Μπορεί ένα όνειρο να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου για πάντα; Τι μπορεί να μας βγάλει από τον εφιάλτη που ζούμε; Πώς από την αυτοκαταστροφική μανία μπορούμε να περάσουμε στη δημιουργικότητα; Κομβικά ερωτήματα που μπλέκονται περίεργα και αποκαλυπτικά μέσα από το κείμενο του Φ. Ντοστογέφσκι που ανεβάζει ο Θωμάς Κινδύνης στις Μορφές Έκφρασης, σε σκηνοθεσία της Άννας Τζίμα.
Γραμμένο το 1877, «Το όνειρο ενός γελοίου» αποτελεί ένα αριστούργημα γραφής και πλοκής που οδηγεί τον θεατή βήμα - βήμα από έναν κόσμο εχθρικό για τον άνθρωπο, κενό από αξίες και ιδανικά, έναν κόσμο που βρίσκεται στο ζενίθ της αυτοκαταστροφικής του μανίας, στην άλλη πλευρά - εκεί όπου η ζωή είναι γεμάτη, η ευτυχία πηγάζει από την αγάπη που κρύβουμε μέσα μας και ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνεί, να νιώθει, να χαίρεται που υπάρχει και να ζει αληθινά.
“Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι με το έργο του προσπαθεί να αφυπνίσει τους συνανθρώπους του και τους προσφέρει τη λύση για τα βάσανά τους μέσα από την αγάπη και την επικοινωνία” τονίζει ο Θωμάς Κινδύνης, που επιστρέφει μετά από τρία χρόνια στη σκηνή του θεάτρου.
Επί μιάμιση ώρα ο Θ. Κινδύνης, μαθητής του Δ. Ροντήρη, γελάει, πονάει, χαίρεται, βιώνει την τρέλα πάνω στη σκηνή με την ίδια συγκίνηση και ιερότητα, σαν την πρώτη φορά που ανέβηκε στο σανίδι, και το μεταδίδει. Χάρη και στη σκηνοθετική ματιά της Άννας Τζίμα ο μονόλογος χάνεται και γίνεται μια ολοκληρωμένη παράσταση που την απολαμβάνει ο θεατής σαν να συμμετέχει ολόκληρος θίασος.
“Το ζητούμενο ήταν να γίνει το κείμενο του Ντοστογιέφσκι τρισδιάστατο. Ο ήρωας να πάρει σάρκα και οστά και η εσωτερική του περιπέτεια να μπορεί να μεταδοθεί στον θεατή όχι μόνο μέσα από τον λόγο αλλά και μέσα από τη δράση, καθώς θεωρώ ότι όλο αυτό το εσωτερικό σύμπαν αντικατοπτρίζει τη δράση του ήρωα στη ζωή ή και ανάποδα, μιας και το ένα αλληλεπιδρά συνεχώς με το άλλο” λέει στην “Αυγή” η Άννα Τζίμα και ως αποτέλεσμα αυτό επετεύχθη με τη χρήση της τεχνολογίας, των νέων μέσων και της τεχνικής των ανθρώπινων ολογραμμάτων.
“Η ανθρώπινη κοινότητα δεν περνάει για πρώτη φορά κρίση. Στο διάβα των αιώνων μπορούμε να επισημάνουμε τόσες και τόσες και άλλες τόσες, και περισσότερες ίσως, καταστροφικές ενέργειες και δράσεις. Σ’ όλη αυτή την ανθρώπινη περιπέτεια κατά διαστήματα εμφανίζονται φωτεινά μυαλά, καταπληκτικές πνευματικές οντότητες που προσπαθούν να μας αφυπνίσουν, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα το μίσος μας, την κακοβουλία μας, την αχαριστία μας και άλλα παρόμοια. Ένας τέτοιος μύστης πιστεύω ότι ήταν και ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι” μας εξηγεί ο Θωμάς Κινδύνης.
Όσον αφορά το μήνυμα που εισέπραξε ο ίδιος μέσα από το κείμενο, ο Θωμάς Κινδύνης σημειώνει: “Το μήνυμα που εισέπραξα είναι ότι ο άνθρωπος, παρ’ όλο τον ύπνο του και την ενστικτώδη αντίδρασή του, έχει ανάγκη βοήθειας και η βοήθεια που κυρίως αναζητά είναι πνευματική. Η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν προοδεύσει σε απίστευτο βαθμό και σαφώς διαγράφουν τη μοίρα και το μέλλον του σύγχρονου ανθρώπου, όμως δυστυχώς η ανθρωπότητα έχει μείνει απίστευτα πίσω ως προς την πνευματική της ανάπτυξη. Αυτό ακριβώς διαισθανόταν 140 χρόνια πριν ο Ντοστογιέφσκι και το συγκεκριμένο έργο του είναι ένα καμπανάκι που σημαίνει αυτόν τον τεράστιο κίνδυνο”.
