ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΝΙΚΟΛΑΡΑ*
Οι εργαζόμενοι, τουλάχιστον όσοι παλέψαμε κατά του μαύρου και συμμετείχαμε σε συλλογικές διαδικασίες (κάποιοι, αν και επαγγελματίες συνδικαλιστές, είχαν πάντα αλλεργία στο σπορ), έχουμε προσπαθήσει να απαντήσουμε1 σε αυτό το ερώτημα σε καιρούς ρομαντικούς, αγωνιστικούς. Κρατιέμαι ακόμη με νύχια και με δόντια να μην πω σε καιρούς ψευδαισθήσεων. Δεν ξέρω τι με συγκρατεί, ίσως ο φόβος της αυτοακύρωσης ή... μια κάποια ελπίδα.
Άνοιξε ξανά η ΕΡΤ το 2015 και εμείς στην πορεία αυτοπεριοριστήκαμε (το δόγμα του μη ρεβανσισμού παρεξηγήθηκε και διαστρεβλώθηκε), πήραμε την ανάσα μας, χάσαμε τον βηματισμό ή και τον μπούσουλά μας. Ζήσαμε ματαιώσεις. Πικραθήκαμε. Και μέχρι να περάσουν χρόνοι τρεις, βρισκόμαστε πάλι στο μάτι του κυκλώνα. Εκεί, στο μάτι, δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα και γι’ αυτό με την παραμικρή παρέκκλιση μπορεί να σε πάρει και να σε σηκώσει.
Οι πολίτες που πληρώνουν την ΕΡΤ -και έχουν κάθε δικαίωμα να τη διεκδικήσουν όπως τη θέλουν- παραδέρνουν στα κοινωνικά δίκτυα και τις φυσικές συζητήσεις ανάμεσα στο fan club της «Δεύτερης Ματιάς» και τα στερεότυπα που κατασκευάζουν τα κόμματα ανάλογα με το αν είναι στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση. Οι ίδιοι άνθρωποι που λένε «γιατί να πληρώνω την ΕΡΤ, αφού δεν τη βλέπω» δεν αναρωτιούνται γιατί πληρώνουν το νοσοκομείο στη Χίο, το σχολείο στη Σχοινούσα, το δρόμο στα Ζαγοροχώρια, το ηλεκτρικό ρεύμα στο Καστελόριζο. Ελπίζω.
Λίγο πριν «αποφασίσει να κλείσει την ΕΡΤ» η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου την είχε πρώτα οδηγήσει στο χειρότερο σημείο της σύγχρονης ιστορίας της. Η κυβέρνηση που «αποφάσισε να ανοίξει την ΕΡΤ», πού ακριβώς θέλει να την οδηγήσει; Τα μηνύματα εδώ είναι κάπως θολά. Από τη μια, ακούμε ότι η ΕΡΤ πρέπει να είναι το αντίπαλο δέος της μονομέρειας, της κομματικής στράτευσης, της αναπαραγωγής ψευδών ειδήσεων και του αγοραίου περιεχομένου που κυριαρχεί, δυστυχώς, στο σημερινό μηντιακό τοπίο. Από την άλλη, ψιθυρίζεται και μερικές φορές υποδαυλίζεται από συγκεκριμένες επιλογές η επιθυμία για μια ΕΡΤ που όχι απλά ευνοεί την κυβέρνηση, αλλά απαντά στους εχθρούς της και σε όσους τη συκοφαντούν. «Γιατί όχι; αφού όλα τα ΜΜΕ είναι εναντίον μας», λένε κάποιοι.
Η ΕΡΤ, όμως, δεν είναι ένα ΜΜΕ. Είναι ο δημόσιος Ραδιοτηλεοπτικός Φορέας. Δεν έχει έναν ιδιοκτήτη. Έχει πολλούς. Όλους αυτούς που γέμιζαν ασφυκτικά το προαύλιο του ραδιομεγάρου το καλοκαίρι του 2013. Κι άλλους ακόμα που την έβριζαν ή την απαξίωναν πριν τις 11 Ιουνίου του 2013 και έκαναν το Σαμαρά να πιστέψει ότι δεν θα ανοίξει ρουθούνι.
Σήμερα υπάρχουν κραυγές στη Ν.Δ. για νέο μαύρο. Κάθε σοβαρός πολιτικός φορέας πρέπει να διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος. Λάθη που στιγματίστηκαν από το σύνολο των δημοκρατικών πολιτών. Και δεν μιλάω μόνο για το μαύρο στην ΕΡΤ, αλλά για κάθε φλερτ (του παρελθόντος ή του παρόντος) με ακραίες και αντιδημοκρατικές απόψεις. Η έκπτωση αξιών και αρχών που βιώνει η σημερινή κοινωνία δεν επιτρέπει άλλα τέτοια λάθη.
Επίσημα, η σημερινή Ν.Δ. δεν θα κλείσει, λέει, την ΕΡΤ. Θα την κάνει μικρή και ευέλικτη. Με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Σαν αυτά που γέμισαν ριάλιτυ τα κανάλια; Χωρίς ειδήσεις. Είναι, λέει ο κ. Φορτσάκης, δουλειά των ιδιωτών οι ειδήσεις. Τα ιδιωτικά κανάλια, όμως, δεν καλύπτουν τη δραστηριότητα των κομμάτων, γιατί έχει μεγάλο κόστος. Παίρνουν το υλικό δωρεάν από την ΕΡΤ. Το ίδιο συμβαίνει και με τη δραστηριότητα της Ν.Δ. και τώρα που έχει κάνει εμπάργκο στην ΕΡΤ. Θα μειώσει, λέει, το ανταποδοτικό τέλος. Αν και είναι το μικρότερο στην Ευρώπη. Τι θα περισσεύει μετά την κάλυψη της κομματικής δραστηριότητας για χάρη των ιδιωτών, αφού η ΕΡΤ δεν θα έχει ειδήσεις; Για survivor πάντως δεν θα φτάνει.
Το σίγουρο είναι πως όσοι έχουν ασκήσει διακυβέρνηση έως τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για ισχυρή και ανεξάρτητη ΕΡΤ και δεν κάνουν τίποτα για να διασφαλίσουν αυτή την ανεξαρτησία και την ισχύ.
Για ποια ισχυρή ΕΡΤ μιλάμε, όταν δεν έχει ένα, έστω ένα, van εξωτερικών μεταδόσεων υψηλής ευκρίνειας; Όταν θέλει να εκπέμψει αθλητικό κανάλι και δεν φρόντισε να προμηθευτεί εγκαίρως ροή προγράμματος; Όλες οι διοικήσεις των τελευταίων πολλών ετών δεν νοιάστηκαν να εξοπλίσουν με σύγχρονο τρόπο την ΕΡΤ. Περιορίστηκαν σε έργα βιτρίνας ή σε καθόλου έργα ή σε καταστροφή, όπως η διοίκηση Μάναλη και η σημερινή διοίκηση που ξαναέφτιαξε το Οργανόγραμμα για να αποδιοργανώσει την ΕΡΤ και να κάνει συνδικαλιστικά ρουσφέτια.
Όλες αυτές τις διοικήσεις τις όρισαν κυβερνήσεις. Γιατί η ΕΡΤ δεν είναι ανεξάρτητη. Ανήκει στη Γενική Κυβέρνηση. Προμηθεύεται υλικά και υπηρεσίες με τις διαδικασίες ενός υπουργείου. Το προσωπικό αντιμετωπίζεται ως προσωπικό υπουργείου, ενώ εργάζεται με ρυθμούς, ωράρια και απαιτήσεις Ραδιοτηλεοπτικού Μέσου. Δεν μπορεί να κάνει προσλήψεις και νοικιάζει εργαζομένους με κακές συνθήκες εργασίας, ενώ θα έπρεπε να είναι θεματοφύλακας των εργασιακών σχέσεων.
Για ποια ανεξάρτητη ΕΡΤ να μιλήσουμε, λοιπόν, όταν η διοίκησή της διορίζεται από τον εκάστοτε υπουργό; Όταν ορίζονται εντεταλμένοι της πολιτικής ηγεσίας για να προΐστανται των οργανωτικών της δομών;
Στο ερώτημα «ποια ΕΡΤ θέλουμε;», πρέπει να απαντήσουμε όλοι. Να απαντήσουμε αν τη θέλουμε πράγματι δημόσια, ισχυρή και ανεξάρτητη. Και να το πράξουμε. Γιατί ένα γραμμάριο δράσης αξίζει ένα τόνο θεωρίας.
*Δημοσιογράφος της ΕΡΤ
1 Είναι εύκολο να βρει κάποιος ολόκληρο το κείμενο με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο ή εδώ http://www.ertopen.com/internal/item/30124-protash-twn-agwnizomenwn-ergazomenwn-ths-ert-gia-thn-epanaleitoyrgia-ths-ellhnikhs-radiofwnias-thleorashs
