωπικές του επιδιώξεις -και την εκδίκηση του Κυριάκου Μητσοτάκη-, διαμορφώνει έναν κοινωνικό και πολιτικό χώρο για ένα κόμμα νέας Δεξιάς ευρωπαϊκού τύπου. Μία μετάλλαξη της Ν.Δ. προς αυτή την κατεύθυνση δεν μπορεί να γίνει υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όπως, άλλωστε, δεν μπορεί να αποκατασταθούν υπό την ηγεσία του οι σχέσεις με την Εκκλησία.
Καθαρίζει το παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Η προοπτική είναι ευνοϊκή για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., ο οποίος έχει ξεκάθαρη στρατηγική ανατροπής, όσο και αν φαίνεται παράτολμη η θέση του προέδρου του. Εφόσον επιβεβαιωθεί η δυναμική ανόδου που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, θα κατοχυρωθεί ως η μόνη εναλλακτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη με προοπτική εξουσίας. Το παιχνίδι της πρωτοκαθεδρίας στην ευρύτερη Αριστερά και Κεντροαριστερά έχει κριθεί οριστικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Η προσπάθεια αναβίωσης του παλαιού αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου επιχειρηματολογεί υπέρ της στρατηγικής της αυτοδυναμίας του Στέφανου Κασσελάκη. Ανασύσταση του χώρου θα υπάρξει, αλλά στη βάση της πυραμίδας και με κυρίαρχο πόλο τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Μέσα από αυτό το πρίσμα οι ευρωεκλογές αποκτούν υπαρξιακή διάσταση για το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά. Τα δύο κόμματα, που μιλάνε με διαφορετικό τρόπο για την ανασυγκρότηση της ευρύτερης Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, βάζουν στο επίκεντρο της πολεμικής τους εξίσου με την κυβέρνηση, εάν όχι περισσότερο, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Στέφανο Κασσελάκη. Η θέση του Νίκου Ανδρουλάκη είναι δύσκολη, ο στόχος που είχε βάλει για τη δεύτερη θέση δεν είναι επιτεύξιμος. Αντίθετα, χρεώνεται ότι έχασε την ευκαιρία. Τις γέφυρες με τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να είναι στο παιχνίδι της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς τις έχει κόψει. Στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ ήδη αποδίδουν τις χαμηλές πτήσεις του κόμματος στη δική του περιορισμένη εμβέλεια. Η αμφισβήτησή του την επόμενη ημέρα προκύπτει εκ των πραγμάτων, αλλά και από τις δηλώσεις στελεχών του. Η Νέα Αριστερά δηλώνει ότι η εκλογή ευρωβουλευτή είναι υπαρξιακό ζητούμενο για το κόμμα και τη συνέχειά του. Προσπαθεί να πείσει ότι είναι ο αυθεντικός φορέας της Αριστεράς για να αποσπάσει μικρό ποσοστό από τον ΣΥΡΙΖΑ και να διασωθεί. Βέβαια, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Αριστερά θα μπορούσαν να στοχεύουν στην τεράστια δεξαμενή της αποχής και των δυσαρεστημένων. Αλλά αυτό απαιτεί έμπνευση, που δεν δείχνουν να διαθέτουν.
