Μάγδα Φύσσα, μητέρα του δολοφονημένου από τους ναζί χρυσαυγίτες Παύλου Φύσσα. Χουσεΐν Λουκμάν, πατέρας του δολοφονημένου από τους ναζί χρυσαυγίτες Σαχζάτ Λουκμάν. Τζίνα Τσαλικιάν, μητέρα του δολοφονημένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αφηνιασμένο μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα. Γιάννης Μάγγος, πατέρας του μαρτυρικού Βασίλη Μάγγου, που πέθανε έναν μήνα μετά τον κτηνώδη βασανισμό του μέσα σε αστυνομικό τμήμα του Βόλου. Ελένη Κωστοπούλου, μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, που δολοφονήθηκε από την κτηνωδία των νοικοκυραίων. Γιάννης Σαμπάνης, πατέρα του νεαρού Ρομά Νίκου Σαμπάνη, που δολοφονήθηκε με 38 σφαίρες αστυνομικών. Και τόσοι άλλοι... Και τώρα, Μαρία Καρυστιανού και Παύλος Ασλανίδης, γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, εκπρόσωποι των συγγενών των 57 δολοφονημένων από την κρατική αβελτηρία στα Τέμπη.
Γονείς που σκάβουν με τα χέρια τους τα χώματα και τα τσιμέντα που ρίχνει αυτή η άγρια καθεστωτική εξουσία πάνω στην αλήθεια για να τη θάψει, θάβοντας ακόμα μια φορά τους αδικοχαμένους νεκρούς. Θάβοντας και τις δικές της ευθύνες μαζί. Δειλία και προσβολή νεκρών. Αλλά τι να περιμένεις από μια χώρα που έχει πρωθυπουργό έναν άνθρωπο ο οποίος στο Μάτι δεν δίστασε να ανακατέψει, «ιδίαις αυτού χερσίν» θα έλεγε κανείς, τα χώματα με τα πτώματα για κομματικά οφέλη. Έναν άνθρωπο που έδωσε άθλια παραστασούλα λύπης στα Τέμπη, απέσυρε από την κυκλοφορία τον Κώστα Αχ. Καραμανλή για να τον προστατέψει και σε ακόμα μία βάρβαρη επίδειξη δειλίας, με όλη τη μεγαλοπρέπεια της φτήνιας που τον διακρίνει, δεν παρουσιάστηκε καν στη Βουλή κατά τη συζήτηση για το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής σχετικά με το έγκλημα των Τεμπών. Μιας Επιτροπής που με απόλυτη ευθύνη της κυβερνητικής παράταξης της Ν.Δ. και των πρόθυμων νεκροπομπών της αλήθειας βουλευτών της πρόσθεσε ακόμα μία σελίδα αβάσταχτης ντροπής στη λειτουργία της Βουλής. Στη λειτουργία ακόμα κι αυτής της κολοβής αστικής Δημοκρατίας, που κάνει έτσι άλλο ένα βήμα από την κοινοβουλευτική απολυταρχία στην κοινή απολυταρχία.
Οι αφηνιασμένοι εκπρόσωποι της δεσποτικής χρήσης της πλειοψηφίας δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ούτε από τον θρήνο των οικείων ούτε από τον βόμβο 1.300.000 υπογραφών ούτε από όσα είπε η Τζ. Τουμ, εισηγήτρια της Επιτροπής Αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου στη Μαρία Καρυστιανού («Σας ευχαριστούμε που είστε δυνατή»), που συγκλόνισε με την ομιλία την Επιτροπή.
Κι απέξω να περιμένει κόσμος δακρυσμένος, να χειροκροτεί και να αγκαλιάζει τη Μαρία Καρυστιανού και τον Παύλο Ασλανίδη. Ε, και; Ουδεμία σημασία έχουν τέτοιες «ασήμαντες» λεπτομέρειες για ένα κράτος όπου η ανώτατη εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη στέλνει στην Εκκλησία για… εξ ύψους βοήθεια τη Μαρία Καρυστιανού. Ένα κράτος όπου ένας υπουργός, ο Άδωνης Γεωργιάδης, ζητάει την τιμωρία και την αποπομπή της Ευρωπαίας εισαγγελέα Λάουρα Κοβέσι επειδή είπε την κραυγαλέα αλήθεια για τα Τέμπη: «Μας μπλοκάρουν από το να βρούμε την αλήθεια διότι μας απαγορεύουν να κάνουμε έρευνα».
Αυτό είναι το περιβάλλον το οποίο αναγκάζει τους οικείους των θυμάτων των Τεμπών να ανεβαίνουν ολόκληρο Γολγοθά πένθους, οργής και αδικίας. Τον ίδιο Γολγοθά που ανεβαίνουν όλοι οι γονείς των ατιμώρητων κρατικών εγκλημάτων. Τον Γολγοθά μιας ανείπωτης τραγωδίας, που αναγκάζει γονείς, συγγενείς, φίλους, ερωτευμένα παιδιά να γίνουν ήρωες.
Ομως αλίμονο σε μια χώρα που έχει φτάσει σε τέτοια κατάντια, ώστε να έχει ανάγκη από τέτοιους τραγικούς ήρωες για να περισώσει τα όποια ράκη αξιοπρέπειας της απέμειναν. Από ήρωες που, αντί να πενθούν, δίνουν υπέρτατο αγώνα: αγώνα για την αξιοπρέπεια των νεκρών παιδιών τους και τη δική τους φυσικά. Και γίνονται ήρωες επειδή ένας τέτοιος αγώνας δημιουργεί τεράστιο ηθικό και δικαιικό εύρος, ώστε γίνεται αγώνας για καθολική αξιοπρέπεια όλων. Στον αγώνα αυτών των γονιών περιλαμβανόμαστε όλοι, με όλους τους αγώνες, τις αγωνίες, τις νίκες και τις ήττες μας. Είναι, με άλλα λόγια, αγώνας για την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Είναι ένα έργο «που ξεκίνησε απ’ αυτές τις ανάγκες σου (τους) να προσφερθεί στις ανάγκες των άλλων», όπως θα έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος. Γι’ αυτό «θα νικήσουμε», όπως είπε δακρυσμένη η Μαρία Καρυστιανού σ’ αυτούς που τη χειροκροτούσαν.
Αρκεί βέβαια η αξιοπρέπεια να είναι ακόμα ανάγκη μας. Και να μας ενώνει.
