Είναι προφανές ότι για την κοινωνία το να μπουν κανόνες στην αυθαίρετη δόμηση, να απελευθερωθούν ρέματα και αιγιαλοί και να απομακρυνθούν οι καταπατητές δασικών εκτάσεων είναι ένα ζήτημα υπερώριμο. Το ζήτημα αυτό ήρθε ξανά στο προσκήνιο με επώδυνο τρόπο μετά την τρομακτική καταστροφή στο Μάτι. Συνεπώς, η κοινωνική συναίνεση για τη ριζική αντιμετώπισή του υπάρχει. Κι αυτό το καταλαβαίνει πολύ καλά η Νέα Δημοκρατία. Γι' αυτό κρύβεται. Από τη μία δεν είναι διατεθειμένη να συμβάλει, ως όφειλε, στη συναίνεση, γιατί αυτό θα ήταν καταστροφή για το είδος της αντιπολίτευσης που ασκεί. Και από την άλλη, ξέρει ότι αν παρατραβήξει το σκοινί στο συγκεκριμένο θέμα, θα βρεθεί απέναντι σε ολόκληρη την κοινωνία. Προτιμά, όπως πάντα στα δύσκολα, να βάζει άλλους να κάνουν τη βρομοδουλειά.
Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει διασφαλίζοντας δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να αχρηστεύσει το αφήγημα της Ν.Δ. ότι “η συζήτηση για τα αυθαίρετα είναι άλλοθι”. Η δέσμευση του πρωθυπουργού ότι “τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο” είναι εδώ και ισχύει για όλες τις πτυχές της τραγωδίας.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι το σχέδιο πρέπει να εφαρμοστεί χωρίς υποχωρήσεις και πισωγυρίσματα. Και εδώ η Ν.Δ. θα περιμένει στη γωνία: αν η κυβέρνηση δείξει υποχωρητικότητα, θα την καταγγείλει για ασυνέπεια και εξαπάτηση. Αν προχωρήσει αποφασιστικά, θα επιχειρήσει να υποδαυλίσει κύμα δυσαρέσκειας και καταγγελίας.
Αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα. Κάθε ιστορική μεταρρύθμιση συναντά ισχυρές αντιστάσεις. Η Αριστερά είναι εδώ για να λύσει ζητήματα που άφησαν ανοιχτά οι κυβερνήσεις του προηγούμενου μισού αιώνα. Το ξέρει. Και θα προχωρήσει με τη στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας.
