Προχθές το απόγευμα στάθηκαν στο σημείο όπου, οκτώ μήνες μετά τη δολοφονία του γιου τους, μια άλλη μάνα, η μητέρα του Παύλου Φύσσα, θρηνούσε τον χαμό του δικού της στο Κερατσίνι. Δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, όμως ο ίδιος πόνος τούς ενώνει, ο ίδιος πόνος ενώνει το Κερατσίνι με τη Λαλαμούσα, τη μικρή πόλη του Πακιστάν απ' όπου ξεκίνησε ο Σαχζάντ Λουκμάν, για να μπορέσει να στείλει λίγα ευρώ πίσω στο σπίτι και να ζήσουν λίγο καλύτερα οι γονείς του και τα 9 αδέλφια του, ώσπου τον σταμάτησαν οι μαχαιριές δύο νεαρών Ελλήνων, με τον έναν από τους δύο να έχει στην κατοχή του, σύμφωνα με την αστυνομία, δεκάδες προεκλογικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής.
Έφτασαν λίγες ώρες πριν από την έναρξη της πρώτης συνεδρίασης της δίκης για τη δολοφονία του 27χρονου γιου τους, στις 18 Δεκεμβρίου, με τη μάνα να επαναλαμβάνει σταθερά, ανάμεσα στα δάκρυά της: "ψάχνω το παιδί μου". Είκοσι χρόνια η μάνα αυτή καθάριζε σπίτια για να ζήσει τα 10 παιδιά της, μαζί με τον εργάτη πατέρα τους, που έφτιαχνε τούβλα.
Την Τετάρτη ξεκινά η δεύτερη συνεδρίαση, κατά την οποία αναμένεται να καταθέσουν. Υπενθυμίζουμε ότι η δικογραφία για τη δολοφονία ήταν μία από τις 32 δικογραφίες που είχε στείλει ο Ν. Δένδιας στον Άρειο Πάγο για τη Χρυσή Αυγή. Όλες αυτές τις ημέρες, οι γονείς του Σαχζάντ Λουκμάν, Σουκράν Μπιμπί και Χαντέμ Χουσεΐν, περπατούν στην πόλη όπου ο γιος τους ονειρευόταν και πάσχιζε για ένα καλύτερο αύριο. Μαθαίνουν όσα ο γιος τους τους έκρυβε για να μην ανησυχούν, για τις ρατσιστικές επιθέσεις, τον φόβο, τους τραυματίες συμπατριώτες τους, για την επίθεση που γλίτωσε μία εβδομάδα πριν από τη μοιραία νύχτα της 17ης Ιανουαρίου στο ίδιο σημείο.
Συναντήσαμε τους γονείς του Σαχζάντ μέσα στις ημέρες των γιορτών και με τη βοήθεια του προέδρου της Πακιστανικής Κοινότητας, Τζαβέντ Ασλάμ, μας μίλησαν για τον γιο τους, τον οποίο δυστυχώς γνωρίσαμε μέσα από το αστυνομικό δελτίο, όταν πια ήταν ήδη αργά.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗ ΖΩΤΟΥ
Μητέρα: "Από μικρό παιδί ήταν πολύ ευγενικός, πολύ ήρεμος, σεβόταν πολύ τον άλλον και, για μένα που είμαι μάνα του, δεν υπήρχε άλλο τέτοιο παιδί. Πάντα, όταν ζητούσα κάτι, το έκανε τρέχοντας, 'ναι, μάνα, τώρα αμέσως'. Ακούω τη φωνή του τώρα που δεν είναι εδώ, σαν να μου λέει 'ναι, μάνα, είμαι εδώ, έρχομαι'. Όταν μεγάλωσε επέμενε να πάει κάπου, γιατί είμαστε πολύ φτωχή οικογένεια. Πότε είχαμε να φάμε, πότε δεν είχαμε. Είχε και εννέα αδέλφια και ανησυχούσε, κάτι ήθελε να κάνει για να φέρει ένα κομμάτι ψωμί και γι' αυτό επέμενε να έρθει εδώ".
* Πήγε σχολείο;
Μητέρα και πατέρας: "Πέντε χρόνια πήγε σχολείο. Το αντίστοιχο του δημοτικού. Μετά το εγκατέλειψε. Έβλεπε όσα πράγματα έλειπαν από το σπίτι και είπε, δεν μπορώ να διαβάζω. Με ενοχλούν τόσο πολύ αυτά που λείπουν και δεν μπορώ να συνεχίσω. Μετά, όταν είδαμε ότι το μυαλό του πάει για να κάνει κάποια δουλειά, τον παρακαλέσαμε, του είπαμε: είσαι μικρό παιδί, δεν μπορείς να δουλέψεις ακόμη, κανείς δεν θα σε πάρει. Μας είπε πως ήθελε να γίνει ηλεκτρολόγος, γιατί ο ηλεκτρολόγος δίπλα μας βγάζει λεφτά και φέρνει στο σπίτι του τα πάντα, έχει τα απαραίτητα. Ύστερα αναγκαστήκαμε να τον βάλουμε σε αυτή τη δουλειά -ηλεκτρολόγος-, 4-5 χρόνια δούλεψε έτσι και έφερνε λίγα χρήματα στο σπίτι και ήταν πολύ χαρούμενος που κατάφερνε να φέρνει κάτι για το σπίτι. Μετά μου είπε, το 2007: Μαμά, θέλω να πάω έξω, και ο ξάδελφός μου είναι εκεί, και αυτός και άλλα παιδιά, και φέρνουν πιο πολλά λεφτά. Και μας ανάγκασε, κι εμείς λέγαμε δεν έχουμε τίποτα, πώς θα σου δώσουμε λεφτά για να πας έξω; Ούτε ξέρεις τι κατάσταση υπάρχει στα βόρεια. Και αναγκαστικά πήραμε δάνειο, αφού επί ενάμιση χρόνο μάς το έλεγε μέρα - νύχτα. Και τον στείλαμε εδώ".
* Πώς έφτασε στην Ελλάδα;
Πατέρας: "Με τον τρόπο που έρχονται όσοι δεν έχουν βίζα και εισιτήριο. Με τα πόδια, δηλαδή. Μέχρι το Ιράν πάνε με κάποιο τρένο ή λεωφορείο. Από την Τουρκία κάποια απόσταση με τα πόδια, και τελικά φθάνουν εδώ. Έτσι έφτασε ο Λουκμάν. Είχε κάποιους συγγενείς, ένα ξάδελφο, έναν θείο και κάποια άλλα παιδιά από οικογένεια. Μόλις ήλθε, λίγες ημέρες μετά, πήγε στην Πέτρου Ράλλη και κατέθεσε αίτηση ασύλου. Πήρε τη ροζ κάρτα και εκείνη την ημέρα μας πήρε τηλέφωνο. Ήταν χαρούμενος 'τώρα που έχω ένα χαρτί, τώρα θα βρω και δουλειά', έλεγε. Βρήκε δύο 'σπαστές' δουλειές, ηλεκτροκόλληση η μία και κάτι για κουρτίνες ή κάτι τέτοιο η δεύτερη. Ήταν πολύ χαρούμενος όταν βρήκε δουλειά. Μας εξήγησε γιατί ήταν χαρούμενος: τώρα μπορώ να στέλνω λεφτά, τώρα μπορώ να προσέξω τα αδέλφια μου, τα κορίτσια που έχουμε. Εμείς είχαμε μεγάλη στήριξη από τον γιο μας και λέγαμε ότι τελείωσαν τα προβλήματα του παρελθόντος που πότε είχαμε να φάμε, πότε όχι. Τώρα το παιδί μας μας στηρίζει και θα έλθουν καλύτερες ημέρες".
* Σας είχε μιλήσει για τις ρατσιστικές επιθέσεις; Φοβόταν ο ίδιος;
Πατέρας: "Το 2012, μας είπε μια φορά για ρατσιστικές επιθέσεις, για νεοναζί. Μετά μας τα έκρυβε γιατί ανησυχήσαμε πάρα πολύ και δεν μας έλεγε. Εμείς ακούγαμε από δεξιά και αριστερά διάφορα, όπως και από τον γαμπρό μας, και ρωτούσαμε τον Λουκμάν, ο οποίος έλεγε: 'Μπαμπά, εντάξει, να μην ανησυχείς. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι καλοί, υπάρχουν μικρές φασαρίες, κάνουν κάποια πράγματα, αλλά οι πιο πολλοί είναι άνθρωποι καλοί'. Τώρα μάθαμε πιο πολλά για το πώς ήταν τα πράγματα τότε, πόσοι άνθρωποι χτυπήθηκαν, πόσοι δολοφονήθηκαν, και μας είπαν και άλλα. Ο γαμπρός μας μας είπε ότι, μία εβδομάδα πριν από τη δολοφονική επίθεση εναντίον του Λουκμάν, είχαν ξαναπροσπαθήσει. Δεν ξέρουμε αν ήταν οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι, αλλά τότε ο Λουκμάν είχε προλάβει να μπει στο σπίτι του εργοδότη του, γιατί κάπου εκεί είναι το σπίτι του. Ήταν με το ένα πόδι έξω, με το ένα μέσα, και τρέχοντας μπήκε στο σπίτι του εργοδότη".
* Ο εργοδότης έχει καταθέσει;
Τζαβέντ Ασλάμ: "Ο εργοδότης δεν κατέθεσε στην αστυνομία. Το είπα στα παιδιά, γιατί κρύβετε αυτά τα πράγματα; Μου λένε, φοβόμαστε. Το ξέρετε ότι 3-4 μήνες αργότερα η Χρυσή Αυγή επιτέθηκε στον θείο του; Πέντε ημέρες, έξι ημέρες, δεν μού είπε τίποτα, αλλά μια εβδομάδα μετά μού είπε ο πρόεδρος της λαϊκής και άλλος ένας. Αυτοί με ενημέρωσαν και πήγαμε τότε και κάναμε μήνυση στη ΓΑΔΑ. Ήταν πολύ φοβισμένοι, ο γαμπρός και ο θείος. Πάντα ξεκινούσε 2.30 τα ξημερώματα για να είναι στις 3.30 στο σπίτι του εργοδότη. Είχαν κανονισμένη ώρα, 3 φορές την εβδομάδα, 3.30 σπίτι του και από εκεί έπαιρναν το φορτηγό και πήγαιναν κάπου αλλού και έφερναν πορτοκάλια".
* Τι θα θέλατε να πείτε στο δικαστήριο; Στους Έλληνες;
Πατέρας: "Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους Έλληνες που μας στήριξαν έναν χρόνο. Ειδικά την Πακιστανική Κοινότητα και την ΚΕΕΡΦΑ. Ο Λουκμάν Σεχζάντ ήταν μεγάλο μας στήριγμα, χωρίς αυτόν είμαστε σε δύσκολη θέση. Ζητάμε από τον κόσμο στήριξη και ελπίζουμε το δικαστήριο να μας δώσει το δίκιο μας και δικαιοσύνη".
* Δική σας είναι η πρωτοβουλία για την εκδήλωση στη μνήμη του Παύλου Φύσσα την περασμένη Παρασκευή;
Πατέρας: "Ήταν πρωτοβουλία μας όταν μάθαμε ότι σκοτώθηκε και ο Παύλος Φύσσας. Εδώ μάθαμε περισσότερα γι' αυτόν, ότι τραγουδούσε για τους ανθρώπους, για τους φτωχούς, για χωρίς σύνορα αγάπη για όλους. Και γι' αυτόν τον λόγο έχουμε τον ίδιο πόνο και όταν ήρθαμε, την πρώτη ημέρα, και μάθαμε, τότε θελήσαμε να δούμε την οικογένεια του Παύλου Φύσσα, να πάμε εκεί όπου τον δολοφόνησαν οι χρυσαυγίτες, όπως πήγαμε στην Τριών Ιεραρχών, εκεί όπου σκότωσαν το δικό μας παιδί. Θέλουμε να πάμε εκεί και να αφήσουμε λουλούδια για να τιμήσουμε τον Παύλο Φύσσα".
