Σε μια βραδιά πλήρης αισθημάτων, νοσταλγίας, συγκίνησης και ιστοριών για άγνωστες πλευρές του σπουδαίου ποιητή Τάσου Λειβαδίτη εξελίχθηκε η προχθεσινή, όπου στην κατάμεστη αίθουσα της δημοτικής κίνησης Ανοιχτή Πόλη οι ποιητές Γιώργος Μαρκόπουλος και Κώστας Καναβούρης μίλησαν για τον μεγάλο ομότεχνό τους σε ένα αφιέρωμα που συντόνισε η Μάρω Δούκα, αναφερόμενη στη βαθιά σχέση του Λειβαδίτη με την Αριστερά και τη συνεργασία του με την “Αυγή”, ως κριτικός ποίησης.
Τον προσωπικό τόνο που πηγάζει και εμπνέεται από μια μακρόχρονη και στενή φιλία έδωσε ο Γιώργος Μαρκόπουλος: “Ταραχή μεγάλη, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια, με κατέλαβε αμέσως μόλις τέλειωσα το κείμενο για τον άνθρωπο Τάσο Λειβαδίτη, ώστε κάθισα μέσα στη λύπη και θυμήθηκα και πάλι όλα όσα εκεί έγραψα” είπε και ήταν πολλά όσα θυμήθηκε. Από το "σπίτι της οδού Αχαρνών, οικογενειακές φωτογραφίες στο σαλόνι και το γνωστό πορτρέτο του ποιητή καμωμένο από την κόρη του Βάσω", την τρελή ζητιάνα στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών που μήνες μετά τον θάνατο του ποιητή ρωτούσε “Πού πήγε αυτός με το μούσι που περνούσατε το μεσημέρι μαζί; Ερχόταν κάθε πρώτη και 15 του μηνός και μου έδινε λεφτά", αποκαλύπτοντας μια άγνωστη και βαθιά ανθρώπινη πλευρά του.
Ο Μαρκόπουλος μίλησε και για τη "νοσταλγία για εκείνα τα παλιά μαγέρικα που πηγαίναμε με τον Τάσο", όπως είπε, "την τόσο έντονη και διαπεραστική νοσταλγία, που λέω κάποια μέρα που θα βρέχει να μπω σε ένα από τα τα φτωχά καπηλειά, τα καρβουνιάρικα και, πίνοντας βαρελίσιο φτηνό κρασί, να θυμηθώ στίχους του. Μια βραδιά μάλιστα κρύα το έπραξα ήδη για να είμαι ειλικρινής, κάπου στον Κεραμεικό, όταν βγήκα από ένα θέατρο όπου έπαιζε ο εφηβικός μου φίλος Πάνος Σκουρολιάκος στο έργο του Χουρμούζη ‘Ο Λεπρέντης’, μα μόλις άνοιξα την πόρτα του μαγαζιού, παράσταινα τάχα πως κάποιον ψάχνω -που δεν τον έβρισκα φυσικά- και ως εκ τούτου έφυγα, γιατί κατάλαβα από το πώς με κοίταζαν, την αμφίεσή μου, τη γραβάτα μου και το παλτό, ότι χτύπησα πια σε λάθος πόρτα”.
Ο ποιητής και αρθρογράφος της “Αυγής” Κώστας Καναβούρης μίλησε για “έναν ποιητή που ξεκίνησε από την αισθητική μεροληψία για τον απέραντο λαό των λυπημένων, ώσπου έφτασε στη φιλοσοφική μεροληψία υπέρ του όντος ως τραγικά ενοποιητικού στοιχείου, απολύτως αναγκαίου για την αρμονία του χάους. Αυτό το παρατηρούμε και στα τρία στάδια της ποιητικής του εξέλιξης. Και στο πρώτο, όπου εμφανίζεται ως υποκείμενο ιστορικό αισθητικό και ηθικό, μιας κατακλυσμιαίας συγκίνησης, και στο δεύτερο, όπου διυλίζει και οργανώνει τον κόσμο της άμυνας απέναντι στο σκοτεινό φως του ελκυστικού (αλλά και παρελκυστικού αγνώστου), για να φτάσουμε στο τρίτο στάδιο, όπου ο ποιητής εντρυφεί και δημιουργεί (έχοντας συνειδητοποιήσει το οντολογικό πρόβλημα των δηλώσεων και παραδηλώσεων του ανθρώπινου όντος), είτε σαν αυτοάνοσο ψέμα όταν ο κόσμος μοιάζει να μην υπάρχει, είτε σαν αυτοδημιούργητη αλήθεια που υπάρχει επειδή το ποίημα υπάρχει".
Ο Κ. Καναβούρης δεν διστάζει να ομολογήσει ότι “στον Τάσο Λειβαδίτη, όπως σε όλους τους σπουδαίους ποιητές, το ποίημα δεν είναι αποτέλεσμα. Είναι αιτία. Γι’ αυτό, εν τέλει, η λύπη του Λειβαδίτη είναι γεμάτη από μέλλον. Δεν ελπίζει σε κάποια νίκη, αλλά σε κάποια ήττα που ουδέποτε θα ολοκληρωθεί. Εκεί ακριβώς -μας λέει- είναι η χαραμάδα και η οδός διαφυγής που οδηγεί στην ποίηση του κόσμου. Εκεί βρίσκεται το αντιφατικό κρησφύγετο: μέσα στην κρυψώνα του σύμπαντος κόσμου. Εκεί όπου υπάρχει το άπειρο που δεν χωράει παρά μονάχα εμάς".
Για τη "μοναδική περίπτωση του Λειβαδίτη στην ελληνική ποίηση" έκανε λόγο και ο Χριστόφορος Λιοντάκης, μιλώντας για την "τομή που υπάρχει στο έργο του. Την πρώτη περίοδο, όπου υμνεί τους αγώνες της Αριστεράς, τη δεύτερη, όπου στρέφεται στο φαινομενικά ασήμαντο, υμνώντας και δοξολογώντας τους ανώνυμους, και στα τελευταία του, όπου γίνεται πια πολύ εσωστρεφής, ενώπιος ενωπίω με τον θάνατο, αλλά χωρίς να σταματά μέσα από τη ζοφερή ατμόσφαιρα να μας δίνει συγκλονιστικά ποιήματα".
Το αφιέρωμα παρακολούθησαν, μεταξύ άλλων, ο πρώην υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, ο Άλκης Ρήγος, η Αθηνά Κεφαλά, πολλά στελέχη της Ανοιχτής Πόλης, του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αποσπάσματα από ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη διάβασαν οι ηθοποιοί Νικολέττα Βλαβιανού και Όμηρος Πουλάκης.
