RALPH ALESSI
Το κουαρτέτο του Αμερικανού τρομπετίστα Ralph Alessi, που έγινε ευρύτερα γνωστός από τη συνεργασία του με τον σαξοφωνίστα Steve Coleman, ερμηνεύει δέκα συνθέσεις του, με τους Gary Versace στο πιάνο, Drew Gress στο ακουστικό μπάσο και Nasheet Waits στα κρουστά. Στα βήματα του εξαιρετικού ντεμπούτου “Baida”, ως leader στην ECM το 2013, το “Quiver” ισορροπεί ανάμεσα στην καλόγουστη ακρίβεια και στο δυνατό συναίσθημα. Το παίξιμο του Alessi, στοχαστικό και λυρικό ταυτόχρονα, δημιουργεί περίπλοκους αυτοσχεδιασμούς χαμηλών τόνων, με επιρροές από Miles Davis -επίσης από Kenny Wheeler-, με ύφος στοχαστικό, με στιλ γεμάτο ασυμμετρίες και οξείες γωνίες που ρέουν με απίστευτη φυσικότητα. Η τρομπέτα εστιάζεται στο ταξίδι μέσα από μια απολαυστική αίσθηση για τον ακροατή.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
THE BOY
ΕΤΟΙΜΟΙ ΕΝΑ
INNER EAR
Τρία χρόνια μετά το «American Unicorn», την πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη προσπάθειά του με αγγλικό στίχο, στον 5ο μέχρι στιγμής δίσκο του –δίχως να περιλαμβάνονται οι Mary And The Boy και αρκετές άλλες συνεργασίες– ο The Boy (ο μουσικός και σκηνοθέτης Αλέξανδρος Βούλγαρης) επιστρέφει στο γνώριμο ύφος και στιλ του. Το «Έτοιμοι Ένα» (σε λίγους μήνες θα το ακολουθήσει το «Έτοιμοι Δύο») υλοποιήθηκε σε συνεργασία με τον παραγωγό και μουσικό που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Κτίρια Τη Νύχτα, και με τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη να συμμετέχει στα φωνητικά και χαρακτηρίζεται από όλες τις έμμονες του δημιουργού με τον έρωτα αλλά και το σεξ, το παρελθόν και το αστικό περιβάλλον της Αθήνας. Ο συγκεκριμένος ηλεκτρονικός ήχος αλλά και η ερμηνεία του το κάνουν να κυμαίνεται από το ανανεωτικό ή και πρωτοποριακό κάποιες στιγμές, μέχρι το σχεδόν απελπιστικά εγωκεντρικό, όπως και όλες οι δουλειές του.
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
JEFF BUCKLEY
YOU AND I
Άλλη μια συλλογή του αδικοχαμένου, εδώ και χρόνια, Jeff Buckley, με κομμάτια ηχογραφημένα το 1993, με ακουστική κιθάρα και φωνή. Ερμηνείες τραγουδιών άλλων συν δύο δικών του, του “Grace”, που θα τιτλοφορούσε αργότερα το μοναδικό του σόλο άλμπουμ, και του “You And I”. Ήταν, τότε, οι μόνες προσωπικές συνθέσεις που διέθετε ο μουσικός γι’ αυτό και το lp κυριαρχείται από κομμάτια των Sly Stone, Dylan, Led Zeppelin, Bukka White και Smiths. Τούτων δοθέντων, το “You And I”, χωρίς να διεκδικεί δάφνες σημαντικού δίσκου, αποτυπώνει τις απαρχές της τραγουδοποιίας του καλλιτέχνη -τις επιρροές και την ερμηνευτική του- και σαν τέτοιο μόνο μπορεί να ακουστεί.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
THE CALLAS
HALF KISS HALF PAIN
INNER EAR
Αυτό που είχε ξεκινήσει στον προηγούμενο δίσκο των Callas εδώ ολοκληρώνεται και λειτουργεί απόλυτα. Το 5ο συνολικά album τους, και δεύτερο κατά σειρά στο οποίο έχει κάνει παραγωγή ο Jim Sclavounose, είναι το πιο ώριμο και σίγουρα το καλύτερό τους μέχρι τώρα. Το κουαρτέτο, του οποίου πυρήνας είναι οι δίδυμοι αδελφοί Άρης και Λάκης Ιωνάς (τραγούδι / κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα και από κοινού δημιουργοί όλων των τραγουδιών) και ο παραγωγός συντονίζονται απόλυτα με συχνά συναρπαστικά αποτελέσματα. Rock ‘n’ roll που δανείζεται ακομπλεξάριστα από παντού δίχως να χρωστάει πουθενά, γνωρίζει πώς να είναι «αλήτικο» χωρίς να είναι κακότεχνο και τέλος δεν δείχνει καθόλου ότι είναι... ελληνικό, γεγονός που μόνο αμελητέο δεν είναι!
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
BOB DYLAN
FALLEN ANGELS
Το ότι ο Dylan έχει ξεπληρώσει το χρέος του ως μέγας καλλιτέχνης είναι γνωστό σε όλους. Έτσι, δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός πως τόσο στο προηγούμενο lp “Shadows in the Night” όσο και στο φρέσκο του διαλέγει τραγούδια από το λεγόμενο Great American Songbook, ήτοι από την αμερικανική παράδοση. Και μάλιστα κομμάτια που έχει ερμηνεύσει μοναδικά ο Frank Sinatra. To 37o άλμπουμ του Dylan περιέχει συνθέσεις των Johnny Mercer, Harold Arlen, Sammy Cahn κ.ά. Τώρα, η ερμηνεία του κυρίου Zimmerman μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική και μάλλον ανανεωτική, διότι καθόλου δεν προσπαθεί να ανταγωνιστεί άλλους σπουδαίους τραγουδιστές, αλλά απλώς αποδίδει με τον δικό του ντιλανικό τρόπο. Και μόνο γι’ αυτό αξίζει ακρόασης.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
Strangers Candy
Οι σκανδιναβικές μπάντες πάντα είχαν μια ιδιαίτερη ανταπόκριση στη ελληνικό ροκ κοινό. Ο μελαγχολικά μελωδικός τους ήχος, η «σκοτεινή» τους ατμόσφαιρα φαίνεται ότι έλκουν, ως αντίθεση, το αισθητήριό μας. Οι Σουηδοί Francis, ένα από τα συγκροτήματα της DIY σκηνής της χώρας τους, ξεκίνησαν το 2006, κατά τα λεγόμενά τους, ως μια απόπειρα πανκ ερμηνείας της αμερικάνικης φολκ. Το Marathon είναι μόλις το δεύτερο τους άλμπουμ τους και, ταυτόχρονα, το πρώτο όσον αφορά τη διεθνή δισκογραφία. Με συμπαραγωγό τον Nicolas Vernhes (The War on Drugs, Animal Collective, Deerhunter, Björk, Dirty Projectors κ.λπ.) έχουν φτιάξει ένα χαμηλόφωνο μελωδικό και ατμοσφαιρικό άλμπουμ που σε «ταξιδεύει». Οι στίχοι του, αν και κυρίως προσωπικοί, έχουν μια πολιτική διάσταση ιδιαίτερα στο θέμα της ξενοφοβίας που αναπτύσσεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο και τη χώρα τους.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΣ
FUTURE THIEVES
HORIZON LINES
RVU Records
Άλμπουμ - ντεμπούτο για τους Future Thieves, οι οποίοι, αν και με έδρα το Nashville, δεν καταπιάνονται με το folk rock, αλλά με πιο τρέχουσες φόρμες, αναφερόμενοι περισσότερο στον ήχο συγκροτημάτων όπως οι συμπατριώτες τους Kings Of Leon. Φαίνεται ότι το Nashville τελευταία διαμορφώνει μια σκηνή μακριά από τα χαρακτηριστικά που έχουν συνδεθεί στο παρελθόν μ' αυτή την πόλη. Ο ήχος της συνδυάζει το indie rock και την Americana με επιρροές από την country και το Southern Rock όσο και από τη σύγχρονη ροκ αισθητική. Καλοδουλεμένη η μπάντα και ο δίσκος, χωρίς να σου κάνει το «μπαμ», σου αφήνει καλές εντυπώσεις τόσο με τα ταξιδιάρικα κομμάτια του όσο και με τις πιο δυναμικές στιγμές.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΣ
SARAH HAYES
NIGHT VAD
Τα τραγούδια γράφτηκαν αιώνες πίσω, όμως ο δίσκος έχει τη φρεσκάδα της δημιουργού του. Η Sarah Hayes, μεγαλωμένη ανάμεσα στα φαντάσματα που στοιχειώνουν τα αρχαία βασίλεια Mercia και Northumberland, εξερευνά τα παραδοσιακά τραγούδια της Βόρειας Αγγλίας, τα ξαναντύνει με πολύχρωμους μανδύες από φλάουτο, πιάνο και παραδοσιακά έγχορδα, σκαρώνει ένα κινηματογραφικό ηχητικό τοπίο, τα αγκαλιάζει πειραχτικά, αναδεικνύοντας με άνεση τις κλασικές σπουδές της και σκορπώντας με εκθαμβωτική ευφυΐα στις παραδοσιακές συνθέσεις νότες φρεσκάδας και στις νέες συνθέσεις την πατίνα του χρόνου.
Το "Woven" είναι μια φιλόδοξη ιδέα άψογα εκτελεσμένη –στο Φεστιβάλ Celtic Connections και εν συνεχεία στο στούντιο- από μια ανήσυχη νέα μουσικό στο σόλο ντεμπούτο της. Η συνέχεια της Hayes προμηνύεται εξίσου ενδιαφέρουσα για τους εραστές της παραδοσιακής βρετανικής μουσικής.
ΚΑΛΛΗ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ
TIM HECKER
LOVE STREAMS
4AD / Feelgood
Με δεκαπενταετή δισκογραφική παρουσία, νεόκοπος όμως στη φιλόξενη στέγη της εταιρείας 4AD, ο Καναδός Tim Hecker έχει μακρά και ενδιαφέρουσα πορεία στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής. Το νέο του άλμπουμ δεν ξέρουμε αν είναι ένας διαρκής χείμαρρος αγάπης, όπως ελεύθερα θα αποδίδαμε τον τίτλο του, σίγουρα όμως είναι μια συγκροτημένη μελέτη πάνω στις σύγχρονες τάσεις της electronica, με ιδιαίτερη έμφαση στα ambient ηχοτοπία. Παραμένει σκοτεινός και έντονα πειραματικός, εμβόλιμα διαστρεβλωμένα χορωδιακά φωνητικά όμως (που αποτέλεσαν και τη γενεσιουργό πηγή της όλης ηχογράφησης) ρίχνουν παράδοξες αχτίδες φωτός στα κομμάτια. Στις δύο δε περιπτώσεις όπου συμμετέχει ο παλιός γνώριμος στην εταιρεία Ισλανδός Johann Johannsson, τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή, λόγω μιας περισσότερο ακαδημαϊκής προσέγγισης, καλοδεχούμενης παρ’ όλα αυτά. Εξαιρετικός πάντα ο Hecker, από τις σπουδαίες περιπτώσεις που θα έπρεπε να ανακαλύψετε.
ΜΑΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
LEAVE ME ALONE
Lucky Number / Rockarolla
Οι Hinds είναι τέσσερα νεαρά κορίτσια από τη Μαδρίτη, κατάφεραν όμως μ’ αυτό το ντεμπούτο τους άλμπουμ να ξεφύγουν από τα στενά όρια της πατρίδας τους και να συζητηθούν ευρύτερα. Ο λόγος είναι ένας και απλός: τα τραγούδια τους, παρ’ ότι δεν διεκδικούν βραβεία πρωτοτυπίας, είναι όμορφα, φωτεινά, καλοκαιρινά, φαινομενικά κακότεχνα, μα αγνά στις προθέσεις τους, όπως κάθε αυθεντική lo-fi προσπάθεια. Μυρίζουν θάλασσα και νεανική ξεγνοιασιά, προδίδουν αγάπη για τη μουσική garage από τα ‘60s και μοιάζουν σαν γράμματα που θα αντάλλασσαν τέσσερις φιλενάδες αν βρίσκονταν μακριά η μία από την άλλη κι είχαν την ανάγκη να λένε τα νέα τους, τους έρωτες και τα ξενύχτια τους με ροκ εν ρολ μουσικές αντί για πεζά κείμενα. Θα μπορούσαν να ανήκουν στην ανερχόμενη νεοψυχεδελoπόπ / αναβιωτική σκηνή της Καλιφόρνια (Allah-Las, Growlers) κι αυτό μόνο καλό μπορείς να το πεις!
ΜΑΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
IGGY POP
POST POP DEPRESSION
Loma Vista
Ο Iggy Pop, σε ένα διαρκές παιχνίδι με την υπερβολή, επιστρέφει με το, κατά δήλωσή του, τελευταίο άλμπουμ στο Πάνθεον της δισκογραφίας του. Ο δίσκος πάσχει από έλλειψη μέτρου. Αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην κατάχρηση και την ακινησία, άλλοτε βουλιάζει στην άπνοια και συχνά γίνεται πλεονασματικά πομπώδης, θυμίζοντας μια καρικατούρα του παλιού του εαυτού. Στην παραγωγή δεν υπάρχει μια προσωπικότητα του ειδικού βάρους του Bowie. Ο Josh Homme (QOTSA) είναι φαν και δεν είναι Steve Albini: αντί να δώσει μια άλλη πνοή στον δίσκο, μακριά από στερεότυπα, βαδίζει την πεπατημένη.
Εντελώς αναμενόμενα, η φωνή του Iggy μοιάζει να βρίσκεται σε μια μετά-μιλένιουμ κατάθλιψη, κι έτσι, στερημένος από έμπνευση και ιδέες και παραιτημένος από θυμό και ειρωνεία, κάνει αυτό που ξέρει να κάνει και δίνει στο κοινό του έναν αξιοπρεπή δίσκο, που δεν θυμίζει σε τίποτα την απόλυτη πανκ περσόνα, ούτε το “φωτεινό μονοπάτι” των «The Idiot» και «Lust for Life».
ΚΑΛΛΗ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ
IGGY POP / ALVA NOTO / TARWATER
LEAVES OF GRASS
Morr Music
Σε μια προσπάθεια να διασώσει την υστεροφημία του, ο Iggy Pop, αφού δήλωσε δημόσια τον θαυμασμό του στον Walt Whitman, δημιούργησε ένα μουσικό project - αφιέρωμα στον Αμερικανό ποιητή, διαλέγοντας δύο «καλά παιδιά» της ηλεκτρονικής σκηνής της Γερμανίας. Μόνο που, συνήθως, τα «καλά παιδιά» είναι συνήθως και «βαρετά παιδιά»… Ο Alva Noto και οι Tarwater, αδιαμφισβήτητα πολύ καλοί προγραμματιστές και χειριστές του λάπτοπ, δημιουργούν ένα γαλήνιο σινεματίκ τοπίο με μίνιμαλ ηλεκτρονικές πινελιές και την πομπώδη και στεντόρεια φωνή του Iggy, άλλοτε απαγγελία τραγωδού και άλλοτε προσευχή σαμάνου, να προσπαθεί να αιχμαλωτίσει τον ακροατή. Στις στιγμές που διακατέχεται από έντονη συγκίνηση είναι δύσκολο να μην παρασυρθείς, αλλά σε γενικές γραμμές ο δίσκος δεν είναι παρά ένα «συμπαθητικό» πείραμα.
ΚΑΛΛΗ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ
KENDRICK LAMAR
UNTITLED UNMASTERED
Interscope / Aftermath / Top Dawg
Ο νέος “Βασιλιάς της Δυτικής Ακτής” γεννήθηκε και μεγάλωσε στα γκέτο του LA, δύσκολο μέρος για να είσαι παιδί. Οι δίσκοι του Kendrick Lamar είναι έξοδος διαφυγής απ' τον φόβο, τον αλκοολισμό, τη φτώχεια, τις μάχες ανάμεσα στις συμμορίες. Ποίηση του δρόμου, βαθιά συναισθηματική πίσω από συνεχόμενους πειραματισμούς στα samples και τα φωνητικά.
Το «Untitled Unmastered» είναι ξεκαθάρισμα του υλικού που έμεινε έξω απ’ το περσινό, μεγαλοπρεπές “To Pimp a Butterfly” και ήρθε να ολοκληρώσει έναν κύκλο. Εδώ ο Lamar χαλαρώνει, παίζει δοκιμάζοντας σε κάθε κομμάτι διαφορετικές μουσικές ιδέες και τα όρια της φωνής του και η διάθεσή του είναι λιγότερο αυστηρή και επικριτική. Ναι, είναι ραπ του κερατά, αλλά καθόλου οργισμένο, μια άσκηση ισορροπίας ανάμεσα σε δύο ακραίους κόσμους.
ΚΑΛΛΗ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ
CHARLES LLOYD & THE MARVELS
I LONG TO SEE YOU
Blue Note
Το νέο άλμπουμ του αιωνίως νεανία σαξοφωνίστα - φλαουτίστα, πρώτη του συνεργασία με τους Bill Frisell, Greg Leisz, κιθάρα, pedal steel αντίστοιχα, περιλαμβάνει φολκ τραγούδια ταυτισμένα με κινήματα διαμαρτυρίας ("Masters Of War", "All My Trials", "La Llorona", "Oh Shenandoah"), δύο παλαιότερα του Lloyd ("Of Course Of Course", "Sombrero Sam") και τον ελεύθερο 16λεπτο modal αυτοσχεδιασμό τού "Barche Lamsel", high light του άλμπουμ. Κάποιες επιφυλάξεις αφορούν μια συνολική τάση επιβράδυνσης, που φλερτάρει κάποτε με την κατατονία. Ωστόσο, λειτουργεί στο "Αll My Trials", αναδεικνύοντας τον λυρισμό του, ενώ η ψυχεδελική modal blues εκδοχή του "Masters Of War" είναι ένα καζάνι που βράζει. Το "La Llorona" είναι προτιμότερο σ' αυτή εδώ την blues march βερσιόν από την κουρασμένη, αποδομητική που ο Charles Lloyd του είχε επιφυλάξει στο άλμπουμ «Mirror». Ανεβαστικό και το "Sombrero Man", με ελαφρά απόκλιση από το latin feeling. Οι φωνητικές, τέλος, συμμετοχές των Willie Nelson και Norah Jones ακούγονται ως εκπλήρωση κάποιας ανειλημμένης υποχρέωσης.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
BLACKBIRD - THE BEATLES ALBUM
Είναι ο φόρος τιμής του Μαυροβούνιου κλασικού κιθαρίστα Milos Karadaglic στους Beatles, των οποίων το τραγούδι “Yesterday” το διδάχθηκε όντας σπουδαστής στη London Royal Academy. Τώρα, με τον τέταρτο σόλο δίσκο του, διαλέγει συνθέσεις των Σκαθαριών καλώντας γνωστούς μουσικούς και τραγουδιστές σε μια ιδιότυπη ερμηνεία των έργων. Για παράδειγμα, το “Let It Be” ακούγεται από τον τζαζ αοιδό Gregory Porter, ενώ στο “She’s Leaving Home” φωνητικά κάνει η Tori Amos. Επίσης, στο “Michelle” τσέλο παίζει ο κλασικός Steven Isserlis και στο ακροτελεύτιο κομμάτι “Lucy In The Sky With Diamons” , η Anoushka Shankar έχει το μικρόφωνο. Τέλος, ο δίσκος ηχογραφείται στο διάσημο Studio 2 στο Abbey Road του Λονδίνου, με τους μουσικούς να χρησιμοποιούν μερικά από τα μικρόφωνα των Beatles...
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
NEW ZERO GOD
SHORT TALES & TALL SHADOWS
Ανεξάρτητη παραγωγή
Με μια δεκαετή πορεία ήδη στην πλάτη τους, χώρια τη συμμετοχή των μελών σε μπάντες από τη δεκαετία του ’80 κιόλας, οι New Zero God βαδίζουν με σταθερά βήματα σ’ έναν δικό τους δρόμο μέσα στο σύγχρονο γίγνεσθαι της εγχώριας μουσικής σκηνής. Ανέκαθεν φλέρταραν με τον σκοτεινό ήχο και τους γοτθικούς χρωματισμούς του και στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται κι εδώ, στο τρίτο κανονικό τους άλμπουμ. Αν υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί τη δουλειά τους αυτή σε σχέση με τις προηγούμενες, είναι η έμφαση στη θεατρικότητα της ερμηνείας του τραγουδιστή και άτυπου μπροστάρη του γκρουπ Μιχάλη Πούγουνα, που έρχεται να κουμπώσει με τις νεοκυματικές ηχητικές προτάσεις της μπάντας. Ξέρουν καλά να φλερτάρουν με το παρελθόν (τους) και να ηχούν απόλυτα σύγχρονοι κι ίσως αυτή τη φορά οι απανταχού φίλοι του ήχου που πρεσβεύουν στο εξωτερικό τους ανακαλύψουν, κάτι που εδώ και καιρό είναι στα πρόθυρα να συμβεί.
ΜΑΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
NIGHT KNIGHT
GOD IS A MOTHERFUCKER
INNER EAR
Οι Night Knight είναι το προσωπικό project του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου, ντράμερ των Planet Of Zeus και γνωστού από τις συνεργασίες του με αρκετά ονόματα της σύγχρονης ελληνικής σκηνής, με τη σύμπραξη τριών άλλων μουσικών, δύο κιθαριστών και ενός μπασίστα, οι δύο εκ των οποίων είναι εξίσου γνωστοί και δραστήριοι στον χώρο τους όσο και ο ίδιος. Υπό τον επιτηδευμένα προκλητικό τίτλο του, το ντεμπούτο τους... «ροκάρει» απροκάλυπτα, όχι μόνο αποτίοντας φόρο τιμής αλλά και ανατρέχοντας σε όλη τη μέχρι τώρα Ιστορία του ιδιώματος, με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές να ηχεί απρόσμενα και υπερβολικά συντηρητικό. Το σύνολο πάντως είναι αρκετά ευχάριστο και θα ήταν ακόμα περισσότερο αν είχε υπάρξει περισσότερη αυστηρότητα στην επιλογή του υλικού και άρα μικρότερη διάρκεια.
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
THE RIBBONS OF EUPHORIA
THE RIBBONS OF EUPHORIA
Να λοιπόν που μια τυχαία συνάντηση μπορεί να μετατραπεί σε μια εξαιρετική μουσική ανακάλυψη. Καθώς ήμουν σε ένα δισκάδικο στην περιοχή του Ψυρρή, γνώρισα τα μέλη μια μπάντας που καταπιάνονται με την ψυχεδέλεια και την progressive rock που άνθισε στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στη δεκαετία του '70. Η βάση της μουσικής τους προέρχεται από τα Rhythm 'n' Blues και Blues Rock των 60’s. Αμετανόητοι νοσταλγοί των '60s και '70s, οι Ribbons of Euphoria έγραψαν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους (που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την DDR), οδηγούμενοι από τις διαφορετικές εμπειρίες και επιρροές των μελών τους. Συνδυάζουν αυτά τα στοιχεία δημιουργώντας δομημένα μουσικά κομμάτια, εκμεταλλευόμενοι παράλληλα την ελευθερία του ρυθμικού και μελωδικού αυτοσχεδιασμού. Κυκλοφορεί αποκλειστικά σε βινύλιο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
ROKIA TRAORÉ
NE SO
Η Rokia Traore είναι μια σπάνια ορχιδέα που φύτρωσε στο Mali, μία από τις πιο γόνιμες μουσικά περιοχές της αφρικανικής ερήμου, και άνθισε στα βόρεια της Γηραιάς Ηπείρου.
Τρία χρόνια μετά το δυναμικό «Beautiful Africa” βλέπει την πατρίδα της να καταρρέει από τον εμφύλιο, ανθρώπους που έτσι κι αλλιώς δεν είχαν και τόσο φωτεινό παρόν να αντικρίζουν κατάματα ένα ακόμη χειρότερο μέλλον. Το «Ne So”, είναι ένας δίσκος καταγγελία για όσα συμβαίνουν γύρω της, για τον πόλεμο, τον ρατσισμό, την απώλεια. Και μαζί ένα ταξίδι μύηση του ακροατή στην ατμόσφαιρα, στις τελετουργίες και στον μυστικισμό, στην άνυδρη γη και στο χάδι των μουσώνων, στη γενέτειρα του πρώτου ανθρώπου.
Μελαγχολικές σκιές από κιθάρες και ngoni αγκαλιάζουν τη λεπτεπίλεπτη, φωνή της, άλλοτε ρυθμικά στη μητρική της διάλεκτο, άλλοτε ποιητικά στα γαλλικά, ενόσω τα μονότονα ρυθμικά κρουστά και τα ανήσυχα ριφς των lute, αν και μοιάζουν να την απογυμνώνουν από κάθε συναίσθημα, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως πίσω της κρύβεται μια βραδυφλεγής βόμβα.
ΚΑΛΛΗ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ
BARBARA BARBARA, WE FACE A SHINING FUTURE
Caroline International
Ασκήσεις επί πίστας και λυτρωτικά μάντρα, οδηγός στα σκοτεινά δωμάτια κατεστραμμένων μυαλών, ψυχών, κορμιών, ένας δίσκος παγίδα: τη μια στιγμή σε οδηγεί σε έναν παραληρηματικό χορό και την άλλη σε αφήνει να λικνίζεσαι εκστατικά, άδειος από σκέψεις.
Οι Karl Hyde και Rick Smith παίζουν εδώ και χρόνια κρυφτούλι με την ποπ, την απογυμνώνουν από την ανάλαφρη ευτυχία, την μπολιάζουν με μπόλικη techno και στιβαρά φωνητικά, την περιβάλλουν με μια αρτίστικη ομίχλη που κρύβει μέσα της το πνεύμα του Gary Numan και των Kraftwerk.
Ο δίσκος, είναι περίπου σαν τη Δευτέρα Παρουσία. Μπορεί και να πιστεύεις στη λύτρωση, μπορεί και όχι. Μπορεί να φοβάσαι την κόλαση και μπορεί να ονειρεύεσαι να καείς σ’ αυτήν. Μπορεί να νιώθεις ότι θέλεις να πετάξεις, όμως κάτι σε κρατάει σφιχτά δεμένο στο έδαφος.
Σε 180άρι βινύλιο και CD που περιέχει σε booklet το artwork δημιούργημα της κολεκτίβας Tomato που συν-ίδρυσαν το '91.
ΚΑΛΛΗ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ
VICTORY COLLAPSE
Το «Atlas» είναι ένας δίσκος που σε πιάνει από τον γιακά, σε βάζει κάτω και σου αλλάζει τον αδόξαστο… Οι Victory Collapse μας αποδεικνύουν ότι υπάρχουν εγχώρια σχήματα που διαθέτουν νεύρο, ψυχή και ακούσματα…
Από το εναρκτήριο «The Lightning», το άλμπουμ σου θέτει ξεκάθαρα ότι αν ψάχνεις έναν δίσκο για να περάσει η ώρα σου, καλά θα κάνεις να βάλεις κάτι άλλο. Αυτό το ηλεκτρικό κρεσέντο, που ανακατεύει στα αυτιά σου τις Savages, τους Birthday Party, τους Stooges, το surf και το rockabilly, το βρετανικό punk και dark wave, σου δίνει 38 και κάτι λεπτά πηγαίας ανακεφαλαίωσης των ήχων που σφράγισαν την πιο ατόφια πλευρά του rock ’n’ roll των τελευταίων δεκαετιών, σε μια εκδοχή αποτίμησής τους στο σήμερα.
Παραμορφωμένα μπάσα, κιθάρες σε συναγερμό και ρυθμικό σφυροκόπημα που θυμίζει τους Big Black, “στάσεις» στοχασμού, σαν το «Cold Spring» με τις γκαραζιέρικες – surf κιθάρες του, και ψυχεδελική διάσταση είναι στοιχεία μιας δουλειάς που σέβεται τόσο τον εαυτό της ώστε να επιλέξει την αυτοέκδοση σε μια εποχή κρίσης και αναζήτησης του μέλλοντος της δισκογραφίας.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΣ
FLORIAN WEBER TRIO
CRISS CROSS
Enja - A & N
Γνωρίσαμε τον Florian Weber από την προηγούμενη δεκαετία με τους, όχι σπουδαίους, Minsarah Trio και τα άλμπουμ που ηχογράφησαν με τον Lee Konitz. Ο νέος ακόμη, 39 χρόνων, πιανίστας έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο. Στο «Criss Cross», ο ίδιος (πιάνο, Fender Rhodes) και οι Donny McCaslin (τενόρο σαξόφωνο), Dan Weiss (ντραμς) επιχειρούν μια σύζευξη ετερόκλητων προσωπικοτήτων: Thelonious Mοnk ("Ruby My Dear", "Four In One", "Round Midnight" κ.ά) και Bill Evans, ("Time Remembered", "Since We Met", "TTTT" κ.ά.). Τα δύο icons προσεγγίζονται από την οπτική γωνία της ευρωπαϊκής (jazz αλλά και κλασικής, ιδίως σύγχρονης) μουσικής παράδοσης, συμβατής βέβαια κυρίως με τον Evans. Η μουσική του Monk ως επί το πλείστον "στρογγυλεύει", χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της δουλειάς στο ελάχιστο: εντυπωσιακές όσο και ουσιαστικές μεταμορφώσεις, αρμονικές / μελωδικές παρεμβάσεις, ελαχιστοποίηση της κυριαρχίας του beat και αντιστικτικοί διάλογοι, μια γοητευτικά περιπετειώδης ambience διατρέχει το project στο σύνολό του.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
Ο Σούλης Λιάκος στιχουργεί - συνθέτει, ο Νίκος Ζιώγαλας κανονίζει τις φωνοδοσολογίες, οι Greeklish Babylon (Τόλιος, Συνοδινός, Ζαδές) και οι Λαμπρόπουλος, Τρανουδάκης ανακατεύουν σε μια ηχητική γαρνιτουροπαραγωγή του Παύλου Συνοδινού το υλικό που αποτελεί το πρώτο δισκογραφικό βήμα των Ευτυχομανία.
Ευτυχές το γεγονός δίχως άλλο, μια και αυτό το παγανοβουκολικό ska rock project φέρνει το rock και το ska άλλοτε σε εκρηκτικές ("Mάλγαρα") και άλλοτε σε ψυχεδελικές ("Religious") συγχωνεύσεις, με την πολύηχη παράδοση των Βαλκανίων, της Ανατολής και της Μεσογείου. Άλμπουμ με δυναμισμό, ζωντάνια και «φευγάτα» παιξίματα, είναι ένα μωσαϊκό ήχων, φτιαγμένο με μεράκι και γνώση. Στίχοι επηρεασμένοι από τον σαρκασμό της δημοτικής παράδοσης, συνδυασμένης με σύγχρονους protest προσανατολισμούς, όπως στο "Κρατσνούν" για παράδειγμα ή το "Χειραφέτηση". Με το Ευτυχομανία μπορείς να χορέψεις και να «ταξιδέψεις», να γλεντήσεις και να στοχαστείς.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΣ
ΜΑΡΙΑ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗ
ΤΥΡΚΟΥΑΖ
MINOS EMI
Αν η μεγαλύτερη κόρη του Λουκιανού Κηλαηδόνη και της Άννας Βαγενά, η Γιασεμή, κληρονόμησε το υποκριτικό ταλέντο της μητέρας τους, η μικρότερη, η Μαρία, αν και σπούδασε κάτι εντελώς διαφορετικό, με το οποίο συνεχίζει να ασχολείται, δείχνει ότι θα ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα τους στη μουσική. Και όχι άδικα, αν κρίνουμε από το πρώτο album της... Σαφέστατα υπάρχουν αρκετά σημεία που θυμίζουν το ύφος του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο «Τυρκουάζ», κάτι που όχι μόνο θα ήταν λίγο παράδοξο αν δεν συνέβαινε αλλά και το υπογραμμίζει η ίδια η Μαρία δηλώνοντας πόσο εκτιμά και θαυμάζει τη μουσική του. Ήδη όμως από το ξεκίνημά της παρουσιάζει ένα προσωπικό και αρκετά ολοκληρωμένο ύφος, με ηλεκτρικά στοιχεία rock, λιγότερο jazz μα και ακουστικής μπαλάντας. Τραγούδια με μουσική φρεσκάδα, στίχο βιωματικό, κάποτε νοσταλγικό, που όμως τον διατρέχει συνεχώς ένα απελευθερωτικό αν και πικρό –και όχι σκωπτικό όπως του Λ. Κηλαηδόνη– χιούμορ και τα οποία αποδίδει με μια φωνή που δεν διεκδικεί μεν υψηλές ερμηνευτικές δάφνες, αλλά είναι απολαυστικά ανεπιτήδευτη και δροσερή. Το τρυφερό αλλά και με ένα αμοιβαίο συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού ντουέτο με τον πατέρα της στο «Εγώ Θα Σ’ Αγαπώ Και Μη Σε Νοιάζει» του Γιώργου Μουζάκη συμπληρώνει ένα από τα πιο σεμνά, «αθόρυβα», αλλά εντέλει και αξιοπρόσεκτα ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων.
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Έχοντας διακριθεί στην 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, ο Γιώργος Μητρογιαννόπουλος έρχεται με τον πρώτο του δίσκο να κάνει μια αξιοπρεπέστατη κατάθεση στη σημερινή ελληνική τραγουδοποιία. Δίχως να ξεφεύγει από τα καλώς ή κακώς ενοούμενα στεγανά του λόγιου τραγουδιού, ο δημιουργός έχει αρχίσει ήδη να κατακτά ένα προσωπικό συνθετικό, στιχουργικό, ενορχηστρωτικό και –λιγότερο– ερμηνευτικό ύφος. Αυτό που τον διακρίνει και λογικά θα οδηγήσει σε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον είναι η άνεσή του να κινείται, κάποτε ακόμα και στο ίδιο τραγούδι, ανάμεσα σε πολύ διαφορετικά ιδιώματα. Στη δεόντως τολμηρή θεώρησή του οφείλεται, και βεβαίως καταχωρείται στα θετικά του, το ότι τον δίσκο κλείνει ένα όμορφο jazz τραγούδι με αγγλικούς στίχους που έγραψε και ερμηνεύει η συμμετέχουσα στα υπόλοιπα Γεωργία Κοκορίγκου.
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
ΠΕΤΡΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ
Protasis music
Με ένα ολοκαίνουργιο άλμπουμ επιστρέφει στον χώρο της δισκογραφίας ο Πέτρος Σαριδάκης, που έκανε το ντεμπούτο του με το 2004 με την πρώτη προσωπική του δουλειά «Του δικτάμου το χρώμα» και ακολούθησε το 2007 το «Ένα παλιό μου όνειρο» σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Μαρκογιαννάκη και το 2010 το album «Από τη ρίζα στην κορφή». Εδώ είναι το τρίτο κατά σειρά album, εκτός των συμμετοχών σε άλλες δισκογραφικές δουλειές. Το «Νάμι» είναι ένας διαρκής αγώνας για δικαίωση, για αποδοχή και ένταξη στην κοινωνική ζωή ενός τόπου. Εν προκειμένω, στην κρητική κοινωνία, όπου η φήμη, καλή ή κακή, εξαρτάται σε ένα μεγάλο μέρος από την ηθική στάση κάθε ανθρώπου. Περιλαμβάνει τέσσερα καινούργια τραγούδια και δύο διασκευές που συνδέονται μεταξύ τους γύρω από το «Νάμι».
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
ΤΟΛΗΣ ΦΑΣΟΗΣ
HAPPY TO BE HERE
Feelgood records
Οι Sharp Ties ήταν αναμφίβολα μία από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις της αγγλόφωνης ροκ σκηνής, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι συναυλίες τους ήταν sold–out. Το κομμάτι τους “Get That Beat”, από το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ, ακουγόταν παντού και μαζικά σε ετερόκλητα μαγαζιά και σε διαφορετικούς χώρους. Χαρακτηριστική φιγούρα του συγκροτήματος ο τραγουδιστής τους Τόλης Φασόης, ο οποίος ήταν μεγαλωμένος στη Νότια Αφρική και μιλούσε άψογα αγγλικά, όμως αυτό δεν ήταν το μόνο που τον ξεχώριζε από τους "συναδέλφους" του. Εδώ επιστρέφει δισκογραφικά με έναν funk - rock δίσκο που οι συνθέσεις του στέκονται αξιοπρεπέστατα. Ένας δίσκος που σε καμία περίπτωση δεν απευθύνεται σε νοσταλγούς, αλλά σε όσους αναζητούν καινούργια πράγματα στον χώρο της funk-rock μουσικής.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
BΑΣΙΛΗΣ ΦΛΩΡΟΣ
ΑΛΜΑΓΕΣΤΗ ΕΝΟΣ ΧΑΜΑΛΗ
Δεύτερη δισκογραφική δουλειά για τον τραγουδοποιό Βασίλη Φλώρο, που, μετά τον δίσκο «Στις όχθες της Αυγής», επιστρέφει με την «Αλμαγέστη ενός χαμάλη», όπου ερμηνεύει ο ίδιος τα περισσότερα τραγούδια, αλλά συναντάμε και άλλους ερμηνευτές (Δημήτρης Μυστακίδης, Ασπασία Στρατηγού, Μαρίνα Δακανάλη και Κατερίνα Αναγνώστου). Αξίζει να σημειώσουμε κάτι εδώ: Δεν έχουμε να κάνουμε με ακόμα έναν έντεχνο δίσκο κι ας μην κάνει «κρότο» ο Φλώρος στο πέρασμά του. Το άλμπουμ αυτό είναι δουλεμένο σπιθαμή προς σπιθαμή με απίστευτη μαστοριά, μια και συνδέει μοναδικά την παράδοση και το λαϊκό τραγούδι με τη λόγια μουσική.
Σπουδαίοι μουσικοί βρίσκονται σε αυτό το άλμπουμ, υποστηρίζοντας στο μέγιστο τα τραγούδια: Κυριάκος Γκουβέντας, Δημήτρης Μυστακίδης, Γιάννης Αλεξανδρής, Λουκάς Μεταξάς, Δημήτρης Τσεκούρας, Χάρης Λαμπράκης, Κυριάκος Ταπάκης, Αποστόλης Βαγγελάκης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
ΑΛΜΠΟΥΜ ΑΝΑΦΟΡΑΣ
SIMON AND GARFUNKEL
PARSLEY, SAGE, ROSEMARY AND THYME
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘60η Αμερική είναι ένα καζάνι που βράζει. Ο πόλεμος του Βιετνάμ είναι στο απόγειό του και ο στρατηγός Westmoreland δηλώνει σίγουρος για τη νίκη των ΗΠΑ. Είναι 1967 και είσαι έφηβος. Η ακμή είναι πάντα το ίδιο ενοχλητική και οι ονειρώξεις σου μη ελεγχόμενες, το πρωί τρέχεις σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις, αλλά το βράδυ στα σινεμά παίζεται ο «Πρωτάρης» και δεν μπορείς ακόμη να ξεχωρίσεις αν ανατριχιάζεις από λαγνεία, από άδολη αγάπη ή απλά επειδή ακούς το «Scarborough Fair».
Οι Simon and Garfunkel ήταν ήδη ένα πολλά υποσχόμενο ντουέτο. Αυτό που έκανε τη διαφορά σε αυτό, το τρίτο τους άλμπουμ, ήταν ο ολοκληρωτικός έλεγχος του Paul Simon και του Roy Halee στη δημιουργία του. Ο πήχης, ήδη, έχει μπει πολύ ψηλά.
Σε μια εποχή που η προσπάθεια του Dylan να απελευθερώσει τη folk από τη βαρύτητα της παράδοσης προσθέτοντάς της ηλεκτρισμό αποδοκιμάζεται έντονα, το «Parsley, Sage, Rosemary and Thyme» μοιάζει λίγο με αγώνα σε ανώμαλο δρόμο. Αυτό που είχε στο μυαλό του ο Paul Simon ήταν στην πραγματικότητα ένα παιχνίδι ενάντια στις αυστηρές φόρμες και στην ακαμψία, μια κατά μέτωπο επίθεση στις ζοφερές σκιές που κρύβονται πίσω από την αθωότητα της νιότης, της μουσικής, των ανθρώπινων σχέσεων, της ρετουσαρισμένης καθημερινότητας.
Ο δίσκος, πίσω απ’ τη φαινομενική του απλότητα και την απατηλά χαρούμενη διάθεση, αντικατοπτρίζει την υφέρπουσα ανησυχία των καιρών, την επίγνωση ότι η ζωή έχει όρια, την αίσθηση της ευτυχίας τού να είσαι απλά ζωντανός. Οι μελωδικές φόρμες σπάνε το στενό πλαίσιο σε αλλεπάλληλες ηχητικές επιστρώσεις, περικυκλώνονται από το δυσοίωνο μπάσο της Carol Kaye, ταξιδεύουν παρέα με ανελέητα μελωδικές κιθάρες, αέρινα καμπανάκια και σχεδόν εκστατικά κρουστά πλάι στις αντιπολεμικές αναφορές και στην αγωνία της Οδύσσειας μέχρι τη στιγμή της επιστροφής στην πατρίδα. Τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα σε έναν σοφό παραλληλισμό με το δελτίο ειδήσεων σαρκάζουν τη ματαιότητα της χριστιανικής διδασκαλίας, τα πάντα στο άλμπουμ έχουν δύο όψεις: είναι αυθάδικα και μαζί ανέκφραστα, βρίθουν απ’ τη φρεσκάδα της νιότης και τη σοφία των παλιών, είναι μελωδικά και ταυτόχρονα αιχμηρά, αδυσώπητα ποιητικά και αφόρητα ρεαλιστικά.
Οι Simon and Garfunkel έκαναν πριν από αυτό αλλά και μετά μεγάλες επιτυχίες, όμως το «Parsley, Sage, Rosemary and Thyme» παραμένει αξεπέραστο, ανησυχητικά επίκαιρο και αφοπλιστικά υπέροχο, το πετράδι του στέμματος στην κοινή τους καριέρα.
ΚΑΛΛΗ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ
