το Νίκου Δόϊκου*
Θεωρώ παρωχημένους τους όρους «Αριστερά», «Δεξιά», «Κέντρο» και τους σχετικούς συνδυασμούς, γιατί, ιστορικώς, οι όροι αυτοί έχουν παραλάβει εννοιολογικά φορτία ακατάλληλα να εκφράσουν τους σύγχρονους κοινωνικούς συσχετισμούς και τους αντίστοιχους ιδεολογικούς εμπλουτισμούς.
Ήδη από τη δεκαετία του ’80 υιοθέτησα τους όρους «κοινωνιο-κεντρικές» πολιτικές δυνάμεις, χαρακτηρίζοντας εκείνες που μάχονται υπέρ του κοινωνικού συμφέροντος και της κοινωνικής απελευθέρωσης, και «αγοροκεντρικές» όσες υπηρετούν ατομοκρατικές επιδιώξεις, ιδίως δε όσες υπηρετούν τα συμφέροντα της παγκόσμιας βουλιμικής επιχειρηματικής ελίτ (και των κατά τόπους αντιπροσωπειών της), η οποία σακάτεψε την κοινωνική συνοχή και την εθνική αξιοπρέπεια δεκάδων κρατών -από τη Λατινική Αμερική μέχρι τις πετρελαιοφόρες νεο-αποικίες της Βορείου Αφρικής και Μέσης Ανατολής και από την Ιρλανδία έως την Ελλάδα, συνεχίζοντας να σπέρνει ανθρωπιστικές κρίσεις στο όνομα μιας ασύδοτης και άλογης κερδοσκοπίας.
Για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους λοιπόν χρησιμοποιώ τον όρο «Αριστερά». Καθώς είναι και λίγο δυσπρόφερτη η λέξη «κοινωνιο-κεντρική» (συμμαχία, πολιτική κ.λπ.). Πάντως με τον όρο «Αριστερά» δεν εννοώ κάποιο συγκεκριμένο κόμμα. Σίγουρα δεν εννοώ τη σταλινική «Αριστερά», που, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, την πολέμησα. Εννοώ κάτι καινούργιο. Ότι δηλαδή στο μέτωπο εναντίον αυτής της παγκόσμιας επιχειρηματικής ελίτ σιγά - σιγά συγκλίνει η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, πέρα και πάνω από τις όποιες διαφορές τους.
Στη θέση των γνωστών εσωτερικών αντιθέσεων διαμορφώνεται σήμερα μια παγκόσμιας κλίμακας αντίθεση ανάμεσα στο 1% (ίσως υπερτιμώ) της οικονομικής και πολιτισμικής δυναστείας και στο 99% των πολιτών του κόσμου που, καθώς αφυπνίζονται, αντιλαμβάνονται τα επίχειρα της βαρβαρότητας και αναζητούν (όχι συνειδητά ακόμη) διέξοδο προς τον εξανθρωπισμό, προς μια νέα κοινωνική οργάνωση που θα προτάσσει την κοινωνική συνοχή, την αειφόρο και δίκαιη ανάπτυξη, την ελευθερία της αυτοδιάθεσης, της εργασίας, της επιχειρηματικότητας και την ενσωμάτωση των ετεροτήτων.
Η δική μου Αριστερά, η κοινωνιο-κεντρική συμμαχία, είναι ένας στόχος. Όχι και τόσο μακρινός, καθώς ήδη εμπνέει και συνδέει κινήματα και διανοητές σε δεκάδες χώρες. Σε τούτη την ανοιχτή Αριστερά, την ανοιχτή κοινωνική συμμαχία, συγκλίνουν και πολίτες από το σύνολο σχεδόν του ελλαδικού παραδοσιακού πολιτικού φάσματος. Ενωμένοι απέναντι στη βαρβαρότητα, με ένα μονάχα προαπαιτούμενο: να απομονωθούν οι ηγεσίες που υπηρέτησαν τη διεθνική ελίτ και την εγχώρια διαπλοκή.
Μπροστά στην αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας, μπροστά στο ολοκληρωτικό «πολιτισμικό» μοντέλο της αναπαράστασης, της λαμπερής βιτρίνας, της κατ’ οίκον ψηφιακής πραγματικότητας που απομονώνει και αποξενώνει, της υπερανάλωσης πόρων και αγαθών, να ορθωθούν οι εθνικές πολιτισμικές παραδόσεις. Όχι για να αντιπαρατεθούν αλλά για να επικοινωνήσουν δημιουργικά, να συνυπάρξουν ειρηνικά.
Άρα η δική μου Αριστερά ή είναι πατριωτική ή δεν είναι Αριστερά. Ή επιδιώκει την αξιοκρατία (εναντίον των ατομοκρατικών επιδιώξεων) σε όλες τις αρθρώσεις του δημόσιου βίου ή δεν είναι Αριστερά, δεν είναι κοινωνιο-κεντρική. Και ασφαλώς είναι με τις ομάδες των ετεροτήτων και των αδυνάτων. Είναι όμως συγχρόνως και με εκείνες τις συλλογικότητες που, εκκινώντας από μια κοινή πίστη, βιωματικώς ενισχύουν την κοινωνική συνοχή.
Στέκει απέναντι στη θρησκειοποίηση, τη δυτικότροπη ιδεολογικοποίηση της Εκκλησίας, αλλά σέβεται τη βιωματική λαϊκή παράδοση εκατομμυρίων Ελλήνων και επιδιώκει την αγωνιστική συμπόρευση με τις ομάδες της μαχόμενης Εκκλησίας. Συμφιλιώνει και ενώνει τους πολίτες πάνω από επιμέρους διαφοροποιήσεις και τους προετοιμάζει για την αποφασιστική σύγκρουση, την κυρίαρχη σύγκρουση με τη βαρβαρότητα, με όσους περιφρονούν τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες αξίες και αποθεώνουν τους δείκτες και τα άλογα κέρδη.
Στο κοινωνιο-κεντρικό σκέλος της Νέας Αντίθεσης συγκλίνουν ευρείες κοινωνικές συμμαχίες και συναινέσεις. Άρα μπορούμε να πούμε πως (δυνάμει) απέναντι στη βαρβαρότητα είμαστε όλοι αριστεροί. Απέναντι στη βαρβαρότητα είμαστε όλοι με μιαν ανθρωπινότερη κοινωνία, συνεκτική, ειρηνική, αλληλέγγυα. Είμαστε με ένα μέλλον για τη νεολαία μας που θα προσφέρει καλύτερους δρόμους από εκείνους της ξενιτιάς ή του περιθωρίου.
Με κάθε ευκαιρία, μέσα στις δικές μας συλλογικότητες (πολιτικές οργανώσεις, κινήματα, τάσεις), ο καθένας να προάγει την αναγκαιότητα μιας ενωτικής εθνικής επανεκκίνησης. Να προσδώσουμε ουσία στην πολιτική της ΕΑΔΕ Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας μετονομάζοντάς την τώρα σε Εθνική Αντισυστημική Δημοκρατική Ενότητα.
*Ο Νίκος Δόϊκος είναι αρχιτέκτονας συγγραφέας
