ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ Ν. ΦΡΑΓΚΟΥ
Είχαμε την τύχη να παραβρεθούμε στη listening session που έκανε ο ηχητικός καλλιτέχνης Chris Watson στο πλαίσιο της παρουσίας του στις εκδηλώσεις της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, στην οποία το πρώην μέλος των θρυλικών Cabaret Voltaire μίλησε για τον τρόπο που δημιουργεί τις συνθέσεις του από ήχους περιβάλλοντος καθώς, ταυτόχρονα, παρουσίαζε κομμάτια από τις δουλειές του. Στην αρχή έφερε δείγματα φωνών από διάφορα ζώα αλλά και ήχους που συνέλεξε από υδρόφωνα στο λιμάνι της Ελευσίνας, στο πλαίσιο της συμμετοχής του στη δράση I/E Eleusis με τον Tariq Atoui και τον KK Null, αλλά και τις τεχνικές ηχογράφησης, τις αποστάσεις δηλαδή που στήνονται τα μικρόφωνα κ.τ.λ. Ενδιαφέρον παρουσίασε ο τρόπος που έντυσε ηχητικά έναν πίνακα του διάσημου Άγγλου ζωγράφου Τζον Κόνσταμπλ – εικόνα βουκολικού τοπίου όπου ο Watson πρόσθεσε θροΐσματα φύλλων, κελάρυσμα νερού, ρεύματα αέρα, ακόμη και τις μακρινές καμπάνες κάποιου χωριού στο βάθος. Αλλά το πιο ελκυστικό ήταν το πρότζεκτ της γενέτειράς του, Σέφιλντ, που λίγες δεκαετίες πριν ήταν κέντρο παραγωγής σιδήρου, όντας, επιπλέον, μια αρχαία πόλη. Αποφάσισε τότε να καταγράψει ήχους της, αρχίζοντας από τα άκρα, με τελικό προορισμό το κέντρο. Στην έναρξη ηχογράφησε ήχους φύσης, κατόπιν πέρασε στο παλιό υδραγωγείο, ύστερα στο γήπεδο της τοπικής Σέφιλντ Γουένσντεϊ όπου κομπρεσάρισε τους ύμνους και τις φωνές των θεατών ενός ολόκληρου ματς μέσα σε λίγα λεπτά, κατόπιν στις ψαλμωδίες τοπικών βουδιστών, τη μελωδία ενός μοναχικού κιθαριστή και, τέλος, τον απίστευτο συνδυασμό υπόγειων υδάτων που καταλήγουν σε οκτώ παλαιές σήραγγες στο κέντρο της πόλης κάτω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό σε ένα απίθανο ηχητικό κρεσέντο!
