Όλες οι πρόσφατες εκλογικές διαδικασίες στην Ευρώπη ανέδειξαν δύο πολύ σημαντικά στοιχεία. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι μπήκε φρένο στην επέλαση της Ακροδεξιάς, με όποιο προσωπείο είχε σε κάθε χώρα. Το δεύτερο αφορά τον ευρύτερο πολιτικό χώρο που ξεκινά από την Κεντροαριστερά και φτάνει μέχρι την Αριστερά.
Η κατάρρευση των άλλοτε πανίσχυρων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, όπως τα γνωρίσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες, και η ανάδειξη νέων κομμάτων και κινημάτων οδήγησαν στο άνοιγμα δημόσιου διαλόγου για την επόμενη ημέρα συνολικά στην Αριστερα με αιχμή την Ε.Ε.
Τα τελευταία δύο χρόνια που είναι σε εξέλιξη αυτή η πολιτική διεργασία, οι επαφές ανάμεσα στην ευρωπαϊκή Αριστερά, τους Οικολόγους και τους Ευρωσοσιαλιστές είναι συχνές και διαρκείς τόσο σε επίπεδο κορυφής όσο και στο πλαίσιο του Ευρωκοινοβουλίου.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι επαφές αυτές οδηγούν σε νέα πολιτική ισορροπία στην Ευρώπη. Μπορεί να μην έχουν πάρει ακόμη θεσμική διάσταση και ίσως να μην χρειαστεί, διότι σημασία έχει να διαμορφωθεί καταρχάς μια κοινωνική και οικονομική ατζέντα ευρείας αποδοχής. Αυτό γίνεται, έστω και δειλά, και φάνηκε ήδη στις διαπραγματεύσεις για το ελληνικό πρόγραμμα.
Εξάλλου οι συμμαχίες στην ευρύτερη Αριστερά είναι σε κοινωνικό επίπεδο. Εκεί κρίνονται, εκεί δοκιμάζονται και εκεί δρέπουν τους καρπούς της επιτυχίας, αν είναι στέρεες. Οι πολιτικές συνεργασίες έπονται, δεν προηγούνται.
Την ώρα που είναι σε εξέλιξη αυτή η συζήτηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στη χώρα μας η κατάσταση μοιάζει να είναι διαφορετική. Οι πρώτες συζητήσεις που ξεκίνησαν με την εκλογική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ ήταν εν κενώ επειδή ο κεντρικός πυρήνας τους αφορούσε τις ηγεσίες και όχι την κοινωνία.
Ο δεύτερος γύρος, που είναι σε εξέλιξη, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπως αναμένεται να αποτυπωθεί και στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που ξεκινά αύριο. Από τις αποφάσεις που θα ληφθούν θα φανεί αν θα προκριθούν η ατζέντα των θεμάτων και οι λύσεις που ζητά το ευρύ μέτωπο των πολιτών.
