Για την πάλαι ποτέ “ισχυρότερη γυναίκα” του κόσμου, η 25η Σεπτεμβρίου ήταν μια μέρα μεγάλης ήττας. Ήταν η μέρα που η καγκελάριος της Γερμανίας είδε την Κοινοβουλευτική Ομάδα της να επαναστατεί. Να αρνείται να εκλέξει ως πρόεδρο τον εκλεκτό της Μέρκελ Φόλκερ Κάουντερ, παρά το γεγονός ότι τόσο η καγκελάριος όσο και ο πρόεδρος του “αδελφού” κόμματος της CSU Χορστ Ζέεχοφερ είχαν ζητήσει την επανεκλογή του. Μάλιστα, η Μέρκελ είχε πει ότι “τον χρειάζομαι”.
Προφανώς οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Χριστιανοκοινωνιστές βουλευτές ήταν αποφασισμένοι από καιρό να πουν το μεγάλο “όχι”. Άλλοι επειδή διαφωνούν με την πολιτική της Μέρκελ στο προσφυγικό, άλλοι επειδή είναι έξαλλοι με τους συνεχείς καυγάδες Μέρκελ - Ζέεχοφερ, άλλοι επειδή βαρέθηκαν να είναι κομπάρσοι κι άλλοι επειδή προσπαθούν να ετοιμαστούν για την επόμενη μέρα. Βρήκαν, λοιπόν, την ευκαιρία να στηρίξουν τον μοναδικό που είχε το θάρρος να θέσει υποψηφιότητα απέναντι στον Κάουντερ, τον Ράλφ Μπρίνκχαουζ.
Η επιλογή τους έσκασε σαν βόμβα στο Βερολίνο, με την αντιπολίτευση και τους περισσότερους αναλυτές να μιλούν για το “λυκόφως” της Μέρκελ. Στα δεκατρία χρόνια που είναι καγκελάριος, είχε πάντα στον πλευρό της τον Κάουντερ, αφενός να κρατά τις ισορροπίες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, αφετέρου να διασφαλίζει ότι οι βουλευτές θα ψηφίζουν ό,τι θέλει η Μέρκελ, ακόμη κι αν πρόκειται για δύσκολα θέματα - όπως τα ελληνικά πακέτα “διάσωσης”- ή για επιλογές κόντρα στις προγραμματικές δεσμεύσεις της συντηρητικής παράταξης - π.χ. η ταχύτερη εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας. Το αν ο Μπρινκχάουζ θα συνεχίσει στα χνάρια του προκατόχου του, ως “μαντρόσκυλο της Μέρκελ” δηλαδή, μένει να φανεί. Ωστόσο, δεν ψηφίστηκε γι' αυτό. Και όπως παραδέχτηκε η καγκελάριος, ηττήθηκε και η απόφαση “ήταν μια νίκη της δημοκρατίας”.
Ο νικητής Ραλφ Μπρίνκχαουζ, βέβαια, δεν είναι επαναστάτης. Ούτε σκοπεύει να κάνει αντάρτικο στη Μέρκελ. Μέχρι τώρα ήταν γνωστός στο κόμμα του και στη Βουλή ως ειδικός για δημοσιονομικά θέματα.
Κι εδώ αρχίζει ο πονοκέφαλος για την Ελλάδα. Ο Μπρίνκχαουζ ήταν πάντοτε ιδιαίτερα επικριτικός για τα ελληνικά προγράμματα “διάσωσης” και πολύ επίμονος στο δόγμα “οικονομική βοήθεια σε αντάλλαγμα για μεταρρυθμίσεις”. Και είναι γνωστό τι εννοούν με τις “μεταρρυθμίσεις” οι συντηρητικοί της Γερμανίας. Βέβαια, είχε χαρακτηρίσει “έναν συμβιβασμό που μπορούμε να στηρίξουμε” την απόφαση του Eurogroup για το τέλος του τρίτου Μνημονίου και την ελάφρυνση του χρέους, προσθέτοντας ότι “αυτή τη θετική εξέλιξη δεν την περιμέναμε όταν ξεκινούσε το τρίτο πρόγραμμα το 2015”.
Επίσης, την ημέρα της εξόδου της Ελλάδας από το Μνημόνιο, στις 21 Αυγούστου, ο Μπρίνκχαουζ υποστήριζε πως η χώρα “πρέπει να αξιοποιήσει τα δημοσιονομικά περιθώρια που έχει για να προχωρήσει σε επιπλέον διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις”.
Η αλήθεια είναι ότι στη νέα θέση του - ένα αξίωμα πολύ ισχυρό στη Γερμανία- ο Μπρίνκχαουζ θα έχει πολύ μεγαλύτερους πονοκεφάλους να αντιμετωπίσει από τις όποιες συζητήσεις για την Ελλάδα. Μετά τη λήξη των Μνημονίων, οι αποφάσεις του γερμανικού κοινοβουλίου δεν είναι τόσο κρίσιμες για τη χώρα μας. Πλην όμως, το προηγούμενο διάστημα είχε αποδείξει ότι ήταν υπέρ των “γυμνασίων” σε βάρος της Ελλάδας - και μπορεί να το κάνει στο μέλλον και με τις επιστροφές των κερδών της γερμανικής κεντρικής τράπεζας από τα ελληνικά ομόλογα ευκαιρίας δοθείσης.
Κάκη Μπαλή
