Τον γνώρισα μέσα από το έργο του. Τα θεατρικά μονόπρακτα «Άνθρωποι και άλογα - Η κυρία δεν πενθεί». Ήταν το 1972 και η χούντα στο Εθνικό Θέατρο ήθελε με την δημιουργία της Νέας Σκηνής να καμωθεί πως απελευθερώνει έναν αέρα «αναζήτησης», «ελευθερίας» κ.λπ. Αλίμονο όμως. Έπεσε πάνω στον συγγραφέα που θα την ταλαιπωρούσε και αργότερα με το εμβληματικό «Εκείνος κι Εκείνος», που, κάτω από τη μύτη της ή καλύτερα, μέσα από το σπίτι της (την ΥΕΝΕΔ) θα τη διέσυρε, περνώντας μηνύματα - δροσερό νερό μέσα στην απέραντη πνευματική έρημο που πάσχιζε να επιβάλει.
Όμως κι αυτά τα δύο μονόπρακτα ασφυκτιούσαν στο στενό κοστούμι του Εθνικού Θεάτρου της εποχής με πρόεδρο τον παντοδύναμο Βασίλειο Παξινό, στρατηγό στο επάγγελμα και συντάκτη αρλουμποειδών κειμένων στα προγράμματα των παραστάσεων. Το «Άνθρωποι και άλογα» είχε παιχθεί προηγουμένως στο «Theatre de Plaisance» στο Παρίσι και ο αρχικός τίτλος «Η κυρία δεν πενθεί» ήταν «Στριπτίζ», που φαίνεται πως ήταν αρκετά άσεμνος για το τότε Εθνικό. Ήταν όντως δύο μονόπρακτα με έντονη δυναμική και ενέργεια που γοήτευαν τον θεατή. Ιδιαίτερα το «Η κυρία...» πάταγε σε μια ωραία ιδέα. Σε ένα ασανσέρ, εγκλωβίζονται μια κυρία, ο σύζυγός της και ένας νέος. Ο Μουρσελάς αποκαλύπτει στο μεν πρώτο το τοπίο της καταπίεσης που υφίστανται οι άνθρωποι από καταστάσεις και συμφέροντα, ενώ στο δεύτερο επιχειρεί με επιτυχία τη γελοιοποίηση του μικροαστικού τρόπου ζωής.
Ως συγγραφέας, έπεται του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που με την «Αυλή των θαυμάτων» του θεωρείται ο γενάρχης του μεταπολεμικού θεατρικού κειμένου, καθιερώνοντας προσανατολισμούς και για πολλούς υπέροχη μανιέρα. Παρ’ ότι και οι δύο συγγραφείς έχουν κοινή ιδεολογική και κοινωνική καταγωγή, ο επονίτης Μουρσελάς επιβάλλει το δικό του ξεχωριστό στίγμα στον λόγο και στην οργάνωση του θεατρικού κειμένου, επιτυγχάνοντας να αποδείξει αυτό που έχει σχεδιάσει από την πρώτη «ατάκα» του έργου. Επιβάλλοντας ένα προσωπικό στίγμα.
Αργότερα, ενθουσιάστηκα και με το εμβληματικό «Ω, τι κόσμος μπαμπά», μια μουσική παράσταση που ανέβασαν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στο Θέατρο Σάτιρας το 1973. Καλπάζοντας το θεατρικό ταλέντο του συγγραφέα, έδωσε ένα χαρούμενο, σατιρικό κείμενο για ό,τι συνέβαινε στην κοινωνία της εποχής, με ευθείες βολές για το καθεστώς, ένα κείμενο το οποίο υπηρέτησαν σπουδαίοι ηθοποιοί και το ανέδειξε μουσικά ο αξέχαστος Βασίλης Δημητρίου.
Πέρασαν τα χρόνια και η ροή της ζωής τα έφερε έτσι ώστε το καλοκαίρι του 2011 να παίξω στο άλλο σπουδαίο δημιούργημά του, το κοσμαγάπητο «Εκείνος κι Εκείνος», σε παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Σκηνοθέτης ο Γιάννης Καραχισαρίδης, σκηνικά - κοστούμια Αντώνη Χαλκιά και εγώ επί σκηνής μαζί με τον Τάσο Χαλκιά και το βάρος της παλιάς μεγάλης συγγραφικής επιτυχίας, αλλά και της υποκριτικής των μυθικών ηθοποιών Διαμανόπουλου και Μιχαλακόπουλου που πρωτοερμήνευσαν τους ρόλους. Κόντευα τότε σαράντα χρόνια στο θέατρο, όμως αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα τόσο πολύ αμήχανος με ένα κείμενο. Δεν έπαιζε εδώ κανέναν ρόλο η «εμπειρία». Αυτό το κείμενο δεν έμοιαζε με τίποτα. Ούτε με τα έργα των ομοτέχνων της εποχής του, ούτε με ξένων συγγραφέων τα κλειδιά ταίριαζε. Ανακάλεσα τον Μπέκετ που είχα παίξει παλιότερα. Όχι! Εδώ ήταν ο Κώστας Μουρσελάς και ήταν ένας κόσμος ξεχωριστός. Ένα θεατρικό κεφάλαιο με τη δική του πρωτότυπη και σημαντική ύλη. Στην πρεμιέρα και σε όλες τις παραστάσεις που ακολούθησαν μου αποκαλύφθηκε ένας νέος σπουδαίος κόσμος. Έκπληκτος ζούσα σκηνικά την επικοινωνία του κοινού με αυτό το «αλλόκοτο» κείμενο όπου το κοινωνικό με το υπαρξιακό συνυπάρχουν μέσα από το χιούμορ εκείνο το οποίο μόνο ο Μουρσελάς ήξερε να διακονεί. Βγήκα κυριολεκτικά αναβαπτισμένος στο θέατρο έπειτα από αυτή την παράσταση.
Σε ανθρώπινο επίπεδο, γνώρισα έναν άνθρωπο βαθύτατα σεμνό, ευγενή, με μια αθωότητα παιδική στην επικοινωνία με τους άλλους. Καλόκαρδα μας εμπιστεύθηκε το έργο του και, σε αντίθεση με πολλούς συγγραφείς, δεν επενέβη καθόλου στην πρακτική - σκηνική μας προσπάθεια να το ζωντανέψουμε με τα δικά μας υλικά. Κάτι που μας έκανε διπλά και τριπλά προσεκτικούς. Κάτι που μεγάλωσε τον σεβασμό και την αγάπη μας στο κείμενο.
Καλό σου ταξίδι, Κώστα.
Σε αποχαιρετούμε ως έφηβο επονίτη που έγινε σπουδαίος συγγραφέας, με τα λόγια του Κώστα Γεωργουσόπουλου από το πρόγραμμα της δικής μας παράστασης του «Εκείνος κι Εκείνος»: «Αν ξύσεις λίγο την απελπισία των έργων του, θα ανακαλύψεις το παράπονο ενός εφήβου που προδόθηκαν τα όνειρά του και ψαλιδίστηκαν τα φτερά του».
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτής Περιφέρειας Αττικής
Ο επονίτης Μουρσελάς επιβάλλει το δικό του ξεχωριστό στίγμα στον λόγο και στην οργάνωση του θεατρικού κειμένου, επιτυγχάνοντας να αποδείξει αυτό που έχει σχεδιάσει από την πρώτη «ατάκα» του έργου. Επιβάλλοντας ένα προσωπικό στίγμα
