Είναι λογικό οι εκπρόσωποι του «χθες» να προσπαθούν με λύσσα να υπονομεύσουν την κυβερνητική προσπάθεια, ειδικά στους τομείς που γνωρίζουν ότι αυτή η εχθρική προς την κυβέρνηση στάση τους θα τους εξασφαλίσει μελλοντικά -ή και τώρα- μια ευνοϊκή μεταχείριση από τους δήθεν πληττόμενους (επί παραδείγματι, στον τομέα των τηλεοπτικών αδειών). Άλλωστε, αυτό που επιζητούν δεν είναι άλλο από το να ανέλθουν στην εξουσία και είναι σίγουροι πως τα τσιράκια τους δεν θα τους ξεχάσουν στην προεκλογική περίοδο. Βλέπετε, τώρα είναι μαζί, πάνω στο ίδιο άρμα, συναγωνιστές εναντίον του Τσίπρα και της συμμορίας του και δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να τους ανατρέψουν.
Πάντοτε, όταν η καθεστηκυία τάξη απειλείται, υπάρχουν αντιδράσεις, κυρίως από τους ίδιους της τους παράγοντες αλλά και από τους ευνοούμενους από τη λειτουργία αυτής. Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Το σύστημα που με τόση μαεστρία και μεράκι έστησαν οι νυν κραυγάζοντες καταρρέει -για τους πιο αισιόδοξους- ή τουλάχιστον ταρακουνιέται- για τους πιο επιφυλακτικούς. Εν πάση περιπτώσει, το σύστημα ενοχλείται και αυτό έχει οδηγήσει τους «γαλάζιους» σε απόγνωση.
Υπάρχει, όμως, ένα στοιχείο που καθιστά τόσο τους εκπροσώπους του «χθες» (Ν.Δ.) όσο και τους συναγωνιστές τους (μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης) ακίνδυνους, και σε κάθε περίπτωση μη πειστικούς. Και αυτό δεν είναι άλλο από το βρώμικο παρελθόν τους, που κατ’ ουσία τούς αφοπλίζει και τους αφαιρεί οποιοδήποτε ηθικό πλεονέκτημα. Ακάθεκτα, εντούτοις, τα βουτυρόπαιδα της διαπλοκής και της διαφθοράς, νομίζοντας πως έχουν βουτήξει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και χρησιμοποιώντας παράλληλα μια τουλάχιστον αστεία και απόλυτα υποκριτική ρητορική, βάλλουν συνεχώς εναντίον της κυβέρνησης.
Ωστόσο, η κυβέρνηση πρέπει να κάνει τη δουλειά της και να μην υπολογίζει τις κραυγές τους. Θα πρέπει με τρόπο θετικό να αποδείξει πως είναι άξια να συνεχίσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Και με το «θετικό» εννοώ να μη σταθεί μονάχα στην επισήμανση και την υπενθύμιση των αμαρτιών των χρεοκοπημένων πολιτικών τού «χθες» (αρνητική απόδειξη ανωτερότητας), αλλά με έργο να αποδείξει πως πολύ απλά είναι καλύτερη. Φυσικά, η κατάσταση του «καλύτερου» δεν πρέπει να κινηθεί στον χώρο του «δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον». Με σοβαρότητα και εντιμότητα να παραχθεί ένα πραγματικά αριστερό κυβερνητικό έργο το οποίο δεν θα είναι απλώς λίγο καλύτερο και λιγότερο καταστρεπτικό από το χείριστο και ολέθριο έργο των προηγουμένων.
Κάτι για το τέλος: το παλιό απλώς γαβγίζει ούτε δαγκώνει ούτε πείθει πια. Δεν έχει τα ηθικά αποθέματα να το κάνει. Και όσο για τις πρόσφατες δηλώσεις δύο κορυφαίων στελεχών της Ν.Δ., θα τις σχολιάσω σε δύο αράδες, επειδή μόνο τέτοιας έκτασης αναφορά αξίζουν: αδιανόητα αντιδημοκρατικές, θλιβερά γραφικές, απογοητευτικά ανιστόρητες, προκλητικά αριστεροφοβικές, αμετανόητα ακροδεξιές. Με μια λέξη; Άθλιες.
* Ο Παντελής Μαρκούλης είναι πρωτοετής φοιτητής Νομικής ΑΠΘ
