Στον χώρο μιας από τις παλαιότερες βιοτεχνικές και εμπορικές επιχειρήσεις στο χώρο της επεξεργασίας νημάτων και παραγωγής ειδών passementerie, της βιοτεχνίας Μέντη, Πολυφήμου 6 στα Κάτω Πετράλωνα, όπου στεγάζεται η δωρεά στο Μουσείο Μπενάκη, ανάμεσα σε γαλόνια, τρέσες, σιρίτια, κορδόνια, φούντες και πολλά άλλα, εγκαινιάζεται απόψε στις 8 μ.μ. η έκθεση déshabillé της διεθνούς εικαστικού Μαρίας Λοϊζίδου σε επιμέλεια του Yves Sabourin.
"Η Λοϊζίδου παρουσιάζει ένα καλειδοσκόπιο της δουλειάς της πάνω στα οικεία και φορεμένα ενδύματα του Μπενάκη, μέσα από τα υλικά, τα χρώματα, τις εκπληκτικές στρώσεις και τους τολμηρούς συνδυασμούς, τον πλούτο της ομορφιάς που μπορεί να μας κάνει να αναθεωρήσουμε ό,τι γνωρίζαμε για το ρούχο -μια ευεργετική σύγχυση, καθώς μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι το ένδυμα φέρει έναν συμβολισμό, τόσο αισθητικής όσο και ταυτότητας" αναφέρει ο επιμελητής για την έκθεση Déshabillé, που “καθίσταται ο ιδεώδης σύνδεσμος για να διαπιστώσουμε τη σημασία που αποκτούν οι άνθρωποι μέσα από τη ζωή τους, την εμφάνισή τους, και τη μοίρα τους, όπου τα ρούχα διαδραματίζουν έναν ουσιαστικό ρόλο".
Η εικαστικός μέσω εγκαταστάσεων συγκεντρώνει με τον δικό της τρόπο υλικό ενός παρελθόντος χρόνου που συνοδεύεται από ήχους μηχανών της βιοτεχνίας σε λειτουργία.
Η βιοτεχνία Μέντη επαναλειτούργησε από το Μουσείο Μπενάκη σε Κέντρο Διατήρησης Παραδοσιακών Τεχνικών Κλωστοϋφαντουργίας, μέσα από την ανάγκη ανάδυσης χώρων που παράγονται από συνθήκες κρίσης, επιδιώκοντας την έναρξη μιας νέας κοινωνικής συζήτησης.
Όπως σημειώνει ο επιμελητής, "η έκθεση αναφέρεται στην αδιαμφισβήτητη υποχρέωση, όχι απλώς τη δυνατότητα, που έχει κανείς για ατομική έκφραση ώστε να υπάρξει. Η στάση αυτή επιτρέπει στη Μαρία Λοϊζίδου να διατηρεί μια ανοιχτή ματιά απέναντι σ’ αυτήν τη μη αναμενόμενη, ωστόσο ρεαλιστική και ακόμα σύγχρονη γκαρνταρόμπα, τη γεμάτη από φούστες, μπλούζες, πουκάμισα, φορέματα, πλεκτά και αξεσουάρ, αλλά και πιέτες, θηλιές, μοτίβα γεωμετρικά και φλοράλ, μαντίλια βαμβακερά, δαντέλες, κεντήματα, κοσμήματα, και όλους τους τόνους χρωμάτων, χωρίς ευτυχώς να παραμερίζονται οι τόνοι του λευκού και του μαύρου. Το φαντασιακό αυτό ντεφιλέ αντλεί το ρυθμό του από τα κηδεμονικά, αυθεντικά ταγιέρ της Όλγας, της μητέρας της, που διατήρησε τόσο καλά την παράδοση".
