Προτού καλά-καλά μεσημεριάσει, η οδός Πανεπιστημίου είχε κλείσει με τις ασπροκόκκινες κορδέλες που έστεκαν περασμένες από φανάρι σε φανάρι και από κολόνα σε κολόνα από τους άνδρες της Τροχαίας.
Πιο πίσω, στην οδό Αμαλίας μπροστά από το Κοινοβούλιο, τα οχήματα σταματημένα να εκτρέπονται προς τη Βασιλέως Κωνσταντίνου. Οι τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας γίνονται δύο με το ζόρι, αλλά κανένας οδηγός δεν έδειχνε να ενοχλείται με αυτό ή να μην το περίμενε.
Ισως να οφείλεται στο γεγονός ότι η οδός Πανεπιστημίου κλείνει κάθε Πέμπτη εδώ και πέντε Πέμπτες και, καταπώς πάνε τα πράγματα, έτσι και θα συνεχίσει. Οι διαδηλωτές είναι αποφασισμένοι - και πώς αλλιώς να είναι άλλωστε;
Ξεχειλισμένα από νιάτα, ένταση κι ελπίδα, τα Προπύλαια του Καποδιστριακού, που παλαιότερα ονομαζόταν Οθώνειο Πανεπιστήμιο, υποδέχονται αυτούς που ονομάζουμε ανθό της κοινωνίας· τους φοιτητές μας.
Μαθημένο σχεδόν από την ημέρα της θεμελίωσής του, στέκεται φιλόξενο σε κάθε λογής διεκδικητές και αγωνιζόμενους και έλκει και την παράδοση που έγραψε η πρόσφατη ιστορία του λίγα χρόνια πριν.
Τους μαθητικούς και φοιτητικούς αγώνες της προηγούμενης γενιάς. Πάλι για το άρθρο 16, πάλι για το δικαίωμα στη δημόσια εκπαίδευση, για την ποιότητα των σπουδών που θα κάνει την επόμενη ημέρα της κοινωνίας καλύτερη από την προηγούμενη.
Αλλοτε σαν φάρσα, λέει, και άλλοτε ως τραγωδία επαναλαμβάνεται η Ιστορία και ίσως κάποιες φορές να συμβαίνουν και τα δυο μαζί. Οι τεντιμπόηδες του 1-1-4, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του Πολυτεχνείου του ’73, του Χημείου του ’85, οι μαθητές της δεκαετίας του ’90, οι πιτσιρικάδες της δεκαετίας του 2000.
Το αίτημα, δυστυχώς, παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο. Μονάχα τα χέρια που παραλαμβάνουν τη σκυτάλη αλλάζουν.
Από εκείνους για τους οποίους σύραμε το κάρο της Ιστορίας μέχρι εδώ οι μεγαλύτεροι, σε αυτούς που περιμένουμε να το σύρουν και αυτοί με τη σειρά τους παραπέρα για να το βρουν τα παιδιά μας.
Οι νέοι ανθοί που θα βλαστήσουν, που θα ονειρευτούν, που θα διεκδικήσουν.
Και λίγο πιο κάτω από τα Προπύλαια, μπροστά από το Συμβούλιο της Επικρατείας, του κτηρίου που στεγάζει τους σοφούς της κοινωνίας μας, μανάδες και πατεράδες των τωρινών τεντιμπόηδων ή ληστών, όπως τους παρομοιάζει πια η επίσημη Ελληνική Πολιτεία, να χειροκροτούν τους ανθούς μας καθώς προέλαυναν προς τη μάχη της γενιάς τους.
