Ανδρικές και γυναικείες μορφές, ολόσωμες στην πλειονότητά τους, καλύπτουν τα 31 μεγάλων διαστάσεων πορτρέτα σε λάδι που συγκροτούν την έκθεση έργων του Στέφανου Δασκαλάκη, που με τίτλο Άνθρωποι εγκαινιάζεται αύριο στο κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη.
Έργα φιλοτεχνημένα από τις από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μέχρι σήμερα, παρουσιάζονται για πρώτη φορά συγκεντρωμένα στο κοινό. Αποτελούν συνέχεια μιας σταθερής εικαστικής πορείας που κινείται με άξονα τη ζωγραφική με μοντέλο, έμψυχο ή άψυχο, στον κλειστό χώρο του εργαστηρίου.
Είτε ζωγραφίζει εσωτερικά δωματίων, όπως τα έργα του της δεκαετίας του '80, είτε μεγάλες νεκρές φύσεις που χαρακτήρισαν την επόμενη δημιουργική δεκαετία του είτε ανθρώπινες μορφές, ο καλλιτέχνης παραμένει αγκυρωμένος στην απτή πραγματικότητα που έχει μπροστά του. Όχι γιατί επιδιώκει την πιστή αναπαράστασή της αλλά γιατί μέσα από αυτήν αντλεί μιαν άλλη, εσωτερική πραγματικότητα.
Πρόκειται για μια ζωγραφική που δεν ασκείται ερήμην του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντί του, αλλά που προκύπτει μέσα από μια δημιουργική διαδικασία αλληλεπίδρασης: των βλεμμάτων, των χρόνων, των υλικών.
Μέσα από την αγάπη του καλλιτέχνη για την ίδια την ύλη της ζωγραφικής, η οποία έχει έντονη παρουσία σε πολλά από τα πορτρέτα αυτά, με την παχιά πάστα λαδιού, οι ζωγραφισμένες μορφές μετασχηματίζονται σε υπαρκτές σωματικές παρουσίες, που αιωρούνται μεταξύ φυσικού και ζωγραφικού.
Όμως, η ζωγραφική του Δασκαλάκη, με τον έντονο ρεαλισμό της, όπως σημειώνει η τεχνοκριτικός Ελισάβετ Πλέσσα, «δεν είναι ευχάριστη, ούτε καθησυχαστική». Η εξπρεσιονιστική ένταση με την οποία ο καλλιτέχνης ανασύρει το αντικείμενό του τον οδηγεί σε μια απεικόνιση που τελικά το παραμορφώνει, μια απεικόνιση που «γδέρνει το μάτι και το χέρι και την ψυχή εκείνου που την αντικρίζει», θυμίζοντας πως η ρεαλιστική απεικόνιση του κόσμου μπορεί να είναι ό,τι το πιο μη ρεαλιστικό...
O Στέφανος Δασκαλάκης («ζωγράφο της οράσεως και των παραστάσεων», τον χαρακτηρίζει ο Παναγιώτης Τέτσης) γεννήθηκε στον Πειραιά το 1952 και σπούδασε στην ΑΣΚΤ στο εργαστήριο του Γιώργου Μαυροΐδη. Το 1975 συμμετέχει στην Πανελλήνιο Έκθεση του Ζαππείου, ενώ στη συνέχεια φεύγει στη Γαλλία για σπουδές και παράλληλα εργάζεται ως βοηθός στο εργαστήριο του Τσαρούχη, η ζωγραφική του οποίου τον γοητεύει. Το 1982 θα πραγματοποιήσει την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα, στην Αίθουσα Συλλογή, παρουσιάζοντας έργα με κρεμασμένα σακιά από λινάτσα και αναποδογυρισμένες καρέκλες.
Το 1988, αφού έχει θητεύσει ως βοηθός του Λάκη Πατρασκίδη στην ΑΣΚΤ, θα φύγει ξανά, παρακολουθώντας το εργαστήριο του Leonardo Cremonini στο Παρίσι, όπου θα ζήσει μέχρι το 1995. Τότε είναι που αρχίζει να πειραματίζεται με την ανθρώπινη μορφή, ενώ με την επιστροφή του στην Αθήνα θα αρχίζει να ζωγραφίζει με μοντέλα, θεματολογία που σταδιακά θα κυριαρχήσει στη δουλειά του. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έργα του υπάρχουν σε μουσεία, δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.
Στο πλαίσιο της έκθεσης Άνθρωποι, που θα διαρκέσει έως τις 19 Ιανουαρίου, από τις εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη κυκλοφορεί κατάλογος στον οποίο περιλαμβάνεται σύντομη αναδρομή στο έργο του Στέφανου Δασκαλάκη με επιλογή από παλαιότερα έργα του, καθώς και κείμενα από τους Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, Ελισάβετ Πλέσσα, Λάκη Παπαστάθη, Παναγιώτη Τέτση, Γιάννη Τσαρούχη, Αλέκο Φασιανό.
