Αυτό με τις πανομοιότυπες αντικυβερνητικές ανακοινώσεις της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ., να το προσέξουν. Ας αλλάζουν καμιά λέξη, βρ’ αδερφέ, ή κάνα σημείο στίξης, έτσι για ξεκάρφωμα. Θα ’λεγε κανείς πως εκδίδονται από το ίδιο κέντρο. Αλλά, κι έτσι να ναι, ας τηρούνται τουλάχιστον τα προσχήματα. Εντάξει, το ξέρουμε, το εμπεδώσαμε πια ότι ο Κυριάκος και η Φώφη συμπορεύονται επί παντός. Με κοινό στόχο βραχυπρόθεσμα την πτώση του Τσίπρα. Και μεσοπρόθεσμα τη συγκυβέρνηση α λα παλαιά. Όμως και πάλι, ολίγη διακριτικότητα δεν βλάπτει...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Σκέψου, λέει, και να μην είχε επαναβεβαιωθεί η ψήφος εμπιστοσύνης της Βουλής προς την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, πριν από μόλις είκοσι ημέρες. Τι διαφορετικό θα έκαναν, τι παραπάνω θα έλεγαν τα συμπορευόμενα κόμματα της αντιπολίτευσης, η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛΛ.; Πόσο περισσότερο θα αμφισβητούσαν τη δεδηλωμένη; Κι ας μην αποτολμούν τα ίδια να την «δοκιμάσουν» και επί της πράξης, με χρήση του δικαιώματός τους για πρόταση μομφής.
Σ’ εκείνη λοιπόν την ψηφοφορία έξι βουλευτές εκτός ΣΥΡΙΖΑ παρέσχον την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση Τσίπρα. Προσέξτε, δεν υπερψήφισαν απλώς κάποιο κυβερνητικό νομοθέτημα, ψήφο εμπιστοσύνης έδωσαν. Ε, τι άλλο απαιτείται ώστε να προσμετρώνται πλέον σταθερά στη συμπολίτευση; Τίποτε απολύτως. Η ψήφος εμπιστοσύνης φτάνει και περισσεύει. Όπως περίσσευαν και οι επιστολές των έξι βουλευτών, διά των οποίων διευκρινίζεται το αυτονόητο.
Αλλά, βλέπετε, η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. κάνουν, γι’ άλλη μια φορά, πως δεν καταλαβαίνουν. Επαναλαμβάνοντας τις περί αμφισβήτησης της δεδηλωμένης ανοησίες και τις περί «πλειοψηφίας - κουρελού» κακογουστιές. Παραβλέποντας το γεγονός πως η κυβέρνηση Τσίπρα είναι τώρα πιο ομοιογενής και πιο συμπαγής παρά ποτέ. Πολύ περισσότερο πάντως απ’ ότι πριν, απ’ όταν εξαρτιόταν εν πολλοίς από τις ορέξεις και από την πολιτική «διπολικότητα» του Καμμένου.
Αλλά είπαμε, από τη στιγμή που τέλειωσαν, άδοξα γι’ αυτούς, όλα τα άλλα αντιπολιτευτικά όπλα. Κι ενώ έχασαν, τη μία μετά την άλλη, τρεις απανωτές μεγάλες κοινοβουλευτικές μάχες (προϋπολογισμός, ψήφος εμπιστοσύνης, Συμφωνία των Πρεσπών), κάτι θα πρέπει να βρουν να λένε. Έτσι για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Για να ’χει, επιτέλους, ρόλο και το κοινό κέντρο παραγωγής αντιπολιτευτικής πολιτικής και έκδοσης αντικυβερνητικών ανακοινώσεων...
Ας αποφασίσουν, επιτέλους, τι ζητούν
Πλην της επιτακτικής ανάγκης στοιχειώδους διαφοροποίησης του αντιπολιτευτικού λόγου του ΚΙΝ.ΑΛΛ. από εκείνον της Ν.Δ., προκειμένου να μην καρφώνονται αμφότεροι τόσο άγαρμπα. Καλό θα ήταν να προσέξουν κάπως και το περιεχόμενο των αιτιάσεών τους. Προς την κατεύθυνση της ορθολογικότητας, κατά το δυνατόν.
Ιερή αγανάκτηση συνείχε τις τελευταίες ημέρες τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Φώφη Γεννηματά επειδή, κατά την άποψή τους, ευτελίζονται οι θεσμοί. Και τούτο διότι ο Καμμένος εκβιάζει τον Τσίπρα κι εκείνος υποκύπτει στον εκβιασμό. Και υποκύπτοντας βάζει τον Νίκο Βούτση να διασώσει την Κ.Ο. των ΑΝ.ΕΛΛ. (από σπόντα και την Κ.Ο. του Ποταμιού) με διάφορα περίεργα (και ύποπτα) επί του κανονισμού της Βουλής τερτίπια. Όταν όμως ο πρωθυπουργός, με επιστολή του στον πρόεδρο της Βουλής, ζητά να μην αλλάξει το παραμικρό επί του κανονισμού, οι ίδιοι άνθρωποι μιλούν για «ωμή παρέμβαση» του Μαξίμου στο Προεδρείο της Βουλής.
Τελικά εκβιάζει ή δεν εκβιάζει τον Τσίπρα ο Καμμένος; Υποκύπτει ή δεν υποκύπτει ο Τσίπρας στον εκβιασμό; Και πότε ακριβώς πραγματοποιείται η «ωμή παρέμβαση» του Μαξίμου στο προεδρείο της Βουλής; Όταν ζητείται η αλλαγή του κανονισμού ή όταν εκφράζεται η επιθυμία να μην αλλάξει το παραμικρό; Ο καθένας αντιλαμβάνεται, φαντάζομαι (ακόμη και ο Μητσοτάκης και η Γεννηματά δεν μπορεί παρά να το αντιλαμβάνονται), ότι υπάρχει ένα άλφα πρόβλημα λογικής στους περί ων ο λόγος αντιφατικούς ισχυρισμούς τους. Πρόβλημα κοινής λογικής, της στοιχειωδέστερης...
Υπάρχουν σήμερα 16 ανεξάρτητοι βουλευτές στη Βουλή. Κι άλλοι καμιά δεκαριά που έχουν ήδη ενταχθεί σε διαφορετικά κόμματα (και σε διαφορετικές Κοινοβουλευτικές Ομάδες φυσικά), από κείνα με τη σημαία των οποίων εξελέγησαν. Δίχως να ναι πρωτότυπο το φαινόμενο, ιδίως στη μακρά μνημονιακή περίοδο, σίγουρα δεν είναι και το καλύτερο.
Αν δούμε όμως το φαινόμενο στο πλαίσιο της μεγάλης εικόνας, θα συμφωνήσουμε πως δεν πρόκειται παρά για την «πρόγευση» των μεγάλων ανακατατάξεων που έρχονται. Γιατί, ναι, η έξοδος από τα Μνημόνια αφ’ ενός και η λύση του “Μακεδονικού” αφ’ ετέρου, έχουν ήδη λειτουργήσει ως καταλύτης για γενικότερη αναδιάταξη της πολιτικής σκηνής. Αναδιάταξη η οποία, ασφαλώς, θα ολοκληρωθεί και θα σφραγιστεί με την ψήφο των πολιτών στην κάλπη. Και ίσως δεν θα ’ναι για κακό...
