Περί αυτού λοιπόν πρόκειται. Ο Αλέξης Τσίπρας αρνείται την «ιδιοκτησία» του προγράμματος. Εξ αυτού οι καθυστερήσεις και οι παλινωδίες (ίσως ακόμη και τα δάκρυα του Σπίρτζη για κάποιες ιδιωτικοποιήσεις) κι όλα τα κακά της μοίρας μας. Είναι εκεί όπου μεταφράζονται και «εγκαθίστανται» εδώ σ’ εμάς, απ’ ευθείας από την αγγλική ορολογία εκφράσεις και όροι, οι οποίοι όμως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ελληνική γλώσσα και με την εννοιολογική απόδοσή της. Ατυχείς μεταφραστικοί νεολογισμοί, από τους οποίους έχουμε πλημμυρίσει τον τελευταίο καιρό. Και οι οποίοι κακοποιούν βάναυσα τη γλώσσα μας. Προπάντων, την αισθητική της.
Ας επιχειρήσουμε, παρ’ όλ’ αυτά, να πάμε και στην ουσία του πράγματος. Η ελληνική κυβέρνηση αποφεύγει λοιπόν ν’ αποδεχτεί την «ιδιοκτησία» του προγράμματος. Δηλαδή δεν συμμερίζεται με τον οφειλόμενο σεβασμό και με τον δέοντα ενθουσιασμό τις προβλέψεις των όσων συνυπέγραψε με τους δανειστές το καλοκαίρι του 2015. Όχι τουλάχιστον σαν να ναι δικές της, του γούστου και των επιλογών της.
Ε λοιπόν, έχουν δίκιο οι τα τοιαύτα υποστηρίζοντες. Έτσι είναι, έτσι ακριβώς. Και δεν το έκρυψε ποτέ η παρούσα ελληνική κυβέρνηση. Υποχρεώθηκε (με το πιστόλι στον κρόταφο) ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015, να υπογράψει ό,τι υπέγραψε, προκειμένου να αποτρέψει τα χείριστα για τη χώρα. Προσπάθησε ν’ αποφύγει πράγματα, αλλού τα κατάφερε, αλλού όχι, και τελικά υπέγραψε. Συμβιβάστηκε; Υπετάγη; Ηττήθηκε; Κατά μία έννοια, ναι. Αν και, σίγουρα, διόρθωσε, στρογγύλεψε, διέσωσε δεδομένα και καταστάσεις.
Και, ας μην το ξεχνάμε, η επιλογή του εκείνη εγκρίθηκε από τους Έλληνες πολίτες στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Του είπε δηλαδή τότε, διά της κάλπης, ο λαός ότι τον καταλαβαίνει, ότι καλώς έπραξε. Δίνοντάς του, ταυτόχρονα, την εντολή να συνεχίσει...
Διαρκής η διαπραγμάτευση
Δεν θεωρεί λοιπόν «ιδιοκτησία» του το πρόγραμμα ο Τσίπρας, και το ομολογεί. Το εφαρμόζει, πάντως, ως οφείλει. Και το εφαρμόζει, όχι ασφαλώς με «ιδιοκτησιακό» πάθος, αλλά με συνέπεια.
Δεν ξέρω και πολλούς, εξάλλου, που θα ενθουσιάζονταν με τις προβλέψεις του συγκεκριμένου προγράμματος όπως, βέβαια, και με κείνες των δύο προηγηθέντων. Δεν ξέρω και πολλούς που θα το διεκδικούσαν «ιδιοκτησιακά», αλλά ούτε και πολλούς που θα το απέρριπταν στο σύνολό του, και... γαία πυρί μιχθήτω. Ίσως η Ν.Δ. μονάχα να ανήκει στην πρώτη κατηγορία η οποία, ως γνωστόν, αν ήταν στα πράματα «θα έκανε τόσα κι άλλα τόσα». Και, από την άλλη μεριά, στη δεύτερη κατηγορία παρατάσσονται οι εκτός Βουλής αριστεροί, οι οποίοι ευαγγελίζονται την πλήρη αποκαθήλωσή του. Προκρίνοντας, προφανώς, την επιλογή του «γαία πυρί μιχθήτω».
Θα πρέπει δε να εξηγήσει κάποιος στους προτείνοντες τη μετ’ ενθουσιασμού «ιδιοκτησία» ότι το πρόγραμμα κάθε άλλο παρά ως «στατικό» μπορεί να θεωρηθεί. Έχει τη δική του δυναμική. Δεν είναι δα γραμμένο, διά πυρός, σε μαρμάρινες πλάκες. Δεδομένου ότι αποτελεί αντικείμενο διαρκούς διαπραγμάτευσης. Και, μέσα απ’ αυτήν, και με τους συνεπαγόμενους συμβιβασμούς, «προσαρμόζεται» κάθε φορά προς τη μια ή προς την άλλη κατεύθυνση, κάποτε και προς τις δυο. Βλέπετε, τα προγράμματα, όλα τα τέτοιου είδους προγράμματα, εμπεριέχουν πάντα γενικότητες, ασάφειες και κενά, επιδεχόμενα ερμηνειών αλλά και πρόσθετων παρεμβάσεων.
Δεν έχουν, για παράδειγμα, να κάνουν με το πρόγραμμα του καλοκαιριού του 2015, οι τελευταίες απαιτήσεις του ΔΝΤ. Κι όμως βρίσκονται σήμερα στο τραπέζι. Κι από την άλλη μεριά, δεν προέβλεπε το πρόγραμμα την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Κι όμως αυτές επανέρχονται. Ούτε προέβλεπε την αναθεώρηση (επί τα βελτίω) των πρωτογενών πλεονασμάτων για μετά το 2018. Κι όμως κι αυτή επίκειται. Για να μείνουμε σε κάποια μονάχα από τα σχετικά δείγματα.
Διαρκής η διαπραγμάτευση λοιπόν και, συνήθως, σκληρή. Τουλάχιστον μ’ ετούτη την κυβέρνηση. Με νίκες, με υποχωρήσεις, με ήττες, σίγουρα με συμβιβασμούς. Αρκεί να προχωράει το πράμα, στον δρόμο προς την έξοδο πάντα. Προς την ολοκλήρωση και τον τερματισμό του προγράμματος. Προς την οριστική λήξη της μνημονιακής εποχής. Οπότε, περί ποιας «ιδιοκτησίας» μιλάμε; Περί ποιας «ιδιοκτησίας» μιλούν οι τα τοιαύτα προτείνοντες; Άσε που λίγο μεγαλύτερος σεβασμός στην ελληνική γλώσσα, μάλλον δεν θα έβλαπτε...
