Δύο δισκοκριτικές σε νέες κυκλοφορίες: Από τη μία η Norah Jones επιστρέφει με έναν νωχελικό jazz-soul δίσκο με γυαλισμένη παραγωγή και από την άλλη η Kim Gordon μεταβολίζει τις avant garde ανησυχίες της σε ηλεκτρικές κιθάρες
Soul μπαλάντες και ελπιδοφόρες jazz μελωδίες
Norah Jones
Visions
Κανείς δεν αμφισβητεί την τιμιότητα των προθέσεων της Norah Jones. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην προσπάθεια να πείσει τον ανυποψίαστο ακροατή ότι η ίδια του επικοινωνεί κάτι σπουδαίο. Στον ένατο δίσκο της η Norah Jones δουλεύει ξανά με τον έμπειρο μάστορα Leon Michel, έναν βετεράνο της ρετρό soul, σε μια γυαλισμένη παραγωγή. Τι συναισθήματα όμως επικοινωνεί η Norah Jones στα νέα της τραγούδια και από πού προκύπτουν; Ακόμα και η ανάγκη μας να συμπαθήσουμε τα νέα τραγούδια της σκοντάφτει στο ότι δεν υπάρχει μια αξιομνημόνευτη σύνθεση, με αποτέλεσμα η τραγουδίστρια να αναλώνεται σε ένα θολό ντραματάλε ύφος που μαρτυρά μια κούραση. Πραγματικά, η Norah Jones τραγουδάει τις soul μπαλάντες και τις ελπιδοφόρες jazz μελωδίες σαν να οργανώνει διακοσμητικά έναν εσωτερικό χώρο. Όχι πως δεν διαθέτει ερμηνευτική ικανότητα αρκετή για να καλύψει το έλλειμμα ενός συναισθήματος που θα σημαίνει κάτι για στον ακροατή. Ψάχνω άδικα να βρω στα τραγούδια της εκείνες τις ιδέες που θα δικαιολογήσουν τις εργατοώρες που ξοδεύτηκαν στο στούντιο. Ωστόσο, δεν την απορρίπτεις πλήρως. Διατηρείς μια θετική στάση απέναντί της και προσπαθείς να κρατήσεις κάτι από το έργο της, ειδικά όταν σε τραγούδια όπως το «Staring at the wall» και το «Paradise» την ακούς να προσπαθεί να αποτινάξει το προφίλ της τραγουδίστριας σε καφέ-μπιστρό, προφανώς παρακινημένη από τη δική της ενοχή απέναντι στο πόσο ταιριάζει σ’ αυτό το στερεότυπο. Και συντάσσεσαι μαζί της ευχόμενος να έχει δισκογραφικό περιεχόμενο σε φρέσκα jazz μοτίβα. Και ξαφνικά ακούς στο «Ι just wanna dance» να τραγουδάει με το ύφος και τη διάθεση μιας γυναίκας που το τελευταίο πράγμα που θέλει να κάνει είναι να χορέψει. Τελικά αισθάνεσαι ότι η Norah Jones απολαμβάνει αυτάρεσκα να εκφράζει κάτι αδικαίωτο, χωρίς όμως να το υποστηρίζει η μουσική της. Τα τραγούδια της, βέβαια, είναι προσεγμένα. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κάτι παραπάνω από τραγούδια φτιαγμένα να ακούγονται σαν μουσικό χαλί σε ένα σαλόνι που περιμένει καλεσμένους για τη στιγμή που θα βγάζουν τα παλτό τους και θα σερβιριστούν με κρασί, με το play να πατιέται ακριβώς την ώρα που θα ανάψουν τα κεριά και θα χτυπήσει το κουδούνι. Δεν υπάρχει, με άλλα λόγια, το συστατικό που θα μας κάνει να ασχοληθούμε επί τούτου με τον προσωπικό κόσμο της συμπαθούς τραγουδίστριας.
Ενας δίσκος κιθαριστικού εξπρεσιονισμού
Kim Gordon
The collective
Η πορεία της Kim Gordon αποδεικνύει την αστείρευτη δίψα της για πειραματισμό και την ανάγκη της για ανορθόδοξους ήχους χωρίς να δίνει δεκάρα για την εμπορική τους απήχηση. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που οι Sonic Youth μας υποχρέωσαν να βουτήξουμε σε ένα μπαράζ από πολλαπλές κιθάρες σε έξαρση. Δηλαδή από την εποχή που δίσκοι όπως το «Daydream nation» (1988) και το «Goo» (1990) έρχονταν με πρωτογενή ορμή που θα άλλαζε το πρόσωπο του εναλλακτικού rock. Οι τίτλοι τέλους του συγκροτήματος έπεσαν το 2011 εξαιτίας του επίπονου διαζυγίου ανάμεσα στην Kim Gordon και τον Thurston Moore. Το ζευγάρι που ήταν η ραχοκοκαλιά του γκρουπ χώρισε ύστερα από 27 χρόνια γάμου. Η Kim συνέχισε να είναι δημιουργική και δεν έβαλε φρένο στην αναζήτηση της ομορφιάς πίσω από την άναρχη αυτοέκφραση, με πειραματική μουσική που πήγαινε κόντρα σε κάθε εφήμερη τάση. Το «The collective» είναι ο δεύτερος ολοκληρωμένος προσωπικός δίσκος της Kim Gordon και οι avant garde ανησυχίες της βρίσκονται πλέον σε ψυχεδελική μετάλλαξη. Ό,τι και να δοκιμάζει η Kim Gordon της βγαίνει: η beat ποίηση πάνω σε ασπόνδυλες κιθάρες, το αλύχτισμα πάνω σε θόρυβο και οι καταιγιστικές punk εξάρσεις. Κάτι τέτοιο παλεύει εδώ και χρόνια να φτιάξει ο Jack White, μα δεν το καταφέρνει. Όμως η Kim Gordon στα 70 χρόνια της το κάνει να φαίνεται πολύ εύκολο, καθώς ισορροπεί μεταξύ θυμού, κατάρρευσης και εκτόξευσης, ενώ ταυτόχρονα δίνει στο coolness τη διάσταση που του αξίζει. Ο πειραματισμός του δίσκου μπορεί βέβαια να σταθεί σαν κόκκινο πανί για ακροατές που (εν μέρει δικαιολογημένα) έχουν ανάγκη μιας δομής, ενός ρεφρέν και μιας αρμονίας. Ωστόσο, όσοι αφεθούν στις avant garde ανησυχίες της Kim Gordon θα βρουν μια σωτήρια διέξοδο από τη σύγχρονη ομογενοποίηση της rock. Από την εποχή που o εξάχορδος στατικός θόρυβος των Sonic Youth μεσουρανούσε, μέχρι τη σημερινή, ψηφιακή εποχή που η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει παρεισφρήσει στην ηχογράφηση και στην προώθηση της μουσικής (συνήθως για να τις αλλοτριώσει), η Kim Gordon παραμένει σύμβολο της εναλλακτικής καλλιτεχνίας.
