Σημαίνει «στην Ιστορία για πάντα» και θυμίζει το σύνθημα του Φιντέλ Κάστρο «μέχρι τη νίκη πάντα». Ο ηγέτης της Κούβας πέρασε στην Ιστορία αφού ξεσήκωσε όσο κανένας άλλος παράφορα πάθη στη Λ. Αμερική και στον πλανήτη, λατρεία αλλά και μίσος.
Πρώτη σοσιαλίζουσα επανάσταση στη περιοχή, που οι αντίπαλοι την ονόμαζαν στην αρχή «revolution melon», επανάσταση καρπούζι, απέξω πράσινη και μέσα κόκκινη.
Με την κατάληψη της εξουσίας το 1959 ο Φιντέλ όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στον παντοδύναμο γείτονα και ξεκίνησε την αγροτική μεταρρύθμιση σε μια χώρα όπου οι αμερικάνικες εταιρείες ήλεγχαν το 90% της καλλιέργειας ζαχαροκάλαμου, κύριου προϊόντος της Κούβας.
Αμέσως εκδηλώθηκε η απίστευτη σκληρότητα των ΗΠΑ απέναντι στη μικρή χώρα, που έσπρωξε μοιραία την επανάσταση στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ξεκίνησε με το εμπάργκο που στραγγάλιζε την οικονομία και είχε αποκορύφωμα τη στρατιωτική εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων.
Ο Κάστρο, μπροστά στη θανάσιμη μέγγενη των ΗΠΑ, κηρύσσει την επανάσταση κομμουνιστική και στρέφεται οριστικά προς τη Σ. Ένωση.
Έτσι η Κούβα αποκτά μονοκομματικό πολιτικό σύστημα, χωρίς ελεύθερες εκλογές και ελευθερία Τύπου. Τραγική πολιτική αντίφαση για έναν ηγέτη που, αφού αγωνίστηκε για την απελευθέρωση του λαού από τη δικτατορία, οδηγήθηκε σε αυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης σοβιετικού τύπου.
Ο υπαρχηγός του Φιντέλ, ο Τσε Γκεβάρα, μιλάει για την αναγκαιότητα σχηματισμού αντάρτικων πυρήνων στα βουνά της Λ. Αμερικής.
Ο ίδιος ο Κάστρο δεν θεωρητικοποίησε τα αντάρτικα τύπου foco, αλλά βοήθησε όλες τις οργανώσεις της περιοχής να ξεκινήσουν τις «γκερίγιες». Οι σχολές Ρ1 και Ρ2, η ονομασία από τον αδελφό του Ραούλ που είχε αναλάβει την οργάνωσή τους, εκπαίδευαν επαναστάτες σε αντάρτικo βουνού και πόλης.
Τα αντάρτικα που ξέσπασαν με τη βοήθεια της Κούβας, είτε στην ύπαιθρο είτε σε αστικά κέντρα, απέτυχαν. Ο Τσε δολοφονήθηκε στη Βολιβία το 1967 σε απόπειρα σχηματισμού αντάρτικου στα βουνά. Βασανιστήρια, δολοφονίες και εκτελέσεις χιλιάδων επαναστατών, τρομοκράτηση των πληθυσμών από τις αιματοβαμμένες λατινοαμερικανικές δικτατορίες. Mε την υποστήριξη βέβαια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, οικονομικά και στρατιωτικά.…
Τα κομμουνιστικά κόμματα που πρέσβευαν τους «μαζικούς αγώνες» δεν είχαν καλύτερη τύχη.
Ίδια αποτυχία και για διάφορα κακέκτυπα αντάρτικου πόλης στην Ευρώπη, όπως εδώ η 17 Νοέμβρη.
Εξαίρεση η νίκη των ανταρτών Σαντινίστας στη Νικαράγουα. Αυτοί όμως, σε αντίθεση με το μοντέλο του Κάστρο, παρέδωσαν την εξουσία στη Δεξιά μετά από εκλογές, για να την ξανακερδίσουν αργότερα, πάλι με εκλογές.
Έτσι ο Κάστρο δεν άφησε πολιτική κληρονομιά. Οι αριστερές κυβερνήσεις σήμερα στην περιοχή δοξάζουν τον Φιντέλ, αλλά καμία δεν ακολούθησε το μοντέλο του.
Ανάμνηση. Μία μαυρούλα στην Αβάνα μου είχε πει: «Εγώ μικρή έπινα γάλα μια φορά την εβδομάδα, σήμερα η κόρη μου πίνει γάλα κάθε μέρα...».
