Ο επίμονος Σόιμπλε
Πριν από δεκαπέντε μέρες, σε συνέντευξή του στη «Stuttgarter Zeitung», ο Σόιμπλε επανέφερε την πρότασή του να αφαιρεθεί ο έλεγχος εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας από την Κομισιόν και να υπαχθεί στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Με άλλα λόγια, από τους χαλαρούς και πολιτικοποιημένους Γιούνκερ και Μοσκοβισί, στον τεχνοκράτη Ρέγκλινγκ. Η πρόταση Σόιμπλε πλανάται από τα μέσα του 2015, αλλά με την επιλογή του ESM ως αντικαταστάτη της Κομισιόν εμφανίζεται τον τελευταίο μήνα.
Την Παρασκευή 28.10, μιλώντας σε συνέδριο στην Μπρατισλάβα, ο Σόιμπλε επανέλαβε την πρότασή τού και απαξίωσε ξανά την Κομισιόν ως κινούμενη με πολιτικά κριτήρια και ως παραβλέπουσα την υποχρέωση εφαρμογής της δημοσιονομικής πειθαρχίας, για να εισπράξει την απάντηση τού εκεί επίσης παρόντος Μοσκοβισί ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφασίζει στο πλαίσιο των κανόνων που ισχύουν.
Η συχνότητα με την οποία επαναφέρει την πρότασή του ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, που ζητά περισσότερη δημοσιονομική αυστηρότητα την ώρα που ο Νότος και η Γαλλία βρίσκουν το υφιστάμενο πλαίσιο και την παρέμβαση της Κομισιόν ως πίεση με σοβαρές παρενέργειες, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά:
* Πρόκειται για ρητορική εσωτερικής κατανάλωσης εν όψει των εκλογών του προσεχούς Σεπτεμβρίου που επιχειρούν να κλείσουν προληπτικά ένα μέτωπο από τα δεξιά;
* Πρόκειται για πίεση προς την Κομισιόν ώστε να διαψεύσει με περισσότερη αυστηρότητα και με κυρώσεις προς τις παραβάτριες χώρες αν χρειασθεί την κριτική για χαλαρότητα;
* Ή πρόκειται για πρόταση που το Βερολίνο θα προωθήσει προς υλοποίηση παρά το γεγονός ότι οι συσχετισμοί στην Ευρωζώνη είναι αρνητικοί προς την κατεύθυνση αυτή; Εχει ενδιαφέρον σε κάθε περίπτωση να προσέξουμε την απάντηση Μοσκοβισί, που αναφέρθηκε στη Δημοκρατική Εντολή που διαθέτει η Κομισιόν και η οποία απορρέει από τη σχέση της με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Η πρόταση Σόιμπλε δεν είναι το ακριβό και οδυνηρό προαπαιτούμενο για να αποδεχθεί το Βερολίνο την περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με Οικονομική Διακυβέρνηση που οδηγεί αυτόματα σε Πολιτική Ενωση. Αντίθετα, είναι πρόταση διαχείρισης και αυστηροποίησης της σημερινής ακινησίας ή ακόμη καλύτερα προκαταβολικής παράκαμψής της: αν υιοθετηθεί η πρόταση Σόιμπλε, η Κομισιόν και πολύ περισσότερο το Ευρωκοινοβούλιο μπορούν να μετατραπούν σε λέσχες συζητήσεων που δεν θα εμποδίζουν σε τίποτε τον ESM να επιβάλλει κυρώσεις με αυτοματισμούς αλγορίθμων...
Η πρόταση Σόιμπλε δεν καθυστερεί, ούτε βραχυκυκλώνει την εμβάθυνση της Ευρωζώνης ως μελλοντικού πυρήνα συνοχής και αλληλεγγύης, αλλά την ακυρώνει, καθώς θα είναι ο τερματικός σταθμός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης για το ορατό μέλλον.
Άρθρο του Γιώργου Καπόπουλου, 31.10.2016
