Δεν χωρεί αμφιβολία ότι χωρίς τα μεγάλα και μαζικά νεολαιίστικα ξεσπάσματα στην πορεία των δεκαετιών δεν θα υπήρχαν οι πρόοδοι του προηγούμενου αιώνα στον τομέα των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Αν και έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια από τότε που εντάχθηκα στην ΚΝΕ, στα χρόνια της χούντας, εξακολουθώ να μελετώ τα κινήματα νεολαίας, ιδιαίτερα τη συμβολή τους στο αντιπυρηνικό και οικολογικό κίνημα.
Για πολλούς λόγους, η νεολαία αποτελεί το πλέον ευαίσθητο ραντάρ των κοινωνικών και οικολογικών ανησυχιών και στον 21ο αιώνα. Βέβαια, πολλοί μιλώντας για την σημερινή ελληνική νεολαία, που σημαντικό κομμάτι της είναι τα παιδιά μεταναστών πρώτης γενιάς και προσφύγων, τη χαρακτηρίζουν «χαμένη γενιά», αδιάφορη και απολίτικη. Πρόκειται για συντηρητική αντίληψη, την οποία είχαμε ακούσει και στα χρόνια του 1960, όταν άνθιζαν διεθνώς τα κινήματα διαμαρτυρίας, μεταξύ των οποίων, εκείνο των χίπις. Διαψεύστηκε, όμως, λίγο μετά η άποψη αυτή, με τον Μάη του ’68, το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ κ.λπ. Γιατί να μη διαψευστεί και σήμερα; Τα προβλήματα υπάρχουν και διαρκώς επιδεινώνονται, τροφοδοτώντας εν δυνάμει νέες αντιστάσεις και κινήματα. Μιλώντας για κινήματα, εννοώ πάντοτε μαζικά, δημοκρατικά και μη χειραγωγούμενα, με αληθινό ριζοσπαστισμό και εφευρετικότητα ως προς τις μορφές δράσης, καθώς και με νέα, πιο σύγχρονα συνθήματα. Έτσι λειτούργησε και δημιούργησε τη «διπλωματία των λαών» το αντιπυρηνικό κίνημα της δεκαετίας του 1970-80.
Αυτές τις αρχικές σκέψεις καταθέτω, με την ευκαιρία και του Α’ Συνεδρίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρόσθετα και ζητήματα που σήμερα θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν νέα νεολαιίστικα κινήματα, με βάση το τρίπτυχο «αντιφασισμός - αντιμιλιταρισμός - πολιτισμός».
Για τον αντιφασισμό, είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι νέες και οι νέοι στην Ελλάδα και την Ευρώπη καλούνται να σηκώσουν το κύριο βάρος των αγώνων, σε άμεση σύνδεση με το προσφυγικό-μεταναστευτικό και τη διεκδίκηση της ειρήνης με δικαιοσύνη. Παλαιότερα, έλεγαν ότι φασισμός σημαίνει πόλεμος, άρα αντιφασισμός σημαίνει ειρήνη, που δεν είναι μόνο η απουσία του πολέμου, αλλά κάτι πολύ ευρύτερο, άμεσα συνυφασμένο με τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον πολιτισμό. Επειδή, δε, φέτος είναι τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, που μπορεί στην πορεία να εκφυλίστηκε ως εξουσία, αλλά συνολικά δεν απέτυχε, ας θυμηθούμε ότι το πρώτο διάταγμα που υπέγραψε ο Λένιν, το 1917, ως ηγέτης της νέας σοβιετικής εξουσίας, ήταν το Διάταγμα για την Ειρήνη.
Ο αντιφασισμός συνδέεται άρρηκτα με τον αντιμιλιταρισμό, ως ιδεολογία, πράξη και στάση ζωής. Αυτό προκύπτει και εκ του αντιθέτου, αφού πολιτικά μορφώματα, σαν τη Χρυσή Αυγή, από τον μιλιταρισμό εμπνέονται και αντίστοιχα συμπεριφέρονται. Προφανώς, ο μιλιταρισμός είναι κάτι γενικότερο, αφορά θα έλεγα το σύνολο της διεθνούς ζωής, η οποία βαίνει όλο και πιο στρατιωτικοποιούμενη. Απόδειξη, η εκτόξευση των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών σε επίπεδα πολύ πάνω από εκείνα του Ψυχρού Πολέμου, με αποτέλεσμα την αφαίμαξη τεράστιων πόρων από τις οικονομίες και τις κοινωνίες. Υπολογίζεται ότι η ανθρωπότητα θυσιάζει στον «μινώταυρο» των στρατιωτικών δαπανών, περίπου 5 δισεκατομμύρια δολάρια ημερησίως, κατά μέσον όρο.
Το ζήτημα αφορά άμεσα τη χώρα μας και την ταραγμένη περιοχή μας και γι’ αυτό θέλω να προτείνω στην Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως μετά το συνέδριό της, να λάβει ενεργά μέρος στην Παγκόσμια Εκστρατεία για τις Στρατιωτικές Δαπάνες (Global Campaign On Military Spending), που περιλαμβάνει ποικιλία δράσεων σε όλον τον κόσμο, από τις 18 έως 28 Απριλίου 2017. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το σύνθημα «Δεν σκοτώνουν μόνο τα όπλα, αλλά και οι στρατιωτικές δαπάνες».
Τέλος, είτε για αντιφασισμό μιλάμε είτε για ειρήνη και αφοπλισμό, εννοούμε πολιτισμό, όχι με τη στενή έννοια, αλλά ως το σύνολο των κατακτήσεων -πολιτικών, κοινωνικών και επιστημονικών- της ανθρωπότητας.
Αυτά τα λίγα από κάποιον που δεν είναι πλέον, αλλά νιώθει νέος, με τις καλύτερες ευχές για την επιτυχία του Συνεδρίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
