Αναγνώριση σε νεκρή πόλη (2016 μ.Χ.)
Το σπίτι του έχει ένα τοίχο διάτρητο
που από μέσα του περνάει το φως.
Έχει και δυο νεκρούς το σπίτι αυτό
για να τους πάρει.
Το σπίτι του έχει μια σκάλα έρημη.
Ποιος την ανέβαινε; Αυτός; Οι δυο νεκροί;
Κοιτάζει εκεί
και προσποιείται πως τους ξέρει.
Το σπίτι του έχει ένα φως
που μοιάζει να πυροβολεί
από τον τρυπημένο τοίχο προς τα έξω.
Πώς θέλει κι αυτός να σκοτωθεί από φως,
πώς κάνει το σώμα του ελιγμούς,
πώς πέφτει κάτω
σα να τον σκότωσαν οι σφαίρες.
Το σπίτι μου, λέει,
δεν είναι το σπίτι μου αυτό.
Αν ήταν το σπίτι μου αυτό
θα είχε την καρέκλα εκεί
και το τραπέζι παραπέρα.
Θα είχε εκεί τον έναν άνθρωπο
και παρακεί τον άλλο.
Κάνει πως ξέρει τους νεκρούς.
Ότι τους έζησε μέχρι και χθες.
Ότι μαζί τους έτρωγε σ’ εκείνο το τραπέζι.
Και τους πενθεί
με ονόματα και λόγια.
Τακτοποιεί τα πράγματα τα διαλυμένα.
Εκείνα που σωριάστηκαν τακτοποιεί
-σκεπή και πάτωμα μαζί και δύο τοίχους.
Κάνει πως ξέρει τους νεκρούς.
Τους θάβει.
Στο σπίτι πάει το διπλανό.
Τα ίδια κάνει.
Ψάχνει κι εκεί για νέους νεκρούς,
πάλι να κάνει πως τους ξέρει.
Στων νέων νεκρών τα πρόσωπα
να ξαναδεί αυτούς
που ακόμα ψάχνει.
Για μιαν ακόμα αναγνώριση πενθεί.
Σπύρος Λ. Βρεττός
