Του Αλέξη Χριστόπουλου
Το τέλος της μνημονιακής εποχής, που καλώς εχόντων των πραγμάτων ξεκινάει τον προσεχή Αύγουστο, θα αλλάξει αναγκαστικά την πολιτική ατζέντα. Θα μπουν νέες προτεραιότητες, θα υπάρξουν πολιτικές μετατοπίσεις, θα δημιουργηθούν νέες διαιρετικές τομές, θα επαναπροσδιοριστούν πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες κ.λπ.
Είναι λοιπόν εξ αντικειμένου χρήσιμη μια έγκαιρη και σαφής συζήτηση, ένας παραγωγικός διάλογος που θα ξεκινάει από την κοινωνία και θα καταλήγει στους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας. Ένας διάλογος στον οποίον θα προσδιορισΤούν τα επίδικα της νέας εποχής και ο τρόπος υλοποίησής τους. Ακόμα μέσα απ' αυτόν θα αναζητηθούν πολιτικές συγκλίσεις και συγκερασμοί απόψεων μεταξύ όμορων δυνάμεων, οι οποίες ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν συγγενείς πολιτικούς χώρους και συμφέροντα κοινωνικών στρωμάτων.
Αξίζει, νομίζω, να ανιχνεύσουμε από τώρα το πλαίσιο επί του οποίου πρέπει να διεξαχθεί αυτός ο διάλογος, τους πολιτικούς άξονες επί των οποίων όλοι οφείλουν να τοποθετηθούν, να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν, σε κάθε όμως περίπτωση να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας με βάση το πολιτικό σχέδιο που ο καθένας επιλέγει και θέτει στην κρίση του λαού μας.
Πρώτο θέμα συζήτησης η Ευρώπη. Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένος ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός. Το ζητούμενο εδώ είναι τα χαρακτηριστικά που θέλουμε να έχει η Ε.Ε. Η δική μας οπτική οδηγεί σε μια Ευρώπη με ανοιχτές κοινωνίες, με τις αξίες που κουβαλάει στις αποσκευές της από τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση. Με την κληρονομιά των δικαιωματικών αντιλήψεων και την υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών.
Θα προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε τη συνέχιση των πολιτικών της μονόπλευρης λιτότητας, η οποία οδηγεί τις φτωχές χώρες του Νότου σε ελλείμματα που μετατρέπονται στη συνέχεια σε πλεονάσματα για τις χώρες του Βορρά. Θα δώσουμε με συνέπεια και συνέχεια τη μάχη ενάντια στην κοντόφθαλμη λογική της Ευρώπης - φρούριο και θα σταθούμε απέναντι στις δυνάμεις εκείνες που είτε έμμεσα είτε απροκάλυπτα υπηρετούν νεοφασιστικά σχέδια και ρατσιστικές πολιτικές.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά αποτελούν ταυτοτικά του στοιχεία και θα τα υπηρετήσει αξιοποιώντας κάθε τρόπο και ενεργοποιώντας την ίδια την κοινωνία.
Δεύτερο θέμα η συνταγματική αναθεώρηση. Η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφής και δημόσια γνωστή. Η αναθεώρηση του Συντάγματος από την επόμενη Βουλή είναι αναγκαία προκειμένου να αντιμετωπιστούν στρεβλώσεις, να εκσυγχρονιστεί ο καταστατικός χάρτης της χώρας, να μειωθεί η απόσταση που μας χωρίζει σε θεσμικό επίπεδο από τους εταίρους μας στην Ε.Ε.
Το περιεχόμενο αυτής της αναθεώρησης μπορεί και πρέπει να περιλαμβάνει ρυθμίσεις για τις σχέσεις κράτους - Εκκλησίας, για το κράτος δικαίου, για τα κοινωνικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, για θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, για μια νέα δομή αρχιτεκτονικής του πολιτεύματος κ.λπ. Αυτή η συζήτηση επείγει να ξεκινήσει και να ολοκληρωθεί προκειμένου η επόμενη Βουλή να είναι αναθεωρητική.
Τρίτο, η εξωτερική πολιτική της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ήδη την προσπάθεια να κλείσει τις πληγές που έχει η χώρα με τη διαιώνιση ζητημάτων στα βόρεια σύνορά μας. Άνοιξε και προχώρησε τον διάλογο με τις κυβερνήσεις της Αλβανίας και της FYROM.
Τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της Ελλάδας, άμεσα και μακροπρόθεσμα, επιβάλλουν σχέσεις καλής γειτονίας και συνεργασίες σε όλα τα επίπεδα με τους βόρειους γείτονές μας. Επιβάλλουν την αποτροπή ενός τόξου με τουρκική επιρροή στον Βορρά. Επιβάλλουν την αναβάθμιση του ρόλου της χώρας μας ως παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Για να γίνουν αυτά οφείλουμε να αποβάλουμε φοβικές συμπεριφορές, να κατανοήσουμε τη θέση μας στην Ε.Ε. και τα πλεονεκτήματα που συνεπάγονται απ' αυτήν, να αντιμετωπίζουμε τα θέματα εξωτερικής πολιτικής ανεπηρέαστοι από ανέξοδους και επικίνδυνους ''πατριωτισμούς'', να μάθουμε επιτέλους να αξιολογούμε και να υπηρετούμε πολιτικούς σχεδιασμούς ανθεκτικούς στον χρόνο και στην ταχύτητα των αλλαγών που συντελούνται σε ευρύτερα επίπεδα.
Τέλος, το σχέδιο ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης με το οποίο βγαίνουμε από την ασφυκτική μνημονιακή επιτήρηση. Η δική μας εκτίμηση είναι ότι η παραγωγική κρίση προηγήθηκε της δημοσιονομικής, δηλαδή εκείνο που ουσιαστικά χρεοκόπησε είναι το παραγωγικό μοντέλο που επιβλήθηκε στη χώρα επί δεκαετίες. Σήμερα παρεμβαίνουμε ουσιαστικά σε αυτό. Αλλάζουμε το υπόδειγμα. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η χώρα αποκτά αναπτυξιακό σχέδιο με προτεραιότητες, στόχους και αξιοποίηση πόρων. Μέσα από τη διοργάνωση των περιφερειακών αναπτυξιακών συνεδρίων και της πρωτοφανούς σε όγκο ύλης που συγκεντρώθηκε, θα το συμπληρώσουμε, θα το εμπλουτίσουμε και θα το εξειδικεύσουμε.
Ενταγμένο φυσικά στη δική μας αντίληψη για την ανάπτυξη, στην οποία εμπεριέχονται τα στοιχεία της υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών, η ενίσχυση της θέσης των εργαζομένων και μια δίκαιη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου ως απαραίτητο και συστατικό στοιχείο της ανάπτυξης.
Εδώ, σ' αυτά τα σημεία βρίσκεται κατά την γνώμη μου το πλαίσιο ενός απαραίτητου διαλόγου μεταξύ των δυνάμεων εκείνων που εντάσσονται στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Σε αυτά τα τέσσερα σημεία συμπυκνώνονται τόσο τα μεγάλα προβλήματα της χώρας όσο και τα προβλήματα της δύσκολης και πολλές φορές αφόρητης καθημερινότητας.
Με βάση αυτά ο καθένας πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, να κάνει τη δική του πολιτική επιλογή. Μακριά από ιδεοληψίες και εμμονές, με την αναγκαία αυτοκριτική ματιά στο παρελθόν, αλλά και τη φιλοδοξία της δικής του συμβολής σε ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον για τις γενιές που έρχονται. Ένα μέλλον που θα στρέφει την πλάτη στον συντηρητισμό, στον έρποντα φασισμό και ρατσισμό και θα ορίζεται από ιδέες προόδου, λογικές εξωστρέφειας και δράσεις της κοινωνίας.
