Προσπαθούμε ακόμη να διασκεδάζουμε με όσους αντιμετωπίζουν αφ’ υψηλού τις όλο και σπανιότερες επισκέψεις διεθνών ορχηστρικών συστοιχιών στην Αθήνα. Τα αποδομητικά τους σχόλια θα ήταν ίσως απολαυστικά αν δεν λειτουργούσαν ως ακούσια υπενθύμιση για την πρωτοφανή ανέχεια της πολιτιστικής μας ζωής σε αυτό το πεδίο, σαν ένας ρακένδυτος επαίτης του «ξεροκόμματου» να μέμφεται τον γενναιόδωρο οικοδεσπότη του επειδή ο... σολομός δεν είναι Νορβηγίας! Τα σχόλια αυτά καθίστανται ακόμη πιο οχληρά όταν προέρχονται από ευκατάστατους Έλληνες με... ημιδιαμονή στην Ελλάδα, επειδή εκείνοι έχουν την ευκαιρία να απολαμβάνουν τους σχηματισμούς σε δεύτερη πατρίδα ή απλώς ταξιδεύοντας, λες και οι ίδιοι διαφεύγουν με τον τρόπο αυτό από την καταφρόνια που επιφυλάσσουν οι κάθε λογής συναναστροφές τους και μόνο στο άκουσμα της κοινής εθνικότητάς μας! Ας είναι!
Εμείς, σεμνοπρεπώς πιστοί στην επίγνωση της θέσης μας, θα εκφράσουμε και πάλι ευγνωμοσύνη «στη γενναιόδωρη χορηγία Έλληνα του εξωτερικού ο οποίος επιθυμεί η δωρεά του να παραμείνει ανώνυμη» για το προνόμιο που μας εξασφάλισε να παρακολουθήσουμε τη μονάκριβη συναυλία της Φιλαρμονικής του Βερολίνου το βράδυ της 16ης Οκτωβρίου στην αίθουσα Χρήστος Δ. Λαμπράκης (Φίλων της Μουσικής) του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Αίθουσα η οποία, αν κρίνουμε από το ηχητικό αποτέλεσμα, πληροί δεδομένα ακουστικής ανταποκρινόμενα στα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής της μεγάλης και ιστορικής ορχήστρας. Η ευγνωμοσύνη μας επιτείνεται από την -διακινούμενη ως έγκυρη- πληροφόρηση πως η δέσμη των βαθύτατα «φιλανθρωπικών» αυτών χορηγιών εξαντλείται εντός του 2016, ενώ, επιπροσθέτως, για πρώτη φορά στην ιστορία του, εκκρεμεί ακόμη η ανακοίνωση καλλιτεχνικού προγραμματισμού από τον αδίκως χειμαζόμενο ΟΜΜΑ για την ήδη τρέχουσα περίοδο...
Τούτων δοθέντων, πάντως, και μεσούσης μιας διεθνώς οφθαλμοφανούς ιστορικής διαδικασίας περιχαράκωσης σε εθνοκεντρικό απομονωτισμό, η συναυλία αποτέλεσε υπενθύμιση του γεγονότος ότι η σοβαρή μουσική παραμένει μία από τις πλέον οικουμενικές εκφράσεις του παγκόσμιου ανθρωπισμού. Η σύμπραξη της Φιλαρμονικής με έναν Οσσετό στην καταγωγή αρχιμουσικό και με έναν Ρώσο πιανίστα μιλούσε από μόνη της για τις υποδόριες γέφυρες που οικοδομεί η τέχνη αυτή, γέφυρες ήδη ορατές μέσω του εναρκτήριου έργου της συναυλίας, του συμφωνικού ποιήματος «Ο καταραμένος κυνηγός» (Le Chasseur maudit, Παρίσι 31.3.1883) του Σεζάρ Φρανκ (1822 -1890). Με αυτή τη σύνθεση του ανέκαθεν πλέον ανεγνωρισμένου στη Γερμανία Γάλλου συμφωνιστή, ο μαέστρος Tugan Sokhiev (*1977) «έκλεισε το μάτι» στην ήδη 10ετή θητεία του ως προκαθημένου της Εθνικής Ορχήστρας του Καπιτωλίου της Τουλούζης. Κινητικός όσο λίγοι, ο μαέστρος από το εξωτικό Βλαντικαφκάς προΐσταται παραλλήλως της -γειτονικής τής Φιλαρμονικής- Γερμανικής Συμφωνικής Ορχήστρας του Βερολίνου, αλλά και του Θεάτρου Μπολσόι της Μόσχας. Όσο για τη «χημεία» του με τη Φιλαρμονική, αυτή κατέστη ευδιάκριτη από τα πρώτα μέτρα της εκτέλεσης. Ήταν μια ανάγνωση με θεατρικότητα στη δραματική αφήγηση της πλοκής και λαμπερές επιδόσεις όλων των ομάδων (θεία χάλκινα!), συνάμα δε μια ευχάριστη εναλλακτική πρόταση έναντι της μονότονης κυριαρχίας των συμφωνικών ποιημάτων του Στράους στη συναυλιακή πρακτική.
Πολυτελής υπήρξε και η διαδρομή του χαρακτηριζόμενου και ως 5ου κονσέρτου του Σεργκέι Ραχμάνινωφ (1873 - 1943) που ακολούθησε πριν από το διάλειμμα. Ο λόγος για τη Ραψωδία σ’ ένα θέμα του Παγκανίνι (Βαλτιμόρη 7.11.1934), που σηματοδότησε την επιστροφή στην Αθήνα για τον Ρώσο δεξιοτέχνη Nikolai Lugansky (*1972), μετά την προ ετών αξιομνημόνευτη επίδοσή του, στην ίδια αίθουσα, με το δημοφιλές 2ο κονσέρτο υπό την μπαγκέτα του Γιούρι Τεμιρκάνωφ. Κυριολεκτικός «κένταυρος» συναρμογής με το πληκτροφόρο του, ο Λουγκάνσκυ, σε αγαστή συνεργασία με τον Σοχίεφ, πρόσφερε σχολαστική έκθεση της κάθε παραλλαγής με μακρά κυοφορία της επομένης, χτίζοντας θεαματικά τη μαγική ενδιάμεση «περιπέτεια» και την τελική κορύφωση της σύνθεσης, αλλά και υπερφορτώνοντας σε κάποιο βαθμό μια ήδη αρκούντως λαμπερή παρτιτούρα.
Καλογυαλισμένη, όπως αρμόζει στην πάλαι ποτέ ορχήστρα του Κάραγιαν, εμφανίστηκε η Φιλαρμονική και για τη «Σεχεραζάντ»(Αγία Πετρούπολη 1888/Παρίσι 1910) του Νικολάι Ρίμσκυ - Κόρσακωφ (1844 - 1908). Ήταν μια «σινεμασκόπ» ιστόρηση των 1.001 νυχτών του αραβικού μύθου, με ευρέα τέμπι και επιβλητικό όγκο, παραδομένη στη λαγνεία της Ανατολής, με ονειρώδεις διαλογικές χρώσεις των οργάνων και ανενδοίαστα σαρωτικές εκρήξεις των ολόχρυσων εγχόρδων, σε άψογη αμοιβαία εναρμόνιση πάντων για ένα λυτρωτικό αποτέλεσμα. Η δύναμη της ηχητικής εικόνας υπήρξε πάνω μας τόσο έντονη, ώστε, μετά την καταστροφή του πλοίου, στην 4η κίνηση της συμφωνικής σουίτας, σχεδόν αισθανόμασταν ότι βρέχουμε το χέρι στην ηλιόλουστη στίλβη της γαληνεμένης θάλασσας. Τα κείμενα του έντυπου προγράμματος (Γεώργιος Κύρκος - Τάγιας) πλαισίωσαν τελειοθηρικά τη συνολική ποιότητα του γεγονότος...
