Το κόμμα -από όσα γνωρίζουμε- είναι μια παρεμβαλλόμενη μεταβλητή ανάμεσα στην πολιτική και την κοινωνία. Δεν αποτελεί ομάδα πίεσης που επιδιώκει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσον προκειμένου να κερδίσει αυτό που νομίζει ότι δικαιούται. Το κόμμα δρα μέσα από το σύστημα, αντίθετα με τις ομάδες πίεσης που δρουν απ' έξω.
Το αρχικό σχήμα ενός πολιτικού κόμματος των μαζών εμφανίζεται με τη μορφή ομάδων πολιτών που ενεργοποιούνται για την εκλογή ενός περιφερειακού βουλευτή που εκφράζει τα συμφέροντά τους, συγκεντρώνοντας χρηματικούς πόρους.
Όταν τον 19ο αιώνα απαγορεύτηκε η επίσημη χρηματοδότηση των σοσιαλιστών, τότε δημιουργήθηκαν πλήθος από οργανώσεις απλών πολιτών, που ανέλαβαν τη συγκέντρωση χρημάτων από πλούσιους κατοίκους ή επισκέπτες της πόλης τους αλλά με σοσιαλιστικές διαθέσεις. Έτσι, μέσω της οικονομικής συνδρομής που γίνεται μόνιμη, το κόμμα επιδιώκει τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση οπαδών και την ένταξή τους σε αυτό.
Η δημιουργία μαζικών κομμάτων στηρίζεται στην υποχρέωση του κάθε μέλους να προσφέρει τακτικά τις συνδρομές του ώστε να εξασφαλίζεται η συνέχεια της δράσης του, αλλά και μέσω αυτής να διευρύνεται ο αριθμός των μελών.
Τα κόμματα μαζών, κατά συνέπεια, ανταποκρίνονται στις ανάγκες της βιομηχανικής επανάστασης, που παράγει μια πολυπληθή εργατική τάξη την οποία θέλουν να ενσωματώσουν πλήρως στο δημοκρατικό σύστημα.
Πόσο εφικτό είναι, για τα ελληνικά δεδομένα, το ενδεχόμενο να ιδρυθεί ένα μαζικό κόμμα της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς; Στο ερώτημα αυτό απαντάμε κατ' αρχήν υιοθετώντας την άποψη του καθηγητή Κώστα Δουζίνα ("ΕφΣυν", 3/10) ότι «χρειαζόμαστε ένα νέο κόμμα που εγκαταλείπει την ασφάλεια του πρωτοκόλλου και της επετηρίδας και γίνεται κομμάτι της γενικής διάνοιας. Το κόμμα πρέπει να έχει εύπλαστη μορφή, πορώδεις παρυφές και διαφανείς διαδικασίες, που επιτρέπουν τη συνεχή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον».
Με ένα τέτοιο κόμμα θα μπορέσουμε να οδηγήσουμε τη χώρα, μέσα στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που επικρατούν, σε ασφαλές λιμάνι, με την κοινωνία αναβαθμισμένη να συμμετέχει στην αναζήτηση του νέου δρόμου. Αυτού της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της εξυγίανσης του δημόσιου βίου, της έμφασης στην απασχόληση και της δημοκρατίας γενικότερα. Αυτό το κόμμα μπορεί να είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ με κάποια μετεξέλιξή του; Εμείς απαντάμε πως μπορεί αλλά με τις παραπάνω συνθήκες. Απαιτείται δηλαδή μια πραγματική επανίδρυση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει βαθιές τομές στον τρόπο λειτουργίας του, την πολιτική ανάδειξης στελεχών, τον τρόπο με τον οποίο παρεμβαίνει στην κοινωνία. Τις μορφές με τις οποίες συναντάται με την κοινωνία γενικότερα. Αυτός είναι ο ορισμός του μαζικού κόμματος στις σημερινές ελληνικές συνθήκες.
Η απαλλαγή μας από σύνδρομα του παρελθόντος, από ιδιοκτησιακές διαθέσεις και δογματισμούς είναι απαραίτητα εργαλεία για να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη στόφα του μεγάλου και ισχυρού φορέα, της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της Αριστεράς.
Το κόμμα αυτό, με ισχυρή γείωση στην ελληνική κοινωνία και αναφορές στην Ευρώπη, οφείλει να επεξεργαστεί και να παρουσιάσει στον λαό και στη νεολαία μια νέα αφήγηση, από την οποία θα προκύπτει το σύγχρονο όραμα που έχουν ανάγκη οι νέοι άνθρωποι για να αναπνεύσουν και να ενταχθούν στους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς με ελπίδα και προσδοκία. Το συνέδριο μπορεί να γίνει η αφετηρία μιας νέας πορείας του κόμματος. Εξοπλισμένοι με όσα θα αποκομίσουμε από τον συνεδριακό διάλογο θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε αυτό το αφήγημα της Αριστεράς. Χρόνος ακόμα υπάρχει, παρά τις καθυστερήσεις και τα λάθη, το στοίχημα παραμένει ανοιχτό.
